Niewiele wiadomo pewnego o Pinslu. Od ok. 1750 mieszkał w Buczaczu na Ziemi Lwowskiej, gdzie pracował jako serwitor starosty kaniowskiego Mikołaja Potockiego. W grudniu 1756 oraz w kwietniu 1757 otrzymał zapłatę za prace dla kościoła trynitarzy Św. Trójcy we Lwowie za dwa ołtarze (niezachowane) - tzw. Ołtarze Świętych Ojców, przy których pracował także rzeźbiarz Jan Jerzy Gertner. W latach Pinsel 1759-61 pobrał honorarium w wysokości niemal 37 tysięcy złotych polskich za kamienne rzeźby dla katedry greckokatolickiej Św. Jura we Lwowie, latem 1761 zaś następnych 648 złotych za dwa ołtarze dla kościoła parafialnego w Monasterzyskach (koło Buczacza), które wykonał z pomocą Antoniego Sztyla. W maju 1751 Pinsel zawarł w Buczaczu związek małżeński z Marianną z Majewskich Kieytową, z którą miał dwóch synów - Bernarda (ur. 1752) i Antoniego (ur. 1759). Artysta zmarł najpewniej w końcu 1761 lub na początku roku następnego, bowiem wdowa po Pinslu wyszła ponownie za mąż w październiku 1762.
Do potwierdzonych źródłowo dzieł Jana Jerzego Pinsla należą: kamienna grupa przedstawiająca św. Jerzego walczącego ze smokiem oraz kamienne figury świętych Leona i Atanazego na fasadzie katedry Św. Jura we Lwowie, drewniane rzeźby ołtarzowe w Monasterzyskach (zachowana jedna figura: Lwów, Lwowska Galeria Sztuki), nadto może jedna z rzeźb z lwowskiego kościoła trynitarzy (drewniane modello figury św. Joachima przeniesione do kościoła Św. Marcina we Lwowie; Lwów, Lwowska Galeria Sztuki).
Na podstawie analizy stylowej i przesłanek historycznych przypisuje się Pinslowi wraz z warsztatem wiele innych dzieł, m.in.: kamienne figury przydrożne św. Jana Nepomucena i Matki Boskiej Niepokalanej (zachowane jedynie cokoły) w Buczaczu - 1750 i 1751, kamienne rzeźby z przedstawieniem dwunastu Prac Herkulesa (zachowane cztery) na attyce ratusza tamże - początek lat 50. XVIII w., rzeźby z ołtarza św. Mikołaja (Tarnopol, Muzeum Regionalne) w kościele parafialnym w Buczaczu oraz rzeźby i reliefy (fragmenty: Tarnopol, Muzeum Regionalne) z cerkwi Pokrowy w Buczaczu - ok. 1750-55, rzeźby ołtarzy i ambony (zachowanych kilka uszkodzonych figur: Lwów, Galeria Sztuki; Iwano-Frankowsk, Muzeum Artystyczne) z kościoła misjonarzy w Horodence - ok. 1752-55, snycerskie wyposażenie wnętrza (rzeźby ołtarza głównego, fragmenty ambony i krucyfiks procesyjny: Lwów, Lwowska Galeria Sztuki; Wrocław, kościół Bożego Ciała) oraz kamieniarka fasady kościoła parafialnego w Hodowicy - ok. 1758; nadto dzieła o nieustalonym czasie powstania: cztery figury Ojców Kościoła (uszkodzone; Lwów, Kuria Arcybiskupia) dla kościoła parafialnego w Budzanowie, grupa Ukrzyżowania (niezachowana) w kościele dominikanów w Bohorodczanach, krucyfiks w ołtarzu bocznym kościoła Św. Marcina we Lwowie (Lwów, Ukraińskie Muzeum Narodowe), figura św. Jana Nepomucena w Kąkolnikach, drewniane modello dla lwowskiej grupy św. Jerzego (Lwów, Ukraińskie Muzeum Narodowe) oraz sześć drewnianych bozetti (odnalezionych w 1999) do figur ołtarzowych m.in. w Horodence i Monasterzyskach (Monachium, Bayerisches Nationalmuseum).
