Włoski rzeźbiarz, medialier, murator. Urodził się w 1493 w Padwie, zmarł po 31 marca 1574 w Krakowie.
Uczył się w Padwie, u rzeźbiarza Giovanniego Minello (1505-12) oraz przez kilka miesięcy u złotnika Giacomo Montello. Przed przyjazdem do Polski wykonał szereg rzeźb marmurowych o tematyce sakralnej i antycznej nawiązujących do stylu klasycyzującego, m.in. płaskorzeźbę Cud z pucharkiem do tamtejszego kościoła p. w. św. Antoniego.
W Polsce przebywał od ok. 1532, gdzie miał wykonać "nagrobek królewski"; nie jest rozstrzygnięte, czy chodziło o posąg nagrobny Zygmunta I Starego w kaplicy Zygmuntowskiej (dziś uważany za dzieło Bartolomeo Berrecciego) czy o nieistniejący nagrobek Zygmunta Augusta w Wilnie.
Zachowane prace Padovana to:
- wykonane w 1532 cztery medale królewskie, sygnowane "Iohannes Maria Patavinus": Zygmunta I Starego, Bony Sforzy, Zygmunta Augusta i królewny Izabelli (Museo Estense Modena)
- wykonany w 1538 nagrobek arcybiskupa Andrzeja Krzyckiego w katedrze w Gnieźnie (zmieniony poźniejszą przebudową), którego posąg nagrobny wyróżnia się doskonałym studium twarzy zmarłego. Rzeźba ta uważana była za dzieło Bartolomeo Berrecciego do 1983, kiedy na podstawie notatki zachowanej w Archiwum Państwowym w Krakowie została przez M. Rożka przypisana Padovano
- ołtarz nagrobek i arcybiskupa Piotra Gamrata, (w jego kaplicy w katedrze krakowskiej), wykonany 1545-47 na zlecenie królowej Bony i zgodnie z jej życzeniem naśladujący nagrobek Piotra Tomickiego (autorstwa B. Berecciego z 1533)
- 1552-54 cyborium w kościele Mariackim w Krakowie
- nagrobek Jana Kamienieckiego w kościele franciszkanów w Krośnie (1558-60), sygnowany "Iohannes Italus de Padua fecit"
- nagrobek Tarnowskich, hetmana Jana i jego syna Jana Krzysztofa w kolegiacie w Tarnowie, sygnowany "Ioannes Maria Patavinus opus" (budowany w dwóch etapach, w latach 1561-67 jako pojedynczy, przeznaczony dla hetmana Jana Tarnowskiego, przez jego syna Jana Krzysztofa Tarnowskiego, a po śmierci tegoż w 1567 rozbudowany do 1571 na nagrobek podwójny Jana i Jana Krzysztofa, fundacji Konstantego Ostrogskiego). Jest to największy nagrobek renesansowy w Polsce, którego monumentalna architektura w stylu doryckim w formie trójdzielnego portalu oparta jest na rozwiązaniu Sebastiana Serlio (włoskiego architekta okresu renesansu). Wykonany z piaskowca, z marmurowymi rzeźbami wyobrażającymi obu zmarłych jako rycerzy w zbrojach, spoczywających w pozach tzw. sansowinowskich.
Oprócz medalierstwa i rzeźby Padovano trudnił się także pracami architektoniczno-budowlanymi. Wiadomo, że wykonał woskową makietę Krakowa w 1541, przeznaczoną dla planowanej rozbudowy miasta, projektował pałac biskupa Samuela Maciejowskiego na Prądniku w Krakowie (1551), brał udział w przebudowie Sukiennic krakowskich (1556-59), a także pracował w królewskim zamku w Niepołomicach. Padovano, mimo że był serwitorem królewskim, należał również do cechu w Krakowie. W Krakowie miał warsztat, zatrudniający wielu współpracowników. Do najlepszych należeli Jan (Giovanni) Cini i Jan Michałowicz z Urzędowa.
Różnicę poziomu między jego pracami z okresu pobytu we Włoszech, a wykonanymi w Polsce tłumaczy się dostosowaniem do potrzeb lokalnych, ale i tym, że sam był wykonawcą tylko nielicznych.
Autor: Monika Ochnio, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty 2002