Edukację artystyczną rozpoczął w 1908 w krakowskiej Szkole Leonarda Stroynowskiego; równocześnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę malarstwa kontynuował w latach 1912-1914 i 1918-1920 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Malczewskiego i S. Dębickiego. Okres I wojny światowej spędził na zesłaniu w Orenburgu nad Uralem; służył też w polskim Korpusie Wschodnim w Rosji. W latach 1925-1928 przebywał jako stypendysta Związku Polskich Artystów Plastyków w Paryżu, gdzie wystawiał swe prace na Salonie Jesiennym (1925, 1927, 1928). Indywidualne prezentacje malarstwa artysty odbyły się w paryskich galeriach Au Sacré du Printemps i Carmine (1926-1927). W 1928 Geppert powrócił do Krakowa. Eksponował swą twórczość w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1918, 1919, 1921, 1928, 1932, 1946), warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1926, 1929, 1957, 1964, 1978), Instytucie Propagandy Sztuki (1932, 1935, 1938) i Salonie Garlińskiego (1929, 1930), oraz we Lwowie (1932). Należał do ugrupowań Nowa Generacja i Zwornik. W 1932 uczestniczył w związanej z olimpiadą wystawą sztuki w Los Angeles, zaś w 1938 wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Pittsburgu. Odbył szereg podróży studyjnych do Francji, Niemiec, Belgii i Włoch. W latach 1932-1939 współpracował z czasopismami "Czas" i "Głos Plastyków", zaś po wojnie z "Przeglądem Artystycznym". W 1946 osiadł we Wrocławiu, gdzie stworzył organizacyjne zręby Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, w której objął posadę profesora. Do 1950 pełnił funkcję rektora uczelni; wykładał do 1961. W 1962 wszedł do grona członków-założycieli Grupy Wrocławskiej. W 1977 urządzono retrospektywną wystawę artysty we wrocławskim Muzeum Narodowym. Geppert opublikował ponadto książki "Formalne i nieformalne zagadnienia w malarstwie polskim" (1947), "Moja droga" (1968) i "Przeszłość daleka i bliska" (1977).
Na postawę artystyczną Gepperta w znaczący sposób oddziałała patriotyczna ikonografia Malczewskiego. Częstym motywem w jego wczesnych pracach były sylwetki jeźdźców w pejzażu, zmonumentalizowane, ujęte w śmiałych skrótach perspektywicznych i szybkim ruchu. Wydobytą mocnym modelunkiem światłocieniowym bryłę obiegał kontur; zaś gładką, zdyscyplinowaną fakturę wzbogacały w partii świateł oszczędne impasty; zgaszona, mroczna tonacja barwna pogłębiała dramatyczny nastrój scen. Tematyka sztuki Gepperta skupiona była na wątku narodowowyzwoleńczych walk i powstań. Artysta przedstawiał w rozmaitych wariantach oddziały polskich szwoleżerów i kawalerii oraz ułańskie szwadrony. Odwoływał się tu do konwencji malarstwa batalistycznego, kontynuował tradycję sztuki Piotra Norblina, oraz Juliusza i Wojciecha Kossaków; czerpał inspiracje z malarstwa Piotra Michałowskiego, transponował kompozycyjne układy kanonicznych obrazów polskiego romantyzmu ukazujących tumult i heroizm bitwy pod Somosierrą. Wyobrażał także sceny z polowań i wyścigów konnych (Koń przed gonitwą); sięgał do mitologicznych wątków nadając im współczesny wymiar (Myśliwy i trzy gracje).
W sposobie rytmizowania i syntetyzowania form wpisanych w wyważoną strukturę obrazu bliski był tendencjom nowego klasycyzmu rozpowszechniającym się w Europie we wczesnych latach 1920-ych (Pobudka, 1924; Jeździec na koniu. autoportret, 1924; Kompozycja z białym koniem, 1924). W Paryżu zafascynowała Gepperta sztuka dojrzałego renesansu, głównie dzieła Veronese'a, a także malarstwo Géricaulta, Delacroix, impresjonistów i fowistów (Orszak, ok. 1925). Jego paleta wzbogaciła się wówczas o tony czyste i jasne, kontrastowo zestawiane (Pegazy); powstały obrazy o rozluźnionej strukturze kompozycyjnej i bogatej malarskiej materii "utkanej" ze szmaragdowych zieleni, błękitów, brązów i czerwieni, rozwibrowane świetlistymi kolorami (Jeźdźcy). Reminiscencje zainteresowań sztuką cinquecenta czytelne są zarówno w renesansowych kostiumach aktorów przedstawionych scen jak i w rozbudowanej, dekoracyjnej kompozycji oraz rozwiniętej narracyjności. Po powrocie do Polski Geppert sięgnął ponownie do podstawowego źródła, z jakiego czerpał impulsy do twórczych przeobrażeń - do sztuki Michałowskiego. W latach 1930-ych wyobrażone w jego obrazach postacie przekształciły się w budowane plamą barwną ideogramy, zdematerializowały się stapiając z otaczającym krajobrazem (Mój pradziadek, 1937). W martwych naturach natomiast przejawiły się inspiracje folklorem. Stopniowo ekspresyjne smugi farby zaczęły zanikać na rzecz zharmonizowanych, wyważonych układów kompozycyjnych, w których dominowały jasne zielenie i przejrzyste błękity kładzione lekkimi uderzeniami pędzla. Po wojnie częstym motywem w malarstwie Gepperta były widoki Wrocławia; pejzaże te nawiązywały stylistycznie do sztuki Paula Cézanne'a. W czasie pobytu w Paryżu w 1957 r. artysta uległ wpływowi twórczości Raula Dufy. W jego obrazach pojawiła się żywa, porwana kreska opisująca formy niezależnie od plamy barwnej. W drugiej połowie lat 1950-ych skrystalizował się dojrzały styl malarski Gepperta zbliżony do abstrakcji aluzyjnej. Akty kobiece, ludowe rzeźby i sylwetki jeźdźców istniały teraz w odrealnionym świecie wizji artystycznej. Gamę barwną płócien wyznaczały tony zieleni, błękitów i brązów; materię malarską tworzyły gęste poziome smugi farby (Błękitny obraz, 1967)
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, styczeń 2003.