Kompozytor, pedagog, dyrygent chórów, organista i publicysta muzyczny. Urodzony 24 listopada 1899 w Chojnacie k. Skierniewic, zmarł 7 lutego 1954 w Warszawie. Brat Franciszka Maklakiewicza i Tadeusza Wojciecha Maklakiewicza.
Jego pierwszym nauczycielem muzyki był ojciec - Jan Maklakiewicz. W latach 1919-22 uczył się w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie: gry na skrzypcach w klasie Leopolda Binentala, harmonii pod kierunkiem Michała Biernackiego oraz kontrapunktu u Felicjana Szopskiego. W latach 1921-25 studiował kompozycję w Konserwatorium Warszawskim pod kierunkiem Romana Statkowskiego. Swoje umiejętności w zakresie kompozycji doskonalił w latach 1926-27 u Paula Dukasa w École Normale de Musique w Paryżu, gdzie jednocześnie w ośrodku polonijnym prowadził chór mieszany oraz działał w Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polskich. W latach 1927-29 uczył przedmiotów teoretycznych i dyrygował chórem w Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, w latach 1928-32 był profesorem harmonii w Konserwatorium Warszawskim. Od 1932 do 1935 był organistą i kierownikiem chóru przy kościele Św. Krzyża w Warszawie, który w tym okresie stał się jednym z najlepszych chórów kościelnych w Polsce. W latach 30-tych prowadził w Warszawie także chór "Znicz" Związku Zawodowego Pracowników Gazowni Miejskiej, chór i orkiestrę fabryki zbrojeniowej przy Forcie Bema, chór młodzieży handlowej oraz chór "Lira" Akademickiego Koła Muzycznego przy Uniwersytecie Warszawskim.
Jan Adam Maklakiewicz prowadził ożywioną działalność publicystyczną. W latach 1930-37 był stałym sprawozdawcą muzycznym "Kuriera Porannego". W 1934 założył miesięcznik "Chór", poświęcony muzyce chóralnej oraz działalności zespołów śpiewaczych i orkiestr amatorskich. Ponadto w latach 1926-39 współpracował z Teatrem Polskim w Warszawie, a po wojnie z Teatrem im. Juliusza Słowackiego i Teatrem Starym w Krakowie, oraz Teatrem Narodowym, Teatrem Kameralnym i Teatrem Syrena w Warszawie. Od 1937 nawiązał współpracę z Polskim Radiem.
Podczas II wojny światowej pracował jako pianista w kawiarni "Café Club" w Warszawie, a następnie w prowadzonej przez znanego aktora i reżysera Emila Chaberskiego kawiarni "Znachor", która była miejscem spotkań działaczy konspiracyjnych. Od 1941 do końca wojny ukrywał się w Chojnacie, gdzie uczył prywatnie harmonii oraz gry na fortepianie.
Od 1945 do 1947 był dyrektorem Państwowej Filharmonii w Krakowie, a w latach 1947-48 dyrektorem Filharmonii Warszawskiej - doprowadził do wskrzeszenia jej działalności, organizując orkiestrę symfoniczną i chór. W latach 1948-50 uczył harmonii w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1949 był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Wykładał tu kompozycję, instrumentację i kontrapunkt, pełniąc jednocześnie - w latach 1950-51 - funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. Do jego uczniów należeli m.in.: Jerzy Tyszkowski, Antoni Szaliński, Miłosz Magin i Benedykt Konowalski.
Jan Adam Maklakiewicz działał w wielu stowarzyszeniach i organizacjach muzycznych. Od 1928 był członkiem Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, w którym w latach 1932-35 pełnił funkcję sekretarza generalnego, a następnie wiceprezesa. Od 1928 był także członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w którym sprawował kolejno funkcje skarbnika, sekretarza i wiceprezesa. Od 1930 należał ponadto do Stowarzyszenia Pisarzy i Krytyków Muzycznych, w którym pełnił funkcję skarbnika. W latach 1947-51 był członkiem Zarządu Związku Kompozytorów Polskich.
W 1947 otrzymał Nagrodę Muzyczną miasta Krakowa. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ważniejsze kompozycje:
- Wariacje symfoniczne (1922)
- Suita huculska na skrzypce i fortepian (1927)
- Romans na flet i fortepian (1927)
- Tryptyk na wiolonczelę i fortepian (1927)
- Symfonia nr 2 "Święty Boże" na baryton solo, chór i orkiestrę (1927)
- O zmierzchu na 2 mezzosoprany, flet, altówkę i harfę (1927)
- Prelude pour orgue (1927)
- Pieśń o burmistrzance na głos z fortepianem (1928)
- Reflexions na skrzypce i fortepian (1928)
- Du bist wie eine Blume na głos i fortepian (1928)
- Koncert na wiolonczelę i orkiestrę na tematy gregoriańskie (1929)
- Negers Heimweh na skrzypce i fortepian (1929)
- Concertino quasi una fantasia na fortepian, mezzosopran i orkiestrę (1929)
- Pięć pieśni ludowych na chór mieszany (1929)
- Leciały gasańki, melodia na chór mieszany (1929)
- Koncert skrzypcowy nr 1 (1930)
- Cztery pieśni japońskie na sopran i orkiestrę (1930)
- Pieśń o chlebie powszednim na chór mieszany i orkiestrę (1931)
- Tango symfoniczne na orkiestrę (1931)
- Shiwohumi, balet (1934)
- Ostatnie werble, poemat symfoniczny na śmierć Józefa Piłsudskiego (1935)
- Trzy struny na chór męski (1935)
- Przekupka warszawska na orkiestrę (1937)
- Cagliostro w Warszawie, balet (1938)
- Uwertura koncertowa (1939)
- Grunwald, poemat symfoniczny (1939-44)
- Msza polska na chór mieszany, sopran lub tenor i organy (1944)
- Cztery pieśni na głos wysoki z towarzyszeniem orkiestry (1946)
- Kołysanka (wersja I) na chór męski (1946)
- Kołysanka (wersja II) na chór mieszany (1946)
- Kołysanka (wersja III) na głos i fortepian (1946)
- Uwertura praska na orkiestrę (1947)
- Madonny, 5 pieśni na sopran i orkiestrę (1947)
- Śląsk pracuje i śpiewa, suita ludowa na tenor, chór męski, żeński i mieszany z orkiestrą symfoniczną lub fortepianem (1948)
- Suita łowicka na sopran, chór mieszany i orkiestrę (1948)
- Zabrze (wersja I), kantata na chór męski lub mieszany i orkiestrę symfoniczną (1949)
- Zabrze (wersja II) na chór męski (1949)
- Zabrze (wersja III) na chór mieszany (1949)
- Złota kaczka, balet (1950)
- Suita tańców łowickich na orkiestrę (1951)
- Koncert skrzypcowy nr 2 'Góralski' (1952)
- Tryptyk morski na chór męski i orkiestrę (1953)
Opracowanie: Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, styczeń 2006
