Bolesław Woytowicz, fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe Kompozytor, pianista i pedagog.
Urodzony 5 grudnia 1899 w Dunajowcach na Podolu, zmarł 11 lipca 1980 w Katowicach.
W latach 1913-15 uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Nowackiej i Hanickiego, w latach 1916-17 u Aleksandra Wielhorskiego w Kamieńcu Podolskim. Studia uniwersyteckie odbył w Kijowie (doktorat z zakresu filologii słowiańskiej) oraz Warszawie (matematyka i prawo). W latach 1920-24 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego oraz kompozycję pod kierunkiem Felicjana Szopskiego i Witolda Maliszewskiego. Studia kompozytorskie kontynuował od 1929 do 1932 u Nadii Boulanger w Paryżu.
W 1924 rozpoczął stałą działalność koncertową jako pianista w kraju i za granicą – grał we Francji, Czechosłowacji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, we Włoszech, w krajach nadbałtyckich, Holandii, Anglii i Stanach Zjednoczonych. W 1927 uczestniczył w 1. Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, na którym zdobył wyróżnienie, w 1932 otrzymał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Kronenberga za Koncert fortepianowy. Jednocześnie zajmował się pracą pedagogiczną - w latach 1924-39 był profesorem gry na fortepianie i teorii w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.
Podczas II wojny światowej prowadził kawiarnię "Salon Sztuki" przy Nowym Świecie 27 w Warszawie, gdzie urządzał koncerty muzyki kameralnej i solistycznej, pomagając w ten sposób wielu osobom znajdującym się bez środków do życia. W kawiarni występowali: Eugenia Umińska, Irena Dubiska, Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Zbigniew Drzewiecki, Paweł Lewiecki, Ewa Bandrowska-Turska, Wiktoria Calma, Ada Sari, Adam Didur i inni. Grano tu m.in. sonaty fortepianowe Ludwiga van Beethovena, kwartety Antonína Dvořáka, Grażyny Bacewicz, Romana Palestra, Kazimierza Wiłkomirskiego, jego własne, a także utwory Stefana Kisielewskiego i Witolda Lutosławskiego.
Po zakończeniu wojny Bolesław Woytowicz kontynuował działalność koncertową i pedagogiczną. Od 1945 do 1975 prowadził klasę fortepianu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, a także uczył kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1958-61) i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (1963-79). Jego wychowankami byli pianiści - Urszula Mitręga, Zofia Owińska, Irena Protasiewicz, Monika Sikora-Wojtacha, Maria Szraiber i Zbigniew Śliwiński oraz kompozytorzy - Tadeusz Baird, Wojciech Kilar, Witold Szalonek, Józef Świder, Romuald Twardowski, Piotr Paweł Koprowski.
Od 1964 Bolesław Woytowicz poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów pianistycznych - w Warszawie (Konkurs Chopinowski), Bolzano, Montrealu, Budapeszcie, Paryżu i Rio de Janeiro.
Był laureatem nagród artystycznych: Państwowej Nagrody Muzycznej w 1937, dwóch Nagród Państwowych I stopnia (w 1948 za 2. Symfonię i w 1950 zespołową), I nagrody Festiwalu Muzyki Polskiej w 1951 za kantatę Prorok, I nagrody tego samego Festiwalu w 1956 za Kwartet smyczkowy nr 2. Został też odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Medalem X-lecia Polski Ludowej.
Ważniejsze kompozycje:
- Dwa mazurki na fortepian (1928)
- Wariacje na fortepian (1928)
- Dwanaście pieśni na głos z fortepianem (1928-30)
- Fantazja na skrzypce i fortepian (1929)
- Sonata na fortepian (1929)
- Trzy tańce na fortepian (1930)
- Trio na flet, klarnet i fagot (1930)
- L'enfant va dormir, kołysanka na sopran, flet, fagot i harfę (1930)
- Oberek na fortepian (1930)
- Mała kantata dziecięca na pochwałę Bozi i słońca na 3-głosowy chór dziecięcy a cappella (1931)
- Kwartet smyczkowy nr 1 (1932)
- Koncert fortepianowy (1932)
- Suita koncertowa na orkiestrę (1933)
- Dwa tańce polskie na głos, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1933)
- Żałobny poemat 'Pamięci marszałka Piłsudskiego' na wielką orkiestrę symfoniczną (1935)
- Concertino na małą orkiestrę symfoniczną (1936)
- Powrót, balet (1937)
- Symfonia nr 1, 20 wariacji w formie symfonii (1938)
- Symfonia nr 2 'Warszawska' (1945)
- Recitativo na skrzypce lub wiolonczelę i organy (1946)
- Recitativo e arietta na fortepian (1947)
- Dwanaście etiud na fortepian (1948)
- Kantata na pochwałę pracy na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę (1948)
- Sześć szkiców symfonicznych na wielką orkiestrę symfoniczną (1949)
- Nasza pieśń [wersja I] na chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1950)
- Nasza pieśń [wersja II] na chór mieszany (1950)
- Nasza pieśń [wersja III] na głos i fortepian (1950)
- Prorok, kantata na bas, chór żeński, chór męski i orkiestrę symfoniczną (1950)
- Pokój [wersja I], pieśń na głos i fortepian (1951)
- Pokój [wersja II], pieśń na chór mieszany a cappella (1951)
- Pokój [wersja III], pieśń na chór mieszany i fortepian (1951)
- Sonata na flet i fortepian (1952)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1953)
- Trzy ludowe pieśni śląskie na chór mieszany (1955)
- Lamento [wersja I], wokaliza na sopran, klarnet i fortepian (1957)
- The Great Fugue na kwartet smyczkowy i dwa zespoły smyczkowe (1958)
- Lamento [wersja II], wokaliza na sopran i orkiestrę symfoniczną (1959)
- Dziesięć etiud na fortepian (1960)
- Symfonia nr 3 'Piano concertante' na fortepian i orkiestrę (1963)
- Miniatura [wersja I] na skrzypce i fortepian (1966)
- Miniatura [wersja II] na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1966)
- Mała sonata na fortepian (1977)
- De profundis na głos i organy (1977)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, grudzień 2006.
