Głównym tematem podejmowanym przez Azorro jest artystyczny światek galerii, wystaw, kuratorów, marszandów. Materią swych działań czynią więc samą sztukę. Jak stwierdziła Magdalena Ujma:
"Członkom Azorro udało się bycie artystami bez tworzenia sztuki".
W filmach tworzonych przez grupę przewija się problem roli artysty w społeczeństwie, stawianych przed nim oczekiwań, mitów i stereotypów z nim związanych. Z drugiej strony podejmują też kwestię funkcjonowania dzieła sztuki i jego odbioru. Ich działania opierają się na ironii i humorze. Ważną figurą jest tu również groteska - próba przedstawienia rzeczywistości, jednak w przerysowanej, absurdalnej formie, wyolbrzymiającej istniejące problemy.
Jeden z pierwszych wspólnych filmów grupy Azorro przedstawia artystów wychodzących z czołowych placówek wystawienniczych w Warszawie (np. Zachęty) i wychwalających w przesadnych słowach i gestach to, co w nich widzieli, powtarzając w kółko tytułowe zdanie - "Bardzo nam się podoba" (2001). Zawarta w pracy ironia mogła dotyczyć zarówno poziomu artystycznego wystaw, jak i prostych kategorii, jakimi widzowie opisują sztukę i ją oceniają. Żartobliwym komentarzem do obiegowych kryteriów i hierarchii był też film "Miara jakości" (2002). Stereotypów na temat artystów, ich zachowania i przypisywanej im wolności (rzekomo większej niż reszty społeczeństwa) dotyczyło wideo "Czy artyście wszystko wolno?" (2002), na którym członkowie grupy Azorro chodzą po mieście ostentacyjnie łamiąc różne obowiązujące zasady - przechodząc na czerwonym świetle, gwiżdżąc na widok kobiet, etc.
W dwóch pracach z 2002 roku podjęte zostało zagadnienie współpracy z kuratorami oraz roli, jaką ci odgrywają w dzisiejszym świecie artystycznym. Podczas jednego z wernisaży członkowie grupy pozowali do zdjęć w ten sposób, by w tle znalazła się postać jednego ze znanych polskich kuratorów przebywających na otwarciu. W ten sposób powstał film oraz seria fotografii "Portret z kuratorem w tle", ironicznie nawiązująca do dawnego zwyczaju fotografowania się z Lechem Wałęsą, a tym samym do roli, do jakiej aspirują współcześni twórcy wystaw. Z kolei film "Propozycja" przedstawia rozmowę telefoniczną z kuratorem, który proponuje grupie wzięcie udziału w prestiżowej wystawie, jednak nie za darmo.
Ważnym, często powracającym w pracach grupy Azorro problemem jest awangardowy paradygmat oryginalności i nowości w sztuce. Poświęcone były mu w szczególności dwa filmy pod wspólnym tytułem "Wszystko już było" (2003), na których nagrano rozmowy artystów próbujących wymyślić nową pracę. Każdy pomysł, łatwo nasuwający na myśl twórczość innych znanych twórców, kwitowany jest krótkim "to już było", by dojść do ostatecznego wniosku: "wszystko już było". Podobny wydźwięk ma film "Koniec sztuki" (2003), w którym członkowie grupy próbują obudzić śpiącego kolegę, krzycząc "Wstawaj! Sztuka się skończyła!". Wideo nie przynosi jednak odpowiedzi na pytanie, dlaczego ma się obudzić - czy ma się smucić, cieszyć, a może iść sztuce na ratunek. W innym projekcie sztuka porównana jest do choroby lub nałogu. W 2004 roku Azorro wyprodukowało CD-ROM o nazwie "Smart". Tytuł był skrótem od "Stop Making Art" (ang. "przestań robić sztukę"). CD zawierało interaktywny program terapeutyczny mający pomóc artystom zerwać z nałogiem tworzenia. Z kolei w filmie "Rodzina" (2004) przedstawione zostało małżeństwo z dziećmi spędzające wspólnie wolny czas w domowym zaciszu. Wydają się typowi, nietypowe okazują się ich zajęcia i tematy rozmów, które w całości obracają się wokół sztuki współczesnej. Azorro do absurdu doprowadziło postulat artystycznej edukacji polskiego społeczeństwa. W ich wydaniu prowadzi ono między innymi do tego, że dzieci malują Malewiczowskie czarne kwadraty i lepią z plasteliny Piramidę zwierząt.
