W latach 50. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W 1951 roku został absolwentem wydziału aktorskiego, uczył się tutaj przede wszystkim pod kierunkiem Aleksandra Zelwerowicza. Później, jako student Bohdana Korzeniewskiego, rozpoczął studia na wydziale reżyserii, które ukończył w 1955 roku. Jeszcze w czasie nauki w szkole teatralnej, w 1950 roku, debiutował jako reżyser wystawiając razem z zespołem amatorskim "Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry. Potem pracował już na scenie zawodowej. W Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie przygotował "Szczygli zaułek" George'a Bernarda Shawa (1953) i Grzech Stefana Żeromskiego (1953). Jego przedstawieniem dyplomowym były "Wilki w nocy" Tadeusza Rittnera - spektakl z 1955 roku zrealizowany w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, na scenie, z którą reżyser związał się na początkach swojej artystycznej kariery. Pracował tutaj w sezonie 1954/1955.
W 1955 roku razem ze swoją żoną reżyserką Krystyną Skuszanką przeniósł się do otwartego właśnie Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Kolejną osobą, która wspólnie z małżeństwem reżyserów, tworzyła od podstaw nową scenę, był scenograf Józef Szajna. Trójka zdolnych, młodych twórców teatralnych była odtąd odpowiedzialna za kształt artystyczny teatru. Na dyrektora powołano Skuszankę, Krasowski został głównym reżyserem i kierownikiem artystycznym, a Szajna głównym scenografem. Teatr wybudowany na wzorcowym, socjalistycznym osiedlu miał kształcić robotniczą widownię. Wkrótce okazało się, że za sprawą pracujących tutaj wybitnych twórców, scena stała się miejscem nowatorskich, głośnych w całej Polsce przedstawień. Powstał teatr zaangażowany politycznie, o wysokich ambicjach intelektualnych i artystycznych.
Skuszanka i Krasowski wprowadzili na scenę współczesny repertuar zachodni, grali również polską i światową klasykę. Krasowski przygotował tutaj m.in. znakomite sceniczne adaptacje - "Myszy i ludzie" Johna Steinbecka (1956) i spektakl "Radość z odzyskanego śmietnika" wg "Generała Barcza" Juliusza Kadena-Bandrowskiego (1960). Wystawiał sporo dramaturgii współczesnej, zrealizował "Jacobowsky'ego i pułkownika" Franza Werfla (1957) i "Romulusa Wielkiego" Friedricha Dürrenmatta (1959). Przygotowywał także najnowsze sztuki polskie - "Dziejową rolę Piwy" Jerzego Broszkiewicza (1960), "Smoka" Eugeniusza Szwarca (1961), a także "Kondukt i klatkę" Bohdana Drozdowskiego (1962).
Natomiast wspólnie z Krystyną Skuszanką reżyserował przede wszystkim klasykę. Twórcy pokazali m.in. "Księżniczkę Turandot" Carla Gozziego (1956), "Oresteję" Ajschylosa (1960) i wreszcie "Dziady" Adama Mickiewicza (1962) - oryginalny spektakl pozbawiony mistycyzmu, odcinający się od Schillerowskiej tradycji wystawiania tego dramatu.
"Wyrzekli się wielkiej roli Księdza Piotra i zmienili tonację II części, nadając jej czystsze ludowe brzmienie i przydając siły i drapieżności społecznemu oskarżeniu" - pisała o interpretacji reżyserów Bożena Frankowska. - "Konsekwentnie część IV pozbawili romantycznej fascynacji i patosu. Wiersz jej brzmiał na scenie sucho jak starcie racji w walce na śmierć i życie." ("Scena" 1972, nr 12)
Już w czasie pracy Krasowskiego na nowohuckiej scenie zaznaczyły się cechy charakterystyczne jego reżyserskiego warsztatu. Dał się poznać jako twórca zdyscyplinowanego teatru refleksji intelektualnej. Swoje spektakle budował zazwyczaj bardzo konsekwentnie i precyzyjnie. Efekty widowiskowe często ograniczał do minimum. Bardzo dobrze pracował z aktorami nad interpretacją tekstu. Jego przedstawienia okazywały się niejednokrotnie bardzo wyraziste, rysowane grubą kreską, ostre w wyrazie i równocześnie proste i przejrzyste z dokładnie zaznaczoną myślą przewodnią. Twórcę zajmowały sprawy społeczne i polityczne oraz mechanizmy rządzące historią, prowadzące do przemian społecznych. W kręgu zainteresowań reżysera leżały też tematy związane z moralnością funkcjonującego w społeczeństwie człowieka, jego wahaniami, refleksjami, wyborami i odpowiedzialnością.
