Od końca lat 60. (m.in. na ekspozycji Wystawa fotografii subiektywnej w 1968) rozwijał własny styl, pełen odniesień do fotografii amatorskiej, w tym własnej rodzinnej, sięgającej czasów dzieciństwa i przeżyć wojennych. Inspirował się także, podobnie jak w latach 50. (neorealizm włoski), filmem fabularnym, w którym ważne miejsce spełniło Powiększenie Michelangelo Antonioniego. Wykorzystywał m.in. znalezione i zniszczone negatywy (Tryptyk znaleziony na strychu, 1971), często w formie zestawów kilku prac tworzących narrację wynikającą z kolejności ich prezentacji, opowiadającą "filmową" historię (Dzieciństwo, 1968; Drzwi, 1971). W podobnym kontekście odwołującym się do bardzo szerokiego pojęcia fotografii amatorskiej w tym czasie w fotografii światowej działali m.in. Christian Boltanski i Michael Snow. Działania Lewczyńskiego wyprzedziły zainteresowania artystyczne związane z pojęciem fotografii jako "zbiorowej pamięci" czy "archiwum historii" popularne w światowej fotografii od lat 80. XX wieku (np. Alexander Honory).
Pomimo rysu konceptualnego widocznego w zdjęciach Lewczyńskiego z lat 70. i 80. i udziału w najważniejszych ówczesnych wystawach ("Fotografowie poszukujący", Galeria Współczesna w Warszawie, 1971; "Stany graniczne fotografii", Katowice, 1977) w swej twórczości potrafił być ironiczno-sarkastyczny w stosunku do rzeczywistości z czasów PRL oraz do samego siebie. W latach 80. i 90. XX oraz na początku XXI wieku powstały prace komentujące specyficzną polską rzeczywistość. W tej sarkastycznej, bardzo osobistej wizji nonsens towarzyszy smutkowi. Atmosfera zdjęć Lewczyńskiego przypomina wczesne filmy Miloša Formana, który ukazując absurdalność życia w socjalistycznym państwie, uzmysławiał nam jednocześnie śmieszność i tragizm życia. Od końca lat 80. można mówić o świadomym wpływie fotografii Lewczyńskiego na twórczość wielu fotografów polskich (np. Wojciecha Prażmowskiego).
Prace w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Muzeum w Gliwicach, Muzeum Folkwang w Essen, Musée de l'Elisée w Lozannie.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, kwiecień 2004
