Fotograf i krytyk. Urodzony w 1953 w Dynowie. Ukończył Technikum Kinematografii (specjalność: fotochemia) we Wrocławiu.
Fotograf i krytyk. Urodzony w 1953 w Dynowie. Ukończył Technikum Kinematografii (specjalność: fotochemia) we Wrocławiu.
Twórczość fotograficzna od połowy lat 70. Od lat 90. preferuje technikę stykową. Jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu "fotografii elementarnej" (1982-86). W latach 1985-86 we Wrocławiu prowadził galerię "PS". Od 1989 roku mieszka we Francji (1989-94 Angers), obecnie w Paryżu. Współpracownik magazynów artystycznych "Format" i "Kwartalnik Fotografia", w którym odgrywa bardzo znaczącą rolę, prezentując twórców najnowszej fotografii światowej. Artysta jest reprezentowany przez galerię Françoise Paviot w Paryżu. W 1982 wystawiał wraz z Jerzym Olkiem w znanej Galerii "Foto-Medium-Art" na głośnej w tym czasie ekspozycji "Puste-Pełne". Łączyła ona wpływy fotomedialne z aspektami filozofii zen. Zapowiadała także jeden z nurtów powstającej wówczas "fotografii elementarnej".
Twórczość Bogdana Konopki w latach 90., kiedy mieszkał już we Francji, okazała się jednym z najważniejszych dokonań w fotografii polskiej w zakresie "fotografii czystej" (fotogenicznej). Ważne okazały się międzynarodowe sukcesy artysty, który za swe fotografie otrzymał m.in. Grand Prix de la Ville de Vevey w IMAGE'98. Concours EuropEen de la photographie (Europejski Konkurs Fotografii) w 1998 roku. Jednym z decydujących estetycznych wyróżników zdjęć Konopki jest szarość, która stwarza pozory piktorializmu. Światło w jego pracach ma bardzo ciekawy i oryginalny wyraz. Rola jego jest decydująca - ma ono charakter opisujący, czasami realistyczny, częściej jednak zagadkowy, a nawet mistyczny. Najbliższy jego koncepcji fotografowania jest, moim zdaniem, Andrzej J. Lech i akcentująca w większym stopniu jakości romantyczne - Ewa Andrzejewska, należąca do czołowych przedstawicieli tzw. "szkoły jeleniogórskiej".
Konopka, co warto zaznaczyć, wypracował niepowtarzalny styl o nowych jakościach wizualnych. Dużym jego sukcesem o znaczeniu międzynarodowym była ekspozycja "Szary Paryż" z 2000 roku zaprezentowana w ramach Miesiąca Fotografii w Instytucie Polskim w Paryżu. Różne edycje kolejnej wystawy "Reconnaissances" (Rekonesans) pokazywane były we Francji, w Polsce i w Holandii w latach 2001-02. W cyklu pod tym samym tytułem, zatrzymując w kadrze nieuchronnie przemijające sytuacje, a przede wszystkim architekturę, pomniki, cmentarze, artysta starał się przywołać, na podobnej zasadzie jak w "Szarym Paryżu", romantyczne piękno, zmuszając widza do chwili zadumy nad historią. Opuszczone, zapomniane miejsca (puste strychy, ulice i korytarze) przypominają o alienacji człowieka, o jego samotnej drodze przez życie. Interpretacja świata jest w tym konkretnym cyklu widzeniem i odczuwaniem od strony zwyciężonych (określenie Krzysztofa Wodiczko) a nie zwycięzców, ponieważ dotyczy miejsc opuszczonych, zapomnianych, a nawet w powszechnej opinii uchodzących za pogardzane. Jego styl fotograficzny, o bardzo specyficznej estetyce, jest także w tym cyklu interpretacją najnowszej historii Polski, Czech, Litwy, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii i Bułgarii.
Zdjęcia Konopki "unikają" ludzi, na co zwrócił uwagę znany kanadyjski historyk fotografii William A. Ewing. Przypomina to wczesne dzieje z historii fotografii z lat 30. i 40. XIX wieku, kiedy ze względu na długi czas rejestracji nie dokumentowano lub wręcz unikano przedstawiania ludzi, ponieważ zakłócali oni wyraz zdjęć. Konopka jest bardzo czułym dokumentalistą, odwołującym się do określonej tradycji. Jego koncepcja wyrastająca z tradycji fotografii polskiej i francuskiej oparta jest na bardzo dużej samoświadomości oraz znajomości historii fotografii. W 2003 roku miał indywidualną ekspozycję w słynnym Centrum Pompidou w Paryżu, gdzie prezentował wystawę "Paryż, miasto niewidzialne / Paris, La ville invisible", która świadczyła że koncepcja artysty w dalszym ciągu rozwija się. Jego prace znajdują się w wielu zbiorach, m.in.: Fonds National d'Art Contemporain w Paryżu, Musée de L'Elysée w Lozannie, Muzeum Sztuki w Łodzi i Muzeum Narodowym we Wrocławiu.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, marzec 2004.
fotograf
krytyk
