Urodzony na Podolu, edukację artystyczną rozpoczął w latach 1910-13 w pracowniach I. Bolszakowa i K. Juona w Moskwie, studiując równolegle prawo. W okresie 1913-14 kontynuował naukę w rządowej Szkole Zachęty Sztuk Pięknych i na prywatnych kursach J. Lansere'a i K. Somowa w Petersburgu. W latach 1915-21 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Weissa. Swe prace pokazywał na ekspozycjach Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (1918, 1921) i Formistów (1919, 1921, 1922). W 1918 r. zaczął prowadzić Wolną Szkołę Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej w Krakowie, którą kierował do 1931 r. W 1921 r. współpracował jako ilustrator z tygodnikiem "Maski". W latach 1921-23 kontynuował studia malarskie w Paryżu jako stypendysta rządu francuskiego. Więzy przyjaźni łączyły go z Tadeuszem Makowskim, Janem Rubczakiem i Wacławem Zawadowskim; utrzymywał też kontakty z marszandem Leopoldem Zborowskim.
W 1922 wziął udział w wystawie "La Jeune Pologne" zorganizowanej w Gallerie Crillon. Od 1923 r. pracował jako nauczyciel rysunków w krakowskich gimnazjach. Był członkiem ugrupowań o kolorystycznej orientacji, Cechu Artystów Plastyków Jednoróg (od 1926) i Zwornika (od 1933). Przyłączył się też do wystaw Grupy Dziesięciu i Nowej Generacji. W latach 1927-28 projektował oprawę scenograficzną dla Teatru Miejskiego im. J. Słowackiego w Krakowie. Uprawiał publicystykę drukując swe refleksje o sztuce na łamach opanowanego przez kapistów "Głosu Plastyków", a także w "Sztukach Pięknych" i "Przeglądzie Artystycznym" (od 1949). Uczestniczył w wielu ogólnopolskich wystawach i prezentacjach sztuki polskiej za granicą organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, m.in. w Wiedniu (1928), Brukseli (1928, 1929), Hadze (1929), Wenecji (XIX Biennale 1934; 1960), Berlinie, Düsseldorfie, Kolonii i Monachium (1935). Po wojnie rozpoczął działalność w Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1945 r. został mianowany profesorem krakowskiej ASP; pełnił też funkcję dziekana Wydziału Malarstwa i prorektora macierzystej uczelni. Był wielokrotnie nagradzany, m.in. w 1952 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, w 1954 - Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, a w 1959 - Nagrodę Plastyczną Miasta Krakowa.
Na ukształtowanie się postawy artystycznej Fedkowicza oddziała symbolistyczna sztuka wybitnych przedstawicieli stowarzyszenia "Sztuka", głównie Wojciecha Weissa, Jana Stanisławskiego, Kazimierza Sichulskiego i Fryderyka Pautscha. We wczesnej fazie twórczości artystę interesowały też doświadczenia kubizmu. Wydobywał kolorystyczne niuanse z wąskiej gamy barw pokrewnych; stosował subtelne gradacje tonów, głównie szarości i bieli, zbliżając się do monochromatyzmu. Przywiązywał wagę do kompozycyjnej struktury obrazu. W czasie pobytu twórcy w Paryżu w latach 1921-23 w jego sztuce znalazły odzwierciedlenie tendencje nowego klasycyzmu; artysta poszukiwał syntezy antykizowanej formy i bogactwa malarskiej materii. Wykonał serię kobiecych półaktów o lirycznym wyrazie, zatopionych w szarobrunatnym sfumato. Drobnymi pociągnięciami pędzla uzyskiwał efekt migotliwości malarskiej substancji. Pełnię indywidualnego wyrazu artystycznego osiągnął ok. 1925 roku.
W latach 30. twórczość Fedkowicza wpisała się w szeroki nurt polskiego koloryzmu zainicjowany przez kapistów. W jego malarstwie nastąpiło wyzwolenie koloru, barwy nabrały głębi i mocy. Światłocieniowy modelunek form artysta zastąpił dynamicznie nakładanymi plamami barw akcentującymi płaszczyznę płótna; kształty dookreślał czarnym konturem (Autoportret, 1932-33). Wprowadził zróżnicowane, bogate efekty fakturowe, uwypuklał chropawą, ziarnistą tkankę malarską. Gamę barwną jego obrazów zdominowały ciepłe brązy, subtelne błękity, szarości i zielenie. Stonowaną kolorystykę ożywiały akcenty oranżów, różów i czerwieni (Ogród, 1935-36). Od lat 40. kluczowym motywem w repertuarze tematycznym Fedkowicza. stała się martwa natura, niemal zawsze zawierająca kwiaty. Artysta rozjaśnił i rozszerzył paletę barw, nie rezygnując jednak z czerni i różnicowania walorów. Plama uległa rozdrobnieniu, faktura stała się bardziej rozluźniona. W martwych naturach i pejzażach z okolic Krakowa pojawił się rys dekoracyjności. W scenach pracy i portretach z lat 50., odzwierciedlających wymogi socrealistycznej doktryny, przejawiła się tendencja do monumentalizacji form (Zbieranie jabłek, Czyszczenie ryb). Postać ludzka wypełnia w nich niemal cały kadr obrazu, stapiając się z tłem. Od 1954 Fedkowicz skoncentrował się na motywie kobiecego aktu; dyscyplinę kompozycyjną osiągał tu poprzez rygorystyczną osiowość, zrytmizowanie kształtów i surowy linearyzm. Późne obrazy artysty cechuje pogłębiona ekspresja. Pojawia się w nich motyw maski inspirowany modernistyczną sztuką mistrza z czasów młodości, Weissa (Martwa natura z maską, 1957; Teatr Marionetek, 1958). Po podróży do Paryża w 1958 r. Fedkowicz podjął poszukiwania w sferze sztuki abstrakcyjnej, malując trzy obrazy bliskie nurtowi informelu.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, grudzień 2001.