Urodził się w Buczaczu, we wschodniej Galicji. Jego ojciec był nauczycielem; matka zmarła, gdy miał 12 lat. W czasie I wojny światowej rodzina przeniosła się do Nowego Sącza. W 1920 ukończył tam Gimnazjum Państwowe. W 1922 zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie studiował historię, m.in. pod kierunkiem prof. Marcelego Handelsmana. Jego promotorem został prof. Jan Karol Kochanowski. 20 maja 1927 na podstawie rozprawy pt.: "Żydzi w Warszawie od czasów najdawniejszych do roku 1527" Ringelblum uzyskał tytuł doktora filozofii.
Był współorganizatorem założonego w 1923 Seminarium Historii Żydów w Polsce. Stało się ono trzonem powstałej w 1929 Komisji Historii Żydów w Polsce - warszawskiej filii Żydowskiego Instytutu Naukowego w Wilnie (Jidiszer Wissnszaftlecher Institut - JiWO), który od momentu utworzenia w 1925 był ośrodkiem badań nad językiem żydowskim (jidisz), a także nad ekonomią, socjologią, etnografią i historią Żydów. Opiekunem naukowym Komisji i jednym z mistrzów Ringelbluma był Icchak (Ignacy) Schiper, prekursor badań nad problematyką społeczno-ekonomiczną historii Żydów, poseł na Sejm RP w latach 1919-1928. Swoje prace Ringelblum i inni warszawscy historycy skupieni wokół KHŻ w Polsce wydawali w czasopiśmie naukowym "Junger historiker" (ukazały się dwa tomy), a następnie w jego kontynuacji "Bleter far geszichte" (1934 i 1938).
W 1928 r. Ringelblum uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich. Uczył historii w warszawskim gimnazjum dla dziewcząt Jehudija, lecz jego pasją były źródłowe badania historyczne, w których wyniku powstały liczne artykuły i 2 książki: wspomniana już rozprawa doktorska opublikowana w 1932 oraz monografia "Żydzi w powstaniu kościuszkowskim" wydana w języku żydowskim w 1937, po polsku w 1938. Podobnie jak jego nauczyciele akademiccy, był zwolennikiem poglądu, że dzieje Żydów w Polsce są integralnym składnikiem historii tego kraju. Był autorem ponad 120 artykułów w językach polskim i żydowskim.
Już w czasie studiów związał się z socjalistyczno-syjonistyczną Poalej Syjon-Lewicą. Był zaangażowany w działalność w żydowskich środowiskach robotniczych. Współpracował z CISzO (Centralna Organizacja Szkolnictwa Żydowskiego), która prowadziła szkoły laickie z żydowskim językiem nauczania. W 1938 wziął udział w organizowanej przez Joint (amerykańską organizację charytatywną) akcji pomocy Żydom obywatelom polskim wysiedlonym z hitlerowskich Niemiec i przetrzymywanych w tragicznych warunkach w granicznym Zbąszyniu.
Od września 1939 Ringelblum poświęcał swe siły pomocy bezdomnym i głodującym w oblężonej Warszawie, następnie w getcie, pod firmą jawnie działającej Żydowskiej Samopomocy Społecznej. Ta działalność opiekuńcza splotła się nierozerwalnie z jego zainteresowaniami badawczymi, przystąpił więc do tworzenia ośrodka dokumentacji historycznej, którego celem stało się wszechstronne opracowanie dziejów Żydów pod okupacją hitlerowską.
W dniu 22 listopada 1940, już w tydzień po zamknięciu getta, w mieszkaniu Ringelbluma przy ul. Leszno 18 odbyło się inauguracyjne posiedzenie konspiracyjnego zespołu badawczego, działającego odtąd pod kryptonimem Oneg Szabat. Rozpoznanie hitlerowskich celów i metod eksterminacji Zydów stopniowo doprowadziło do przekształcenia Oneg Szabat w ośrodek informacji i przygotowywania zbrojnego oporu, we współpracy z innymi organizacjami konspiracyjnymi żydowskimi i polskimi.
Po kolejnych hitlerowskich akcjach zagłady ludności getta: w lecie 1942, następnie w styczniu 1943, Ringelblum wraz z rodziną zdecydował się ukryć poza gettem w schronie urządzonym przez polską rodzinę, gdzie znalazło się 34 żydowskich uciekinierów. W przededniu wybuchu powstania w getcie, 18 kwietnia 1943, Ringelblum opuścił schron, przedostał się na teren getta, gdzie został schwytany i wysłany do obozu w Trawnikach. Po 4 miesiącach, dzięki współpracy z polską konspiracją, udało się go stamtąd uwolnić. Wrócił do schronu, gdzie następnie napisał swoją ostatnią pracę: "Stosunki polsko-żydowskie w latach II wojny światowej". 7 marca 1944 w wyniku denuncjacji Gestapo zabrało do więzienia zarówno ukrywających się tam Żydów, jak też właścicieli posesji; wszyscy zostali rozstrzelani w ruinach getta. Wraz z Ringelblumem zginęła jego żona Judyta i syn Uri.
Autor: Eleonora Bergman, biogram dzięki uprzejmości ŻIH, 19.04.2013