Na warszawskiej ASP od 1983 kieruje Pracownią Wiedzy o Działaniach i Strukturach Wizualnych, w latach 1990-1996 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w latach 1999-2005 – prorektora ASP w Warszawie.
Twórczość Jacka Dyrzyńskiego wpisuje się w nurt abstrakcji geometrycznej i op-art. Przez krytyków i historyków sztuki charakteryzowana jest często jako formacja postkonstruktywistyczna. Jednak obrazy malarza wymykają się schematom ortodoksyjnego języka geometrii, m.in. dlatego, że jest w nich miejsce na malarski gest. Niefiguratywne prace artysty działają na widzów sensualnie i intelektualnie. Jak mówi artysta:
W malarstwie nie interesują mnie wartości publicystyczne. Ich treści sprowadzają znaczenie formy – a więc przedmiotu sztuk plastycznych - na dalsze miejsce. Poszukuję układów bez relacji semantycznych, których odbiór zachodziłby jedynie w kategoriach plastyki. Niepotrzebne mi są literackie skojarzenia. Podmiot moich dociekań stanowią zależności między kolorem, fakturą, przestrzenią a niezmiennym idealnym kwadratem.
Kształt kwadratu od lat 70. stał się punktem wyjścia i kompozycyjną ramą dla prac malarza. Figura o idealnych proporcjach jest dla artysty najbardziej optymalną dla możliwości prześledzenia ruchu pędzla, kierunku i kąta malowania. Proporcja kwadratu ma również swoje ideowe uzasadnienie wielokrotnie podkreślane przez artystę: "Takie figury jak koło, kwadrat są poza osobowością. […] Kwadrat w naturze nie występuje, jest dla mnie formatem pozbawionym aluzji i dlatego właśnie stał się polem moich poszukiwań".
Od ukończenia studiów Dyrzyński prowadzi nieustanny eksperyment polegający na analizie słownika i gramatyki sztuki oraz poszukiwania układów plastycznych, działających na człowieka w zmiennych relacjach świetlnych i przestrzennych. Artysta zgłębia zagadnienia tworzyw plastycznych i światła, zależności pomiędzy formą i treścią dzieła sztuki. Ważną sprawą w jego własnej praktyce artystycznej oraz pracy pedagogicznej jest szacunek dla stosowanego materiału, oraz dochodzenie do formy wynikającej bezpośrednio z charakteru tworzywa i stosowanych narzędzi. Haptyczne reliefy Dyrzyńskiego budowane są w oparciu o takie tworzywa jak papier-mâché, bambus, drewno. Kolor i światło oraz ruch widza przed obrazem są integralną częścią reliefów. Artysta nie używa klasycznych blejtramów, lecz samodzielnie przygotowuje formy podobrazia. Na płaszczyznach obrazów widoczna jest ekspresja śladów ołówka i pędzla. Bożena Kowalska pisała o twórczości malarza:
Dyrzyński ma w sztuce dwie różne, a równie intensywne miłości. Są one sprzeczne, a twórca próbuje je, łącząc, godzić. Pierwszą jest umiłowanie tego, co zobiektywizowane, neutralne, dające się zmierzyć, zważyć i uzasadnić logicznie. Drugą jest tęsknota za malarskością, emocją i prawem do subiektywnego zapisu.
Reliefy nie są jedynie formalnymi układami geometrycznymi w tradycji konstruktywizmu, w której cieniu pozostają takie wartości jak malarskość kompozycji czy znaczenie koloru. Sensem prac o racjonalnej konstrukcji jest oddziaływanie na człowieka za pomocą kompleksowego czasoprzestrzennego doświadczenia, budowanego m.in. malarskim gestem i kolorystyczną ekspresją.
Twórczość Dyrzyńskiego wykazuje wiele wspólnego z op-artem. Reliefy konstruowane za pomocą barw, światła oraz przestrzeni dostarczają niezliczonych złudzeń wzrokowych takich jak powidoki czy pulsacje oraz wrażeń płynnie zmieniających się relacji między różnymi częściami obrazu. O pracach Dyrzyńskiego Jagoda Baczyńska przy okazji wystawy indywidualnej artysty w Galerii 72 w Chełmie pisała:
Wiele kompozycji stosując zasadę gry przeciwieństw (pozytyw-negatyw), wykorzystuje achromatyczne kontrasty czerni i bieli, łagodzone – od czasu do czasu – "matowymi" szarościami. Ten wieloraki repertuar praktyk wizualnych, stworzony został po to, by między innymi uzmysłowić widzowi, jak omylny i nieobiektywny jest narząd percepcji, w który został wyposażony.
Wspomniane efekty wypracowane i kontrolowane przez artystę są wynikiem jego dogłębnej wiedzy na temat koloru i psychologii widzenia. I zrozumienia tego w jaki sposób praca o konkretnych właściwościach artystycznych może oddziaływać na człowieka. To jest esencją sztuki Jacka Dyrzyńskiego.
W latach 90. Dyrzyński podjął serię eksperymentów z malarstwem na jedwabiu, kontrastujących z ciężką materią reliefów. Przezroczysta tekstylna materia w nowy sposób pozwoliła artyście na budowanie barwnych kompozycji w układach płaskich i przestrzennych.
Artysta miał ponad 20 ekspozycji indywidualnych. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych (Polska, Francja, Czechosłowacja, Węgry, ZSRR, Niemcy, USA, Szwecja, Egipt, Hiszpania, Meksyk, Jugosławia, Włochy, Dania, Litwa). Prace Dyrzyńskiego znajdują się m.in. w zbiorach Galerii Studio w Warszawie; Biblioteki Narodowej, Muzeum Archidiecezjalnego w Warszawie; Muzeum Śląskiego w Katowicach, Batuz Foundation Sachsen w Nossen, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, "Błękitnej Kolekcji" UNESCO oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce i zagranicą.