Studia artystyczne odbył w latach 1908-1910 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego i Wojciecha Weissa; swe umiejętności warsztatowe doskonalił w wiedeńskiej Kunstgewerbeschule w latach 1910-1913 i monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Angelo Janka. Wstąpił do awangardowego ugrupowania Formiści, z którym wystawiał w latach 1920-1922. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie prezentował swe prace na Salonach Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. Przebywał także na południu Francji i w Bretanii. W 1928 został członkiem Cercle des Artistes Polonais. W latach 1929-1935 odbył podróże do Włoch, Grecji i Hiszpanii. W latach 30. często przebywał w Krakowie, gdzie związał się ze środowiskiem awangardowej Grupy Krakowskiej i teatru Cricot. W okresie 1930-1932 wykładał w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej. Należał do ugrupowań o kolorystycznej orientacji: Awangarda, Grupa Dziesięciu, Nowa Generacja i Zwornik. Redagował "Głos Plastyków"; swoje artykuły z zakresu krytyki artystycznej publikował także na łamach "Wiadomości Literackich". W 1939 osiadł na stałe w Anglii. W roku następnym wstąpił do London Group i uczestniczył w jej wystawach.
Gotlib malował akty, martwe natury, pejzaże i portrety. W początkowej fazie twórczość artysty bliska była nurtowi francuskiego koloryzmu, głównie intymistycznej sztuce Pierre'a Bonnarda i intensywnym kolorystycznie płótnom Henri Matisse'a. W latach 20. Gotlib uczył się dyscypliny kompozycyjnej studiując klasycyzujące obrazy André Deraina. Podejmowane przez twórcę eksperymenty prowadziły w kierunku akcentowania jakości barwy i faktury. Jako przeciwnik malarstwa plenerowego, przede wszystkim impresjonizmu, wykonywał swoje kompozycje w pracowni skupiając się na oddaniu przestrzeni wyobrażonej, a nie na naśladowaniu przestrzeni realnej. Określając formy natury swobodnie, tłusto kładzioną plamą barwną poddawał je uproszczeniu i ekspresyjnej deformacji; kolor stawał się nośnikiem emocji artysty (Pejzaż bretoński, nad brzegiem morza, ok. 1929). Istotę struktury obrazu stanowiło wzajemne oddziaływanie tonów barwnych, czasem mocnych, głębokich, jarzących się wewnętrznym światłem, kiedy indziej jaskrawych lub zmatowiałych, zgaszonych. W latach 1930-ych paletę Gotliba charakteryzowały barwy żywe, jasne, silnie rozbielone (Leżący akt w niebieskiej koszuli). W latach 1940-ych przeważały zestawienia czerwieni z żółcieniami lub różów z zielenią i błękitem ewokujące nastrój hedonistycznej delektacji malarską materią (Autoportret z psem, 1941/1942; La toilette, ok. 1943; Owoce na srebrnej paterze, 1947; RAJ, 1947-1950).
W kolejnej dekadzie powstały kompozycje o zgaszonej, stonowanej kolorystyce zdominowanej przez brązy (Rembrandt w niebie, 1950-1960). Stężony wyraz obrazów kreowała dynamika duktu pędzla sumarycznie określającego formy (Akt z pochyloną głową, 1957; Knossos, 1958). W latach 1960-ych pogłębiła się dramatyczna ekspresja malarstwa Gotliba; motywy uległy syntetyzacji i monumentalizacji, gama barwna zawęziła się radykalnie do tonów ciemnych, brązów, szarości i czerni, surowa faktura odsłoniła dukt pędzla. Ludzkie sylwetki, sprowadzone do znaków, wtopiły się w materię abstrakcyjnego tła; środkiem wyrazu stał się nie tyle wyobrażony motyw, co sama substancja farby kładzionej na płótno prosto z tuby (Lucinda, 1961; Święty, 1962; Nimfa, 1962). Częstym motywem w obrazach artysty byli ludzie i zwierzęta przy pracy (Woły i mężczyźni w polu, 1964). Artysta chętnie ukazywał portugalskie i włoskie dziewczęta o niezgrabnych, lecz wyrazistych sylwetkach (Dziewczęta z Val di Castello, 1962). Malarstwo Gotliba zestawiane jest z ekspresjonistyczną sztuką Kokoschki, Soutine'a i Rouaulta.
Artysta zajmował się ponadto grafiką, rzeźbą, scenografią i pedagogiką. Wydał dwie książki o sztuce: "Polish Painting" (Londyn 1942) i "Wędrówki malarza" (Warszawa, 1947).
Autor: Irena Kossowska , Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, luty 2003.