Grupa grająca muzykę pop, z przerwami i w zmiennym składzie aktywna od połowy lat 60 do dziś.
Jeden z najpopularniejszych polskich zespołów lat sześćdziesiątych powstał w Gdańsku w styczniu 1965. Pierwszy skład utworzyli Krzysztof Klenczon (śpiew, gitara), Jerzy Kossela (gitara, śpiew), Jerzy Skrzypczyk (perkusja), Bernard Dornowski (śpiew, gitara, gitara basowa) i Henryk Zomerski (gitara basowa, śpiew, organy elektryczne). Pierwsze koncerty miały miejsce w sopockim klubie "Non-Stop", zaś niebawem grupa nagrała pierwszy singiel Bo Ty się boisz myszy.
Po zarejestrowaniu w kwietniu 1965 kolejnych utworów dla Polskiego Radia Czerwone Gitary wyruszyły w cieszącą się wielkim powodzeniem jesienną trasę koncertową pod hasłem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce". W grudniu 1965 Zomerskiego zastępuje Seweryn Krajewski. Przez pierwsze miesiące Krajewski i Skrzypczyk występują pod pseudonimami Robert Marczak i Jerzy Geret - jako uczniowie szkoły muzycznej zagrożeni byli ówcześnie wydaleniem za grę w zespole "bigbitowym".
Pierwszy album To właśnie my zostaje nagrany w końcu 1966 w czasie zaledwie dwóch dni. Płyta osiąga nakład 160 tysięcy egzemplarzy, jednak niedługo po jej wydaniu grupę opuszcza Kossela, którego obowiązki jako frontmana przejmuje Krzysztof Klenczon.
fragment etiudy "Koncert życzeń", reż. Krzysztof Kieślowski, całość na ninateka.pl
Druga połowa lat sześćdziesiątych to okres największej popularności grupy, której kolejne płyty (2 z czerwca 1967 i 3 z 1968) osiągają nakłady rekordowe jak na polski rynek. W 1969 Czerwone Gitary na targach MIDEM w Cannes otrzymują symboliczną "Marmurową Płytę" dla najpopularniejszego zespołu w kraju. Także w czerwcu tego roku zespół zdobywa główną nagrodę Festiwalu w Opolu za utwór Biały krzyż. W 1970 grupę opuszcza Krzysztof Klenczon, który niebawem zakłada Trzy Korony. Po wydaniu jedynego albumu w 1973 Klenczon wyemigrował do USA, gdzie zmarł w 1981 w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym.
Od 1970 grupa nagrywa jako kwartet - poza Krajewskim (który staje się głównym autorem muzyki), Dornowskim i Skrzypczykiem, w składzie pojawia się gitarzysta i wokalista Dominik Konrad, który jednak odchodzi wkrótce po nagraniu uważanego za najlepszy w dorobku albumu Na fujarce. Jako trio zespół nagrywa w 1971 płyty Spokój serca i wydany w Niemieckiej Republice Demokratycznej, niemieckojęzyczny Consuela. Przy współpracy z zespołem wokalnym Alibabki, perkusistą Jerzym Bartzem i basistami Ryszardem Kaczmarkiem i Janem Pospieszalskim, Czerwone Gitary wydają kolejne albumy - Rytm Ziemi (1974), Port piratów i bożonarodzeniowy Dzień jeden w roku (1976) oraz kolejny zaśpiewany po niemiecku, Rote Gitarren (1978). Przez lata siedemdziesiąte zespół dużo koncertował, także w ZSRR i innych krajach bloku wschodniego - tam też głównie występował w ciągu następnej dekady, praktycznie znikając z polskich scen.
Czerwone Gitary powróciły do występów w Polsce latem 1991, zaś do składu dołączył ponownie Jerzy Kossela. W ciągu kolejnych kilku lat grupa zagrała blisko 500 koncertów. W 1997 grupę opuścił skonfliktowany z pozostałymi muzykami Seweryn Krajewski, zaś dwa lata później zespół wydał pierwszy premierowy materiał od blisko ćwierćwiecza - album ...jeszcze gra muzyka. Kolejna nowa płyta, podwójny album O.K. pojawił się w 2005. W sierpniu tego samego roku grupa zorganizowała w Sopocie koncert z okazji 40-lecia istnienia.
W ciągu ostatnich lat zespół nadal intensywnie koncertuje. Obecnie Czerwone Gitary tworzą Jerzy Skrzypczyk (perkusja, śpiew), Jerzy Kossela (gitara, śpiew), Henryk Zomerski (instrumenty klawiszowe, gitara basowa, śpiew), Marek Kisieliński (gitara, śpiew) oraz Mieczysław Wądołowski (śpiew, gitara).
Dyskografia:
- To właśnie my, 1966, Pronit,
- Czerwone Gitary (2), 1967, Muza,
- Czerwone Gitary (3), 1968, Muza,
- Na fujarce, 1970, Muza,
- Spokój serca, 1971, Muza,
- Consuela, 1971, Amiga,
- Rytm Ziemi, 1974, Muza,
- Dzień jeden w roku, 1976, Muza,
- Port piratów, 1976, Muza,
- Rote Gitarren, 1978, Amiga,
- ...jeszcze gra muzyka, 1999, Rubicon,
- O.K., 2005, Czerwone Gitary Group.
Autor: Maciej Sienkiewicz, listopad 2010.