Krasowski i Skuszanka odeszli z krakowskiego teatru w 1963 roku. Później małżeństwo reżyserów pracowało w Teatrze Polskim w Warszawie (1963/1964), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1965-1972) i Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1972-1981). Warszawską sceną kierowali wspólnie jeszcze ze Stanisławem Witoldem Balickim. W teatrze we Wrocławiu oraz na scenie im. Słowackiego Skuszanka była dyrektorem naczelnym, a Krasowski pełnił funkcję kierownika artystycznego.
Krasowski był bardzo dobrym autorem scenicznych adaptacji. Po nowohuckich "Myszach i ludziach" i "Radości z odzyskanego śmietnika", na warszawskiej scenie Teatru Polskiego przygotował kolejną świetną adaptację i spektakl na podstawie "Braci Karamazow" Fiodora Dostojewskiego (1963) z doskonałymi rolami Henryka Boukołowskiego - Aloszy, Stanisława Jasiukiewicza - Dymitra, Stanisława Zaczyka - Iwana, Władysława Hańczy - Fiodora oraz znakomitym Bronisławem Pawlikiem jako Smierdiakowem. W warszawskiej realizacji Krasowski potwierdził dwie cechy swojego warsztatu. Skupił się na bohaterach oraz bardzo umiejętnie i klarownie pomógł aktorom w wykreowaniu psychologicznych portretów ich postaci. Z powieści skonstruował czytelną, wstrząsającą sztukę teatralną, która odwoływała się przede wszystkim do zagadnień moralnych, bardzo współczesnych.
"(...) trafił w jakiś nerw naszego życia (...)" - pisał o reżyserskiej interpretacji Zbigniew Raszewski ("Teatr" 1964, nr 3).
Do Dostojewskiego Krasowski powrócił jeszcze trzy lata później wystawiając we wrocławskim Teatrze Polskim "Wieś Stiepańczykowo i jej mieszkańców".
Nadal reżyserował dramaturgię współczesną. Pokazał m.in. na deskach wrocławskiego Teatru Polskiego Rzecz listopadową Ernesta Brylla (reżyseria wspólnie ze Skuszanką, 1968) i Pogrzeb po polsku Tadeusza Różewicza (1971), a także "Końcówkę" i "Akt bez słów" Samuela Becketta (1972) - nowatorską interpretację sztuki, w której zogniskował dramat wokół postaci Hamma, granego tutaj przez kobietę - Maję Komorowską. Towarzyszył jej znakomicie Witold Pyrkosz w roli Clova.
"Chcę mu pogratulować wybitnego przedstawienia - zwracał się wówczas do Krasowskiego Józef Kelera - jednej z najważniejszych inscenizacji Becketta w Polsce." ("Odra"1973, nr 5)
W krakowskim Teatrze im. Słowackiego Krasowski przygotował jeszcze m.in. "Policjantów" Sławomira Mrożka (1979) i "Sto rąk, sto sztyletów" Jerzego Żurka (1980).
Bardzo bliska Krasowskiemu stała się twórczość Stanisławy Przybyszewskiej i jej dramaty nawiązujące do Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Reżyser nie odwoływał się do nich jako do zapisu historycznego, ale czytał je bardzo współcześnie, próbował w oparciu o nie śledzić mechanizmy rewolucji i społecznych przemian. W 1967 roku wystawił "Sprawę Dantona" (Teatr Polski we Wrocławiu), dwa lata później "Dziewięćdziesiąty trzeci" w Teatrze Telewizji oraz ponownie we Wrocławiu "Thermidora" (1971).
