Pierwsze plakaty Flisaka rzeczywiście miały charakter satyryczny. Później zaprojektował kilkadziesiąt plakatów filmowych (od 1955 pracował z Centralą Wynajmu Filmów), w tym wspaniałe plakaty do westernów amerykańskich. Do klasyki tego gatunku należy projekt W kraju Komańczów z 1965 roku.
Plakaty Flisaka są niedbałe. W pełni sprawdza się tu opinia o brzydocie, nieestetycznym geście polskiego plakatu. Ilustracje malowane są grubym pędzlem, od niechcenia, naiwnie. Ta zgrubność jest źródłem wielkiej mocy tych obrazów, a połączona z niewyczerpanym humorem Flisaka daje zadziwiającą rozmaitość. Flisak z lekkością operuje kolorem, stosuje pomysłową typografię (W kraju Komańczów, Dziewczyna w hotelu, 1963, Jak rozpętałem II wojnę światową, 1975), inteligentnie kadruje (Jak zdobyć prawo jazdy, 1975), żongluje stylami i plastycznymi cytatami historycznymi (Papierowy księżyc, 1975, Ale heca, Ostatnia ofiara, 1976, Jak Iwan Uszka szukał cudu, 1978), różnicuje warsztat. W jego dorobku zdarzają się plakaty typowo malarskie (Wesoła orkiestra, 1960, Ciotki na rowerach, 1974), fotograficzne (Wiano, 1964), wycinankowe (Gość z zaświatów, 1958), w technikach łączonych (Noël, Noël, 1958, Trzej panowie na śniegu, 1958, Rzymskie wakacje, Tęsknota, 1959), ilustracyjne (Jak zdobyć prawo jazdy) czy operujące znakiem (Nocne sam na sam, Twój współczesny, 1968, Noc Amerykańska, 1974). Świeżość i różnorodność sprawiają, że plakaty Jerzego Flisaka są... ładne.
Jerzy Flisak urodził się w 1930 roku, zmarł 21 lutego 2008 roku w Warszawie. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Jose Marti w Warszawie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Dyplom uzyskał w 1953 roku. Ilustrował wiele książek, m.in. Lwowskie baśnie i legendy: jak król Sobieski Jóźka Batiara polubił Zdzisława Nowaka, Jest taki dowcip Jerzego Wittlina, Za Kierdziołkową miedzą Jerzego Ofierskiego, Zabawny leksykom historyczny Jana S. Kopczewskiego, Pali się! wg Jana Brzechwy, Kim zostaniesz? wybierz sam!, Ojczyzna polszczyzna: dla uczniów Jana Miodka, Prawo pani Parkinson i inne studia z zakresu wiedzy domowej C. N. Parkinson.
Zajmował się też scenografią i filmem animowanym. Opracowywał graficznie produkcje Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej: Wyprawa do lasu (1976), Imieniny cioci (1977), Myszka i kot (1981), Koncert świerszcza (1980). W 1964 roku nakręcił film Ludwik do rondla.
Jest autorem popularnych satyrycznych rysunków prasowych publikowanych, m.in. w "Polityce", w tygodniku "Świat" (ponad pół tysiąca rysunków w cyklu "Krasnoludki są na świecie"), "Świerszczyku" (cykl "Co robił nasz Bobik"), "Kulturze", "Polsce", "Przeglądzie Kulturalnym". Prasowy debiut zawdzięcza jednak konkursowi rozpisanemu przez satyryczne "Szpilki" (1950), w których później pełnił funkcję redaktora graficznego.
Współpracował przy produkcji piętnastu filmów animowanych.
Cykl Co robi nasz Bobik? drukowany był w Świerszczyku przez ponad 20 lat. Flisak stworzył postać już dzisiaj niemalże kultową, małego psa Bobika, któremu przydarzają się najróżniejsze przygody. Opowiedziane z dowcipem, oddane w zawadiackiej kresce, na długie lata rysunki te podbiły serca młodych czytelników pisma.
Flisak tworzył także cycle karykatur sławnych postaci polskiej seny politycznej i kulturalnej. W niewielu pociągnięciach cienkiej kreski jest w nich w stanie uchwycić najważniejsze cechy portretowanego, atk jego fizyczności, jak i wnętrza. Ogromny nos Kołakowskiego, plama wąsa Waldorfa, czy finezyjna kreseczka włosów Osieckiej: wszystkie te prace świadczą o mistrzostwie Flisaka-obserwatora. Wrażliwy tak na mimikę, jak i na gesty przedstawianych przez siebie ludzi, zawsze trafia w sedno: oto Kieślowski z pustymi szkłami za dużych okularów podpiera melancholijnie twarz na dłoni, a Pieczka wkłada ręce w kieszenie kożucha.
Flisak dobrze czuł się w wielu technikach: w jego portfolio proste rysunki piórkiem sąsiadują z gwaszami czy kolażami.
Otrzymał nagrodę w 1961 nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za twórczość satyryczną, w 1985 roku nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Wielokrotnie nagradzał go też tygodnik "Szpilki" i Muzeum Karykatury. W 1962 otrzymał nagrodę nowojorskiego Art Directors Club za plakat do filmu Najemny morderca. Jego prace wystawiane były w Polsce, m.in. w Muzeum Karykatury, i za granicą: w Austrii (Wiedeń, 1955), Kanadzie (1960), Libanie (Bejrut, 1961), Danii (1963), Włoszech (1964), Szwecji (1965), Niemczech (Berlin, 1966).
Wybrane wystawy i nagrody:
2012 „FAUNA, FLORA I PIRACI”, Galeria Grafiki i Plakatu, Warszawa, Polska
2009 "Jerzy Flisak - Rysunek satyryczny", Desa Unicum, Warszawa
2008 20 lat wSPAK – Jubileusz (wystawa zbiorowa), Muzeum Karykatury, Warszawa
2001 Jerzy Flisak - rysunek i plakat, Muzeum Karykatury, Warszawa
1998 Panorama Karykatury Polskiej 1945-1998
(wystawa zbiorowa), Muzeum Karykatury, Warszawa
1997 Rysownicy "Polityki" 1957-1997, Muzeum Karykatury, Warszawa
1995 Humor w ilustracji Jerzego Flisaka, Muzeum Karykatury, Warszawa
1985 Jerzy Flisak – rysunki, Muzeum Karykatury, Warszawa
1972: Złota Szpilka
1967: Złota Szpilka
1962: nagroda Art Directors Club za plakat do filmu „Najemny morderca”
1961: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za twórczość satyryczną
Autor: Sylwia Giżka, grudzień 2006; aktualizacja 3 marca 2008. Aktualizacja AM, grudzień 2016.