Redaktor działu prozy w miesięczniku "Twórczość". Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Do literatury wszedł w roku 1989, publikując dwa arkusze poetyckie: "Filmy i inne wiersze" oraz "Wiersze". Najmocniejszy akcent z wczesnego okresu jego twórczości stanowi główna nagroda w Konkursie na Brulion Poetycki (1993). Dwukrotnie nominowano go do Paszportu Polityki (2000, 2004). W 2014 roku został wyróżniony Wrocławską Nagrodą Poetycką "Silesius" za całokształt twórczości (był najmłodszym laureatem w tej kategorii), wcześniej nominowano go za książki poetyckie "Sigmund Freud Museum" (2011) i "Liceum" (2013). Z kolei za tom "Rozmowy z głuchym psem" (2014) nominowano go do Nagrody Nike i Nagrody Literackiej Gdynia.
Styl Foksa cechuje wszechobecna ironia. W "Ustaleniach z Maastricht" (2006) firmuje ją motto z tekstu Henri Bergsona zatytułowanego "Śmiech. Esej o komizmie". Śmiechem wyraża poeta fakt, iż jest przeciwnikiem dowolnej formy literackiego patosu. Ujawnia to choćby sposób, w jaki odpowiada on na wezwanie Adama Zagajewskiego z wiersza o incipicie "Spróbuj opiewać okaleczony świat" ("szare piórko" pochodzi również z tego tekstu): "Próbowałem opiewać okaleczony świat, / ale skończyło się na tym, że wetknąłem mu w tyłek / szare piórko, zgubione przez drozda, / i patrzyłem, jak się męczy".
Istotne dla Foksa jest również funkcjonowanie w sferze kultury masowej. Pisze Anna Kałuża: "Foks korzysta z różnych kulturowych emblematów w taki sam sposób, w jaki wykorzystuje je przemysł kulturalny. Oswaja je i zawłaszcza na własnych zasadach". Paradoksalnie, ten sposób pisania ma tyleż wspólnego z masowością, ile z anarchicznym buntem przeciw sztywnym schematom, w jakie kultura obfituje.
Wiele jest w tej poezji motywów filmowych. O ile najwyraźniejszą deklarację szacunku dla "dziesiątej muzy" stanowi pomysł na antologię "Niewinni kaznodzieje", o tyle najciekawszym artystycznie projektem z tej dziedziny jest książka "Co robi łączniczka" [więcej o książce: "Twórczość" marzec 2006], złożona z tekstów Foksa i fotomontaży Zbigniewa Libery, przedstawiających aktorki grające u Felliniego i u innych reżyserów z tego okresu na tle ruin płonącego miasta. Książka ta otrzymała Nagrodę TVP Kultura (2006) oraz nominację do Nagrody Literackiej Gdynia.
Zawarty w tej książce tekst stanowi grę z polską pamięcią historyczną, kulturą masową (pod koniec każdego fragmentu pojawiają się "ilustrowane czasopisma dla kobiet wroga"), filmami wojennymi, jak również z tradycją prozy odnoszącej się do II wojny światowej. Nie jest to zresztą jedyny kontekst - gdzieniegdzie daje się w książce wytropić na przykład aluzje do postulatów strajkowych.
Darek Foks, fot. Muzeum Literatury W istocie tekst "Łączniczki" można by zaklasyfikować jako zaprzeczenie powieści. Bohaterowie są tak typowi, że pozbawieni imion ("chłopcy", "łączniczka", "major"), a narracja ostentacyjnie niespójna. Można z niej wprawdzie wyłowić spójne sekwencje zdarzeń - jak choćby opowieść o przyuczaniu się dziewczyny do nowej funkcji czy rozbudowany wątek walki z pociągiem pancernym - gdzie indziej natrafiamy jednak na zabiegi takie, jak przedstawienie śmierci majora w kilku sprzecznych wersjach. W ten sposób okazuje się, że narracja Foksa, z pozoru będąca przede wszystkim formalnym eksperymentem, w istocie mówi coś ważnego na temat funkcjonowania ludzkiej pamięci, zwłaszcza zaś pamięci historycznej.
O filmowcach mówiła także powieść "Wielkanoc tygrysa" (2008), specyficzny kryminał, dziejący się w miasteczku filmowym o dowcipnej nazwie Bergmanowo. Motto książki, będącej żonglerką popkulturowymi motywami, tym razem zaczerpnięte zostało z ulubionego pisarza Foksa - Raymonda Chandlera (Foks był jednym z autorów słynnego tomu "Długie pożegnanie. A tribute to Raymond Chandler"). Nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia "Kebab Meister" (2013) to zbiór szarpanych fragmentów opowieści i dialogów, luźno opartych na historii oficera armii ukraińskiej Pawła Szandruka. Foks bawi się tematem, filmową opowieść rozpisując na afabularne tabliczki, rozsypane niczym puzzle. Kolejną "niepowieścią" jest "Susza", oparta na dowcipnym zamyśle: na każdej stronie mamy tylko pierwsze zdanie, do którego musimy "domyśleć" sobie całą resztę. Ważniejsze od tego, co napisane, okazuje się to, czego na kartach nie ma.
