Canavesi, włoski rzeźbiarz działający w Polsce w 2. połowie XVI w., przybył do Polski przed 1552 i początkowo współpracował z Janem Marią Padovano, również rzeźbiarzem z Italii. W 1562 po raz pierwszy jest wzmiankowany w dokumentach dworu królewskiego Zygmunta Augusta. W 1573 uzyskał obywatelstwo miasta Krakowa, a rok później został starszym cechu. Zachowane są dwa nagrobki jego autorstwa w katedrze w Poznaniu: rodziny Górków, sygnowany: "Opus Hieronimi Canavesi qui manet Cracoviae in platea S. Floriam A. D. 1574" (znajdujący się w kaplicy Św. Krzyża) i biskupa Adama Konarskiego, sygnowany "Opus Ieronimi Canavesi qui manet Cracoviae in platea Sancti Floriani" (w kaplicy Św. Trójcy) z lat 1575-76. Oba są typu architektonicznego, w porządku toskańskim, wykonane z piaskowca (obudowy) i czerwonego marmuru (posągi). Rzeźby postaci odznaczają się twardym modelunkiem polerowanego kamienia i uproszczeniami w rysunku fałdów szat i detali.
Nagrobek Górków jest interesującym połączeniem różnych typów rzeźby nagrobkowej. W części środkowej znajdują się wyobrażenia zmarłych leżących (Andrzeja Górki, kasztelana Wielkopolski zm. 1551 i jego żony, Barbary z Kurozwęk zm. 1545), po bokach zaś stojących znakomitych biskupów z tej rodziny (Uriela, biskupa poznańskiego, zm. 1498 i Łukasza, biskupa włocławskiego, zm. 1542). Umieszczona na cokole płaskorzeźba ukazuje zaś klęczące postacie żyjącego potomstwa Andrzeja i Barbary. Owo charakterystyczne dla Canavesiego łączenie różnych form odnosi się także do ornamentyki. Stosował bowiem zarówno renesansowe płyciny z różnobarwnych marmurów, jak i wywodzące się z manieryzmu północnej Europy motywy takie jak kartusze zawijane, rollwerki, rozety.
Niezachowane dzieła Canavesiego, poświadczone dokumentami, to nagrobek Stanisława i Katarzyny Orlików (dawniej w kościele dominikanów w Krakowie) z lat 1559-74 oraz nagrobek Gabriela Tarły z 1567. Istnieje natomiast duża liczba nagrobków przypisywanych Canavesiemu: m.in. Jakuba Rokossowskiego (zm.1580) w kościele w Szamotułach, Kaspra Wielogłowskiego (ok.1580) w kościele w Czchowie, czy rodziny Tęczyńskich ok.1568) w Książu Wielkim.
Oceny jego twórczości wśród zajmujących się rzeźbą specjalistów są skrajnie różne: od opinii, że był raczej solidnym kamieniarzem niż rzeźbiarzem ( "Historia Sztuki Polskiej", pod red. T. Dobrowolskiego i W. Tatarkiewicza, Kraków 1962, t. 2, s. 133) po uznanie go za "obok Michałowicza i S. Gucciego trzeciego wybitnego rzeźbiarza działającego w Polsce w 2 poł. XVI w." (A. Fischinger, "Słownik Artystów Polskich", Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, 1971, t.I, s. 290).
Autor: Monika Ochnio, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty 2002.