"Przez dwie godziny - pisała o tym spektaklu Bożena Frankowska - wśród grozy wiejącej ze sceny i pośród ciągłego napięcia widowni bohaterowie dramatu mówią o polityce. Teraźniejszej. Przeszłej. Przyszłej. Jak żywi ludzie tamtej epoki. Namiętnie i ostro, kategorycznie i z wątpliwościami, w strachu i w nagłych zrywach namiętności. Jest w tym powaga i dramatyzm, żałosny ludzki strach i budząca szacunek troska społeczna. Jest, rzadko na scenie spotykany, dynamizm i, nie często ze sceny na widownię przenikająca, rzeczowa surowość spraw trudnych i groźnych a dotyczących wszystkich." ("Współczesność" 1971, nr 5)
Krasowski nad dramatami Przybyszewskiej pracował ponownie w Teatrze im. Słowackiego ("Sprawa Dantona", 1975, "Dziewięćdziesiąty trzeci", 1977).
Pierwszą realizacją romantycznego dramatu polskiego były nowohuckie "Dziady" z 1962 roku , które reżyser wystawił ponownie (podobnie jak w pierwszym wypadku wspólnie z Krystyną Skuszanką) dwa lata później na deskach warszawskiego Teatru Polskiego. We Wrocławiu z kolei twórcy przygotowali Kordiana Juliusza Słowackiego (1965) - zwarte, logiczne i fascynujące widowisko dramatu poetyckiego, w którym, obok Kordiana, wyeksponowali także postać Mefistofelesa kierującego losami ludzi.
"We Wrocławiu (...) - pisał Jerzy Koenig - mamy po prostu romantyczną metaforę poetycką wysnutą z myśli historiozoficznej Słowackiego, pesymistycznej i pełnej ironii jednocześnie (...)." ("Współczesność" 1965, nr 25)
Z polskiej klasyki Krasowskiego zajmowała również dramaturgia Aleksandra Fredry. Zrealizował m.in. Nowego Don Kiszota (Teatr Ludowy w Nowej Hucie, 1957) i Zemstę (Teatr Polski we Wrocławiu, 1968).
Od 1964 roku do połowy lat 80. reżyser współpracował z Teatrem Telewizji. Przygotował tu m.in. Kandyda wg Woltera (1964), Zapiski majora pycia wg Generała Barcza Juliusza Kadena-Bandrowskiego (1965), a także Niebezpiecznie panie Mochnacki Jerzego Mikke (1980). Na małym ekranie reżyserował również własne teksty - Trzeci Maja. Dramat z roku 1791 (1966) i Układy. Sprawa z roku 1806 (1967).
Z krakowskiego Teatru im. Słowackiego, w którym Krasowski pracował od początku lat 70. do 1981 roku twórca przeniósł się do Warszawy. W latach 1983-1990 był dyrektorem Teatru Narodowego. Powrócił do klasyki, wystawił tutaj m.in. Krakowiaków i górali Wojciecha Bogusławskiego (1983) oraz Zemstę (1984) i Męża i żonę (1987) Aleksandra Fredry. Wracał również do tekstów wcześniej reżyserowanych, pokazał m.in. adaptację Geniusza sierocego Marii Dąbrowskiej (1985), wcześniej spektakl ten przygotował w 1959 roku w krakowskim Teatrze Ludowym. Zajął się twórczością Anatolija Rybakowa - w 1988 roku zrealizował adaptację Dzieci Arbatu, a dwa lata później widowisko Rok 1935 i lata następne. W latach 80. pracował również nad dramaturgią Stanisława Ignacego Witkiewicza - wystawił Szewców (Teatr Polski w Warszawie, 1983) i Sonatę Belzebuba (Teatr Narodowy, 1985).
Krasowski zajmował się także pracą pedagogiczną. W latach 1957-1958, 1961-1962, a potem od roku 1972 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. W latach 1972-1981 był rektorem krakowskiej uczelni. W 1983 roku otrzymał stopień profesora. W 1977 roku wydał zbiór notatek reżyserskich i felietonów Sprawa teatru: próby dramatyczne, wypowiedzi o teatrze, felietony.