Równolegle do "niepowieści" pisze Foks "niewiersze", nieustannie zacierając zresztą granice między poezją a prozą. O jego poezji pisał juror nagrody "Silesius" Grzegorz Jankowicz:
"Ja to nazywam poezją minimalną, która zmierza do oczyszczenia języka poetyckiego, po to by zastanowić się ponownie nad jego możliwościami. Po to by poetycką polszczyznę jakby uruchomić na nowo. Doprowadzić do nowego otwarcia językowego. To polskiej poezji bardzo potrzebne. Wciąż jeszcze bowiem pokutują u nas takie bardzo tradycyjne podziały na poezję, która zajmuje się rzeczywistością i na taką, która rzekomo się tą rzeczywistością nie zajmuje, ponieważ drąży językowy potencjał polszczyzny i zamyka się w takich grach słownych i o rzeczywistości- rzekomo!- nie ma nam nic do powiedzenia".
W "Rozmowach z głuchym psem" (2013) - z mottem wziętym z Wittgensteina - mnóstwo jest dwuwierszy, nasyconych charakterystycznym gorzkim humorem, do których zazwyczaj czytelnik musi dopisać sobie podmiot, orzeczenie czy dopełnienie ("Jesteśmy partią / w której już jesteśmy”, "Jest twardy jak trzeba / ale nie śmiercionośny") . "Tablet taty" (2015) to swoisty concept album, złożony z czterowersowych utworów odsyłających do wspomnień o kobietach spotkanych w życiu przez tytułowego tatę.
"Twórczość Foksa, niezwykle spójna i konsekwentna, należy do takiej „innej tradycji” polskiej literatury. Z literackiej tradycji robi własny użytek, nieustannie nicując znaczenia. Foks skłania czytelnika, by czytał to, co nie zostało zapisane. A jego kolejne książki są gestami artystycznymi, podobnymi do gestów artystów wizualnych, skierowanych ku zmianie rzeczywistości. „Świat został już opisany, teraz idzie o to, aby go zmienić” – mówił w jednej z rozmów. Ale tylko w sztuce, jak mówił Foks, możliwa jest dziś przestrzeń buntu" - pisała o twórczości Foksa Justyna Sobolewska ("Dwutygodnik", 04/2015).
Twórczość:
Poezja:
- Film i inne wiersze (arkusz) (1989).
- Wiersze (arkusz) (1989).
- Wiersze o fryzjerach, Multico, Warszawa 1994.
- Misterny tren, Stowarzyszenie Literackie "Kresy", Lublin 1997.
- Ezra Pub, Centrum Sztuki - Teatr Dramatyczny, Legnica 1998.
- Sonet drogi, Wydawnictwo Port Legnica, Legnica 2000.
- Przecena map, Biuro Literackie, Wrocław 2005.
- Ustalenia z Maastricht, Biuro Literackie, Wrocław 2006.
- Sto najlepszych polskich reklam i jedna niemiecka, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury, Poznań 2009.
- Sigmund Freud Museum, Raymond Q., Warszawa , 2010
- Liceum, Raymond Q., Warszawa, 2012
- Rozmowy z głuchym psem,Dom Literatury, Łódź, 2013
- Debordaż, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury, Poznań 2014.
- Tablet taty, Biuro Literackie, Wrocław 2015.
- Sonet. Spętanie, Zaułek Wydawniczy Pomyłka, Szczecin 2016 (wspólnie z: Izabelą Fietkiewicz-Paszek, Teresą Rudowicz, Cezarym Sikorskim i Aleksandrą Słowik).
Proza:
- Orcio, Pomona, Wrocław 1998.
- Pizza weselna, Zielona Sowa, Kraków 2000.
- Mer Betlejem, Biuro Literackie, Legnica 2003.
- Co robi łączniczka (wraz ze Zbigniewem Liberą), Ars Cameralis Silesiae Superioris, Katowice 2005.
- Wielkanoc z tygrysem, Czarne, Wołowiec 2008.
- Kebab Meister, ha!art, Kraków 2012.
- Susza, Fundacja im. Tymoteusza Karpowicza, Wrocław, 2014
- Historia kina polskiego, Biuro Literackie, Wrocław 2015.
Antologie:
- Niewinni kaznodzieje. Filmowy zestaw wierszy poetów polskich urodzonych w latach 1958-1985, Polska Federacja Dyskusyjnych Klubów Filmowych, Warszawa-Skierniewice 2001.
Wywiad:
- "Synowie łączniczek". Z Dariuszem Foksem i Zbigniewem Liberą rozmawiają Maria Cyranowicz, Beata Gula i Paweł Kozioł, "Wakat" 2 (4) / 2007.
Omówienia:
- Agnieszka Kozłowska, "Tajemnica pewnego opowiadania", "Witryna Czasopism" 8 (210) / 2008, witryna.czasopism.pl
- Anna Kałuża, "Standaryzacje i osobliwości", [w:] Bumerang, Biuro Literackie, Wrocław 2010 (Ustalenia z Maastricht).
- Dariusz Nowacki, "Przedmiot do podziwiania", "Nowe Książki" 3/2006 (Co robi łączniczka).
- Joanna Orska, "Debordaż", "Twórczość" 4/2010 (Sto najlepszych polskich reklam i jedna niemiecka).
- Jerzy Jarniewicz, "Twórczość" 2006 (Darek Foks, Zbigniew Libera, "Co robi łączniczka")
Aktualizacja: NMR, wrzesień 2016.