Pinsel pracował w drewnie i kamieniu, szczególne mistrzostwo osiągając w snycerce. Przeważnie współpracował z architektem Bernardem Meretynem (również serwitorem Potockiego), z którym wiązały go więzi rodzinne. Ich wspólnym dziełem było m.in. wyposażenie kościoła w Hodowicy. W warsztacie Pinsla zdobył wykształcenie Maciej Polejowski, a może także współpracujący z Pinslem w ostatnich latach jego życia - Antoni Sztyl. Oprócz nich niekiedy wyróżnia się dwóch innych bezimiennych dziś współpracowników Pinsla: jeden z nich, niekiedy identyfikowany z Piotrem Polejowskim, dość wiernie naśladował styl mistrza.
Styl rzeźb Pinsla cechuje duża dynamika i silna ekspresja. Wyrażone zostały one przede wszystkim w opracowaniu szat - silnie poruszonych, często niezależnych od układu ciała postaci, dostosowanych jednak do ich stanu emocjonalnego, wyrażającego zazwyczaj religijną ekstazę. Draperie szat u Pinsla są ostro cięte i spiętrzone: przypominają sztywność metalowej blachy czy twardość kryształów. Z antynaturalistycznym opracowaniem szat współgra niezgodne z anatomią traktowanie postaci ludzkich: męskiego półaktu (figury Ukrzyżowanego), a zwłaszcza partii twarzy i dłoni postaci. W typach twarzy postaci męskich dominuje oblicze ascetyczne, z wydatnym nosem oraz ściągniętymi (jakby boleśnie) brwiami. Biegłość pracy w drewnie, antynaturalizm, nastrój mistycyzmu oraz dynamika i ekspresja dzieł Pinsla przywodzą na myśl zarówno rzeźbę późnogotycką (zwłaszcza krucyfiksy) jak i manierystyczną.
Wśród rzeźbiarskich kreacji Pinsla wyróżniają się rzeźby w Hodowicy. Szczególnie efektowne są zwłaszcza figury z ołtarza głównego, które za tło miały malowaną iluzjonistycznie architekturę nastawy: krucyfiks, dwa anioły, Maria Bolesna i Jan Ewangelista oraz grupy Abrahama z Izaakiem i Samsona rozdzierającego lwa. Szczególnie wirtuozersko opracowane zostały dwie ostatnie grupy, pełne dynamizmu, przesycone atmosferą dramatu, uduchowione. Wirtuozerskie panowanie nad tworzywem zdradza niezwykle dynamiczna, a zarazem bardzo dekoracyjna i rokokowo "lekka", lwowska grupa św. Jerzego. Mistrzowsko opracowana jest zarówno cała kompozycja, bardzo skomplikowana i pełna ażurów, jak i detale o snycerskiej genezie - płaszcz świętego, grzywa i ogon rumaka czy skrzydła smoka.
Twórczość Pinsla zdradza pokrewieństwo z rzeźbą 1. połowy XVIII w. Bawarii i Czech (zwłaszcza Mathiasa Bernarda Brauna z Pragi), co pozwala przypuszczać, że mógł on wywodzić się z Niemiec Południowych i odebrać wykształcenie na terenie krajów monarchii habsburskiej. Następnie, może przez Lwów, dotarł do Buczacza na Pokuciu. Oprócz młodzieńczych(?) doświadczeń, ważną rolę w twórczości Pinsla odegrały wzory graficzne, z których rzeźbiarz czerpał pomysły kompozycyjne dla figur i reliefów figuralnych.
Charakterystyczny styl rzeźb Pinsla, zwłaszcza sposób opracowania draperii, był naśladowany i zapoczątkował, jak się wydaje, charakterystyczną stylistykę lwowskiego ośrodka rzeźbiarskiego (tzw. lwowską rzeźbę rokokową), obejmującego kilkunastu rzeźbiarzy czynnych w 2. połowie XVIII w. na rozległym obszarze między Wisłą i Dnieprem oraz Podlasiem i linią Karpat. Naśladowano również wypracowane przez Pinsla układy kompozycyjne, w mniejszym stopniu zaś rodzaj ekspresji.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007