Odznaczenia i nagrody:
- 1957 - Nagroda Artystyczna miasta Wrocławia;
- 1958 - Nagroda im. Boya - za działalność artystyczną w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie (wspólnie z Krystyną Skuszanką);
- 1959 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Nagroda Teatralna Nowej Huty;
- 1960 - Budowniczy Nowej Huty; Nagroda Klubu Krytyki im. Boya; Nagroda Prezesa Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji;
- 1962 - Nagroda ministra kultury i sztuki II stopnia (razem z Krystyną Skuszanką) za inscenizację i reżyserię Dziadów Adama Mickiewicza w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie;
- 1963 - Nagroda za przedstawienia Klatka i kondukt Bohdana Drozdowskiego w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie na 4. Wrocławskim Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych; Złota Odznaka miasta Krakowa;
- 1966 - Złoty Ekran za reżyserię przedstawienia Szósty lipca Michaiła Szatrowa w Teatrze Telewizji; Nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji za adaptację i reżyserię powieści Juliusza Kadena-Bandrowskiego Generał Barcz (słuchowisko Zapiski Majora Pycia);
- 1967 - Złoty Ekran za reżyserię spektaklu wg tekstu Krasowskiego Układ. Sprawa z roku 1806 w Teatrze Telewizji;
- 1968 - Dyplom honorowy za reżyserię Zemsty Aleksandra Fredry w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 5. Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych w Warszawie;
- 1971 - Nagroda za reżyserię przedstawienia Thermidor Stanisławy Przybyszewskiej w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 12. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu;
- 1972 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski; Nagroda I stopnia za reżyserię Końcówki Samuela Becketta w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 12. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych; Nagroda Złotej Statuetki Fredry za przedstawienia Końcówki i Aktu bez słów Samuela Becketta w Teatrze Polskim we Wrocławiu;
- 1974 - Zasłużony Działacz Kultury;
- 1975 - Medal Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej;
- 1976 - Dyplom Wszechzwiązkowego Festiwalu Dramaturgii Polskiej za realizację Krakowiaków i górali Wojciecha Bogusławskiego w Teatrze im. Iwana Franki w Kijowie;
- 1977 - Nagroda miasta Krakowa za osiągnięcia reżyserskie i pedagogiczne; Złoty medal pamiątkowy "1972 Bicentennial Commemrative Medal" wybity z okazji dwusetnej rocznicy Niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki - za Deklarację 76 Stanisława Hadyny z Teatru im. Słowackiego w Krakowie;
- 1978 - Medal 25-lecia Polskiej Akademii Nauk;
- 1979 - Nagroda teatralna tygodnika "Przyjaźń" za reżyserię przedstawienia Wujaszek Wania Antoniego Czechowa w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie;
- 1980 - Nagroda za reżyserię przedstawienia Sto rąk, sto sztyletów Jerzego Żurka w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie na 21. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu; Nagroda im. Konrada Swinarskiego za najwybitniejsze przedstawienie minionego sezonu - za Sto rąk, sto sztyletów Jerzego Żurka z Teatru im. Słowackiego w Krakowie; Dyplom honorowy Ministerstwa Kultury ZSRR za wkład w dzieje rozwoju przyjaźni narodu polskiego i radzieckiego;
- 1981 - Nagroda w plebiscycie "Tygodnika Kulturalnego" i Telewizji Polskiej dla najlepszego spektaklu telewizyjnego roku za Niebezpiecznie panie Mochnacki Jerzego Mikke;
- 1983 - Nagroda ministra kultury i sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia w twórczości reżyserskiej, teatralnej i telewizyjnej;
- 1984 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski; Medal 30-lecia PRL; II nagroda za inscenizację Zemsty Aleksandra Fredry w Teatrze Narodowym w Warszawie na 10. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
- 1985 - Odznaka Za Zasługi dla Warszawy; Złoty Ekran - za reżyserię Thermidora Stanisławy Przybyszewskiej w Teatrze Telewizji;
- 1986 - Zasłużony dla Kultury Narodowej; Nagroda za adaptację i reżyserię Geniusza sierocego Marii Dąbrowskiej w Teatrze Narodowym w Warszawie na 12. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
- 1987 - Nagroda prezydenta m. st. Warszawy za działalność w Teatrze Narodowym i Małym.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, luty 2007; aktualizacja: kwiecień 2008.