W 1993 roku razem z Tomaszem Augustyniakiem, Jakubem Czekajem, Ludmiłą Kaźmierską i Mirosławem Rekowskim współtworzyła grupę projektantów Start. Z prac członków tej inicjatywy powstała wystawa pod tytułem "Start – Grupa projektantów wzornictwa", która w 1994 roku została pokazana w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego, a potem objechała największe miasta w Polsce. Pokazywana była m. in. w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie i Galerii Dizajn BWA Wrocław. Wcześniej, razem z Tomaszem Augustyniakiem i Ewą Krakowską współtworzyła jedną z pierwszych w Poznaniu i w Polsce galerii wnętrzarskich Odgłosy, która sprzedawała przedmioty z pogranicza mebla i rzeźby.
Po studiach Dorota Koziara została laureatką trzech stypendiów: Fundacji Batorego za osiągnięcia artystyczne, Ministra Kultury i Sztuki za dorobek artystyczny oraz stypendium im. Marii Dokowicz za najlepszy dyplom ASP w Poznaniu. Te trzy nagrody połączyła w jedno, dzięki czemu w latach 1995-1996 wyjechała na studia do Włoch. W tym czasie w Mediolanie działały jedynie dwie szkoły projektowe, obie prywatne. Ponieważ warunkiem ministerstw, które przyznawały stypendia było to, że studia za państwowe pieniądze muszą odbyć się na wydziałach projektowania w uczelniach państwowych a nie prywatnych (wówczas w Mediolanie działały jedynie szkoły prywatne), wybór padł na Rzym.
Zajmowała się tam dwoma tematami. Pierwszym z nich była rewitalizacja zabytkowych kościołów w centrum Rzymu związana z jubileuszem roku 2000. Jeden z projektów Koziary, koncepcja informacji wizualnej opowiadającej turystom historię miejsc i dzieł sztuki, bez ingerencji w atmosferę zabytku, został wybrany przez Ministerstwo Kultury w Rzymie do realizacji. Drugim tematem było projektowanie wnętrz samochodów we współpracy z Centre Research Fiat w Turynie.
Jak opowiadała Dominikowi Lisikowi w wywiadzie opublikowanym w magazynie "2+3D", wybór padł na Włochy ze względu na różnorodność stylistyki oraz wysoki poziom krytyki dizajnu publikowanej w wielu wydawanych tam czasopismach projektowych. Podczas stypendium w Rzymie poznała gwiazdę włoskiego dizajnu, Alessandro Mendiniego, który był wówczas dyrektorem artystycznym w wielu firmach kształtujących oblicze współczesnego dizajnu, takich jak Alessi, Abet Laminati, Bisazza i wiele innych. Po zapoznaniu się z portfolio Koziary, Mendini zaproponował jej staż w swoim studiu. Projektantka opowiadała o początkach pracy u Mendiniego:
Zaprosił mnie [Mendini] wtedy do swojego studia. Wzięłam ze sobą portfolio, choć była to dla mnie nowość i dopiero ktoś z moich znajomych podpowiedział mi, że muszę pokazać mu, co robię. Wydawało mi się wtedy, że nie mogę komuś takiemu jak Mendini zabierać czasu pokazywaniem moich prac. Mendini po przejrzeniu teczki zapytał, czy chciałabym odbyć u niego staż.
Koziara wspomina, że w 1997 roku – kiedy zaczynała staż w Mediolanie – przepaść między polską i włoską sceną projektową była ogromna. To, co działo się w stolicy Lombardii wpływało na cały świat, natomiast polski dizajn dopiero miał się podnieść z kryzysu lat 80. i 90. Mimo to, w niemal każdym wywiadzie Koziara podkreślała szacunek do polskich uczelni i chwaliła ich wysoki poziom. Kiedy trzymiesięczny staż się skończył, bracia Mendini zaproponowali Dorocie Koziarze pracę na stałe. We współpracy z Alessandro Mendinim Koziara zaprojektowała między innymi utrzymany w charakterystycznym zarówno dla samego projektanta, jak i dla klienta stylu postmodernistycznym Alessi Shop Concept zaaplikowany w różnych miastach na świecie, zaczynając od Tokio (1998), a także szklane wazy "Grande Brindisi" ("wielki toast") dla firmy Venini ze słynącego z produkcji szkła włoskiego Murano.
