Urodził się w 1573 roku we Wrocławiu, jako syn malarza i rzeźbiarza wrocławskiego Georga Pfistera, pochodzącego z Heilbronn, i Marty Schewitz. Miał brata Kaspra, złotnika wrocławskiego. W latach 1611-15 występuje w aktach miasta Lwowa, często określany jako "Hanusz snycerz". Niewykluczone, iż pojawił się we Lwowie już w 1607. W 1617 odnotowano żonę Pfistera - Katarzynę z domu Świątkiewicz. Sam rzeźbiarz określany jest wtedy jako mieszkaniec Brzeżan (Ukraina) - miasta należącego do Sieniawskich. W 1620 Pfister odkuł swoje nazwisko na nagrobku kasztelana krakowskiego Janusza Ostrogskiego i jego żony Zuzanny Seredi w kolegiacie (obecnie katedrze) w Tarnowie. W tym samym roku artysta pojawia się w aktach lwowskich, w 1633 zaś ponownie w brzeżańskich. Zmarł po tej dacie, zapewne przed 1642, wtedy to bowiem w aktach lwowskich określany został jako nieżyjący. Pfister miał co najmniej dwoje dzieci - córkę Annę oraz syna Jana, podobnie jak ojciec, uprawiającego zawód rzeźbiarza (w Brzeżanach). Spisana spuścizna po artyście wskazuje, iż był on człowiekiem stosunkowo zamożnym.
Jedynym potwierdzonym dziełem Pfistera jest nagrobek Ostrogskich w Tarnowie wykonany z marmuru (partie architektoniczne) i alabastru (rzeźba figuralna i ornamentalna). Niejednolitość stylowa tego okazałego monumentu wskazuje, że Pfister był tylko jednym z jego wykonawców. Uważa się, iż nagrobek powstał w dwóch etapach. W latach 1605-12 wykonano zasadniczy zrąb struktury architektonicznej oraz figury alegoryczne i biblijne w niszach. Tę fazę wiąże się z czynnym w Gdańsku niderlandzkim rzeźbiarzem Willemem van den Blocke. Niewykluczone, iż Pfister pomagał w tych pracach Gdańszczaninowi. Drugi etap prac przypadłby na czas ok. 1620, kiedy to Wrocławianin już samodzielnie wykonał pozostałe partie figuralne (m.in. klęczące figury książąt Ostrogskich i grupę Ukrzyżowania) oraz dekorację ornamentalną.
Na podstawie analizy stylistycznej oraz przesłanek historycznych przypisuje się Pfisterowi szereg dzieł wykonanych w kamieniu, głównie na terenie Lwowa i w Brzeżan. Na terenie Lwowa wiąże się z Wrocławianinem, m.in.: część rzeźbiarskiego wystroju (m.in. popiersia proroków w najniższej strefie kasetonów kopuły oraz przedstawienie Ecce Homo) kaplicy Boimów - ok. 1609-11, dolną partię nagrobka Boimów (m.in. figury Jerzego i Jadwigi Boimów oraz Pietę) - ok. 1640, oraz epitafium Zygmunta Breslera (zm. 1612) w tejże kaplicy, nagrobek Jana Swoszowskiego (zm. 1615) w kościele dominikanów, nagrobek (zachowany częściowo) arcybiskupa Jana Zamoyskiego (zm. 1614) oraz epitafium sufragana Tomasza Pirawskiego (zm. 1625) w katedrze. W Brzeżanach za dzieła Pfistera uznaje się wykonane z czarnego i czerwonego marmuru nagrobki (zachowane fragmentarycznie) w kaplicy zachodniej kościoła zamkowego: monument podczaszego koronnego Adama Hieronima Sieniawskiego (zm. 1619), ufundowany przez wdowę po nim Katarzynę ze Sztemberku Kostniczankę - ok. 1627, oraz nagrobki jej trzech synów - Aleksandra (zm. 1622), Prokopa (zm. 1627) i Mikołaja (zm. 1636) - wykonane później, ok. 1636-41. Nadto Pfisterowi przypisuje się stiukową dekorację kopuły (m.in. z wizerunkami świętych) i kamienny portal tej kaplicy (oba dzieła zachowane częściowo) oraz wykonanie modelu do cynowego sarkofagu jednego z Sieniawskich (Kraków, Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu). Z Pfisterem wiąże się dzieła przeznaczone także do innych miejscowości, m.in.: nagrobek Jana Daniłowicza (zm. 1618) w kościele parafialnym w Olesku. Nadto warsztatowi Pfistera przypisuje się kilka dzieł wykonanych w drewnie, m.in.: krucyfiks w kościele jezuitów w Lwowie - ok. 1616-19, rzeźby (niezachowane) z ołtarza głównego w kościele parafialnym w Buszczach (koło Brzeżan) - przed 1638, oraz ołtarz (fragmentarycznie zachowany; Lwów, Muzeum Etnografii i Przemysłu Artystycznego) z cerkwi w Dunajowie (może pierwotnie ze Lwowa lub Rohatyna) - ok. 1620-40.
Pfister pracował przede wszystkim w kamieniu, może także w stiuku i drewnie. Realizował zlecenia głównie wielkich rodzin magnackich - Ostrogskich, a przede wszystkim Sieniawskich w Brzeżanach, gdzie mieszkał prawdopodobnie w latach 1616-19 i ponownie, aż do śmierci, od 1627. Mógł tam uczestniczyć przy dekorowaniu wnętrz (niezachowanych) zamku oraz rozbudowie kościoła zamkowego.
Pfister swoje wykształcenie mógł zdobyć pod kierunkiem Hansa Hoffmanna ze Strasburga, który ożeniwszy się z wdową po Georgu Pfisterze przejął jego warsztat. Jednak związek sztuki Johanna Pfistera z rzeźbą wrocławską (i szerzej śląską) pozostaje niewyjaśniony. Znacznie więcej zawdzięcza on Willemowi van den Blocke z czasów hipotetycznej współpracy obydwu artystów w Tarnowie, m.in. sposób ukazywania leżącej figury zmarłego oraz komponowania oprawy architektonicznej nagrobka. Pfister najlepiej spożytkował te doświadczenia w brzeżańskich dziełach.
Rzeźby figuralne Pfistera cechuje realizm i drobiazgowość opracowania formy. Początkowo występująca w jego twórczości skłonność do dekoracyjności i przeładowania ornamentem, zacierająca jasność kompozycji, stopniowo ustępowała bardziej jasnym układom.Pfister bardzo wcześnie przeszczepił na grunt lwowski nową ornamentykę chrząstkowo-małżowinową.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007