Kształcił się w latach 1918-1924 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Dębickiego, Jacka Malczewskiego, Ignacego Pieńkowskiego, Władysława Jarockiego i Józefa Pankiewicza. Inicjował artystyczne imprezy służące zbieraniu pieniędzy na wyjazd do Paryża grupy uczniów Pankiewicza zwanej Komitetem Paryskim. Od 1924 przebywał w gronie kapistów w Paryżu; uczestniczył w wystawie grupy w Galerie Zak (1930) i we wspólnym pokazie w Galerie Moos w Genewie (1931). Po powrocie do Polski w 1931 współpracował z "Głosem Plastyków", pismem propagującym estetykę koloryzmu. W 1932 stał się animatorem eksperymentalnego teatru Cricot, dla którego napisał kilka sztuk m.in. "Serce Panny Agnieszki" (1933), "Drzewo świadomości" (1933), "Św. Mikołaj na 66 piętrze" (1934), "Napoleon w elektrowni" (1936), "Bombaj-Chicago" (1937), oraz szopkę "Lajkonik, Torreador i Hamlet IV" (1935).
W latach 1934-1937 wykonywał dekoracje plafonów w katedrze wawelskiej. W czasie II wojny światowej dostał się poprzez Rumunię do armii polskiej, z którą przeszedł szlak bojowy pod Monte Cassino. W wojsku, dzięki staraniom Józefa Czapskiego, został wciągnięty do działu plastycznego, który prowadził Zygmunt Turkiewicz. Wraz z Turkiewiczem zorganizował w Bagdadzie pierwszą wystawę malarzy-żołnierzy. Podobne prezentacje sztuki urządził w Tel-Avivie i Rzymie. Po wojnie pozostał we Włoszech. W 1945 utworzył w Rzymie wraz z dawnym futurystą Enrico Prampolinim międzynarodowy "Art Club", zrzeszający artystów różnych kierunków awangardy. Przygotowywał wystawy klubu m.in. w Rzymie, Florencji, Mediolanie, Wenecji i Turynie. W 1950 przeniósł się wraz z żoną, Marią Sperling, do Nicei, gdzie założył warsztat tkacki; wspólnie z żoną projektował tkaniny, tkał dywany i makaty o abstrakcyjnych wzorach i eksponował je w Nicei i Paryżu. W 1953 należał do grona organizatorów Kongresu Sztuk Plastycznych w Palermo. W Polsce artysta prezentował swą twórczość dwukrotnie: w Krakowie i Warszawie w 1960 i 1969 roku.
W okresie kapistowskim Jarema koncentrował się na kolorystycznej kompozycji obrazu, uwydatniał jakości malarskiej materii, akcentował płaszczyznę płótna. Relacje miedzy przedmiotami traktował jako pretekst do tworzenia barwnych harmonii, smakowania koloru i analizowania efektów fakturalnych ("Portret pani Muszki Prochaskowej", 1934). Pulsującą barwami substancję malarską organizował stosując kontrast tonów ciepłych i zimnych. Główne motywy jego prac to martwe natury, portrety i pejzaże. Po wojnie Jarema malował obrazy abstrakcyjne oparte na ekspresji nasyconych, mocnych barw; operował prostymi formami geometrycznymi zawieszonymi w nieokreślonej przestrzeni, zarysowanymi na płaskim tle lub wzajemnie się przenikającymi ("Arlekin", 1972). Istotą tych kompozycji była gra planów barwnych, chromatyczne relacje pomiędzy figurą i tłem. Artysta wprowadzał niekiedy znaki "totemiczne" wyłaniające się z wielobarwnej materii tła.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskej Akademii Nauk, luty 2003.