Dorota Koziara, "12 Angeli", rzeźba, instalacja, Toskania, Włochy, fot. Ramak Fazel W 1999 roku Koziara została laureatką międzynarodowego konkursu rzeźbiarskiego Third Millennium z instalacją "12 Angeli", która do niedawna znajdowała się w kolekcji Franciacorta Sculpture Park we Włoszech, a obecnie jest w Toskanii. Wcześniej instalacja pokazana była na wystawie organizowanej przez Sotheby’s w Londynie oraz podczas Salone del Mobile w ramach pokazu Fuori Salone. Koziara tak mówi o tej pracy:
Myślę, że jest to dla mnie najważniejsza dotychczasowa realizacja artystyczna i jest mi bliska, ponieważ inspiracją do niej był Rzym, który jest magicznym miastem oraz smutna, rzewna piosenka grupy "Małego Władzia", której słuchał mój dziadek.
Sukces tej pracy, a także niesłabnące zainteresowanie Koziary działalnością artystyczną, przede wszystkim rzeźbą i instalacją, spowodowały, że rok po rozpoczęciu współpracy z braćmi Mendini, zdecydowała się otworzyć własne studio na tej samej ulicy, na której znajdowało się Atelier Mendini. Realizowała w nim zarówno swoje projekty, jak i rzeźby i instalacje. W kolejnych latach wraz z Alessandro Mendinim i Yumiko Kobayashi stworzyła dwudziestometrową rzeźbę "Dino", która stanęła przed Fukui Prefectural Dinosaur Museum w Japonii. W 2016 roku region północnych Włoch Val di Fiemme w Dolomitach zaprosił Koziarę do realizacji rzeźby w ramach Parku Rzeźby RespirArt. Autorka stworzyła tam instalację rzeźbiarską na wysokości 2300 m n.p.m., zatytułowaną "Harmonia".
Dorota Koziara, Alessandro Mendini i Yumiko Kobayashi, "DINO", rzeźba, Fukui Prefectural Dinosaur Museum, Japonia, fot. dzięki uprzejmości projektantki Oprócz projektowania przedmiotów oraz twórczości artystycznej, Koziara zajmuje się scenografią teatralną. W 1998 roku opracowała część dramaturgii i scenografii do spektaklu "70 Angels on the Facade" w reżyserii Roberta Wilsona dla Piccolo Teatro w Mediolanie. Był to pierwszy na świecie spektakl teatralny o historii architektury i projektowania, stworzony z okazji 70-lecia najstarszego na świecie czasopisma projektowego "Domus". Praca przy tym przedstawieniu nie tylko związana była ze współpracą z wybitnymi specjalistami, takimi jak A. J. Weissbard (światło) czy Jacques Reynaud (kostiumy), lecz także uwzględniała wejście w meandry historii projektowania, które wiązało się z wykonaniem badań w archiwach magazynu "Domus" oraz przeprowadzaniem wywiadów z osobami związanymi z tym tytułem. W tym samym roku Koziara współpracowała także przy scenografii do spektaklu "The Days Before" w nowojorskim Lincoln Center, również w reżyserii Roberta Wilsona, na podstawie książki Umberto Eco "Wyspa dnia poprzedniego", w którym wykorzystano jej kolejne rzeźby.
Na zakończenie współpracy z Alessandro Mendinim Koziara zainicjowała zorganizowanie wystawy monograficznej włoskiego projektanta, która odbyła się w 2004 roku w Muzeum Narodowym w Poznaniu przy wsparciu Kulczyk Foundation. Wystawa została otwarta w dniu, w którym Polska wchodziła do Unii Europejskiej. W ramach programu Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu w 2016 roku Koziara zorganizowała tam kolejny pokaz prac Mendiniego: w Muzeum Architektury oraz na terenie ASP. W tym samym 2016 roku z kolei Mendini został kuratorem monograficznej wystawy Koziary w Muzeum Miejskim Wrocławia w Starym Ratuszu. Pokazał na niej realizacje artystyczne, a także projekty powstałe we współpracy z przemysłem: ceramikę, szkło, meble oraz jej rzeźby.
