Włoski rzeźbiarz i architekt. Urodził się pod koniec XV w. we Florencji , zmarł w 1541 w Wilnie.
W Polsce działał od 1517 r. Pracował w zespole architektoniczno-rzeźbiarskim Bartolomeo Berrecciego, przy wznoszeniu Kaplicy Zygmuntowskiej (1517-29) na Wawelu. W latach 1526-28 wykonał nagrobek książąt mazowieckich Stanisława i Janusza w kolegiacie św. Jana w Warszawie. Od 1531 stworzył spółkę wraz z Giovannim Cinim i Filipem z Fiesole, z którą pracował w Krakowie (1533 budowa renesansowej willi Decjusza na Woli Justowskiej pod Krakowem), Płocku (1531-34 odbudowa katedry po pożarze) i Wilnie (1534-41 odbudowa katedry po pożarze, rozbudowa zamku królewskiego w Dolnym Zamku). Prace architektoniczne Bernardino de Gianotis są jednak trudne do wskazania. Potwierdzone archiwalnie jest jego autorstwo w odniesieniu do nagrobków Lasockich w kościele parafialnym w Brzezinach: mającego formę t.zw. "płyty rycerskiej" nagrobka Stanisława Lasockiego (1536) oraz płyty nagrobnej Lasockiej (matki lub żony Stanisława) z 1535.
Płyta nagrobna Lasockiego przedstawia rycerza o wyrazistej twarzy, z zamkniętymi oczami, frontalnie, sztywno wyciągniętego, obejmującego prawą dłonią drzewce proporca, lewą miecz u boku. Owa sztywna poza, tak różna od swobodnych układów stosowanych w tym czasie przez Bartolomeo Berrecciego (w posągu nagrobnym króla Zygmunta I Starego) ma według Andrzeja Fischingera, autora biogramu artysty w "Słowniku Artystów Polskich", (Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, t. II, 1975, s.325) analogie w sztuce włoskiej, a zwłaszcza toskańskiej 2. połowy XV w.
Przypisuje się Bernardino de Gianotis także autorstwo scen figuralnych na nagrobku kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego (1532-36) w kolegiacie w Opatowie.
Autor: Monika Ochnio, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty 2002.