Jednym z najciekawszych projektów Koziary są wzory na ceramikę produkowaną w Bolesławcu. Od czasów średniowiecza na Ziemi Bolesławieckiej tworzona jest ceramika ze szczególnego rodzaju gliny, który występuje jedynie na tych terenach. Bolesławiec to miasto leżące na Dolnym Śląsku i z racji tego usytuowania historycznie przynależało do różnych organizmów państwowych. Niezależnie jednak od układu granic, niemal niezmiennie pracowały tu zakłady ceramiczne. Obecnie tworzą one charakterystyczne przedmioty o drobnych, ręcznie nakładanych w technice stempelkowej kobaltowych i – rzadziej – różnokolorowych wzorach, a także naczynia pokryte brązowym szkliwem ziemnym. Do tej tradycji nawiązała Koziara, tworząc serię wzorów strukturalnie nawiązujących do tradycyjnych ozdób, lecz przefiltrowanych przez nowoczesną wrażliwość. W ten sposób powstał zestaw geometrycznych ornamentów, które zestawiane są ze sobą w ramach jednego obiektu, lub umożliwiają tworzenie własnych kompletów złożonych z różnych naczyń. Całość nakładana jest ręcznie, z wykorzystaniem typowej dla ceramiki bolesławieckiej metody stempelkowej przy nanoszeniu dekoracji na proste, tradycyjne formy kubków, filiżanek, talerzy i mis o różnych wielkościach. Do tradycyjnego rzemiosła z terenów Polski odwołuje się także kolekcja lamp wiklinowych "Wiatr", które Koziara pokazała po raz pierwszy na wystawie w siedzibie głównej w Sotheby’s na New Bond Street w Londynie w 2000 roku. W roku 2014 jej projekty zauważyła marka Christian Dior. Do dziś w jej kolekcjach są produkty z serii "Wind of Salento" projektowane przez Dorotę Koziarę, w szczególności kolekcje przedmiotów ze szkła stworzone na wyłączność dla Diora.
Dorota Koziara jest niezwykle wszechstronną projektantką. Nie unika ona tematów banalnych (miotły "Paletta" dla japońskiej firmy Nihon Shida Palm MFG.Co Ltd.), jednocześnie czując się dobrze w pracy z markami luksusowymi. Umie także balansować między projektami oszczędnymi formalnie, takimi jak stoliki "Pelagie" dla polskiej firmy Comforty, a realizacjami o wielkiej skali i ekspresji plastycznej (postmodernistyczne, obłe formy we wnętrzach hotelu Byblos Art Villa Amista Hotel w Weronie). Jest ona także specjalistką w pracy z różną skalą projektów: od pojedynczych przedmiotów do całych wnętrz i scenografii.
Dorota Koziara podchodzi bardzo szeroko do tematów projektowania: będąc projektantką zajmuje się także promocją dizajnu, strategią rozwoju firm poprzez projektowanie oraz krytyką dizajnu. Od lat jest też kuratorką i organizatorką wystaw promujących dizajn na polu międzynarodowym. Wśród najważniejszych ekspozycji znajdują się "Real Industry Future Classics Comforty" w Temporary Museum For New Design Superstudio Piu, Mediolan Salone del Mobile 2011; "Polish Design – Design from Wielkopolska", Salone del Mobile 2012, "Polish Design", Salone del Mobile 2013, "Downtown Design", Dubaj 2013, "Polish Design Tomorrow is Today" w ramach Salone del Mobile 2017 w Mediolanie oraz wymienione wystawy Alessandro Mendiniego. Jej prace prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i zagranicą, między innymi w Mediolanie, Londynie, Paryżu, Nowym Jorku, Berlinie, Tokio i Zurychu. Przez międzynarodowe media uznawana jest za ambasadorkę polskiego dizajnu na świecie.
Autorka: Agata Szydłowska, kwiecień 2018