Niektóre prace grupy Azorro próbuje się rozpatrywać w kontekście nurtu "analitycznego" i eksperymentów z medium, zwłaszcza filmy, w których następuje kontrastowe zestawienie obrazu oraz dźwięku. Ma to miejsce w wideo "Hamlet" (2002), w którym na idiotyczne zabawy artystów nałożona została ścieżka dźwiękowa angielskiej inscenizacji "Hamleta" o wyraźnie podniosłym charakterze. Do podobnej konfrontacji dochodzi też w filmie "Pyxis Systematis Quid Video Dicitur" (2003), dokumentacji podróży artystów do Wiednia w celu przekazania kasety VHS na wystawę w Muzeum Ludwiga. W jej trakcie członkowie grupy posługują się jedynie łaciną. Także tu pojawia się kontrast między współczesną codziennością a konotacjami, jakie wywołuje martwy język. W filmie zawarta jest też aluzja do nomenklatury, jakiej używa się mówiąc o "nowej, zjednoczonej Europie".
W 2005 roku członkom grupy Azorro udało się zatrudnić w roli statystów na planie głośnego filmu o Janie Pawle II - "Karol - Człowiek, który został papieżem". Artyści wystąpili w nim jako księża, profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego, hitlerowscy żołnierze oraz Żydzi. Następnie wyświetlali film jako własny, a także prezentowali fotosy z planu zdjęciowego. Poprzez wcielanie się w różnorodne role projekt zacierał granice między ofiarą i oprawcą, ale także podejmował problem autorstwa i możliwości prostego zawłaszczenia. Jak pisał Łukasz Gorczyca, "to projekt o przenikaniu się różnych rzeczywistości: filmowej, artystycznej, historycznej oraz umowności tego, co pierwszo- i drugoplanowe".
Jedna z ostatnich akcji grupy dotyczyła sztuki przyszłości. Przy okazji wystawy w ramach cyklu "W samym centrum uwagi" w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie w 2005 roku, członkowie Azorro zapytali polskich krytyków o ich wyobrażenia na temat sztuki w 2050 roku. Teksty zostały wmurowane w specjalnej kapsule na dziedzińcu Zamku Ujazdowskiego. Jej otwarcie zaplanowano na 2050 rok.
Gdy wydawało się, że grupa Azorro już właściwie nie istnieje, a na zbiorowych wystawach - zgodnie z zasadą "wszystko już było" - będą pojawiały się wciąż te same, dobrze znane prace, artyści nagrali nowy film, a w całej Polsce, od Torunia, przez Kraków i Białystok, po Wrocław, odbyły się retrospektywne wystawy Azorra, których kuratorką była Joanna Zielińska. I, jeśli wierzyć artystom, film jest ostatni i wystawy również. "Ostatni film" (2010), utrzymany w podobnej konwencji rozmowy znanej z "Wszystko już było", ma ujawniać kulisy pracy w grupie - Dawicki, Krenz, Niedzielko i Skąpski kłócą się, próbując przeforsować własne pomysły, nie dochodzą jednak do żadnego kompromisu. To żenująca sprzeczka o to, kto włożył więcej wysiłku i pracy w działalność grupy. Tytuł filmu posłużył też jako nazwa ostatniej, zbiorowej wystawy w starej siedzibie galerii Raster na ulicy Hożej w Warszawie.
"Ostatni film" prezentowany był przy okazji retrospektywnych pokazów, podsumowujących dorobek Supergrupy, ale też ironicznie odnoszących się do koncepcji wystawy retrospektywnej - na "Idealnej wystawie" w CSW w Toruniu, "Lepiej być nie może" w Arsenale w Białymstoku, "Ostatniej wystawie 1" w Goldex Poldex w Krakowie oraz "Ostatniej wystawie" w BWA Awangarda we Wrocławiu. Poza wcześniejszymi pracami eksponowano na nich diagram przedstawiający historię grupy, uzupełniony o kolekcję artefaktów - rysunków i dokumentacji, przedmiotów i rekwizytów z filmów ("Timeline", 2010). Azorro po raz kolejny poddaje w wątpliwość sens produkcji artystycznej. Znalazły się tu m.in. rysunki z filmu "Rodzina, Fonetyczne notatki po pretigalsku", wędki ("Niech się dzieje co chce"), ale też takie przedmioty, jak specjalny zamek do zamykania się w środku przedziału w pociągu, używany przez artystów.
Przy okazji "ostatnich" wystaw, pojawia się informacja, że "przynajmniej połowa członków Azorro mówi otwarcie o wyczerpaniu się formuły i o rozpadzie ich długoletniej współpracy". I tyle zostało z połączenia psa Azorka z bohaterem Zorro. Ale czy Supergrupie można wierzyć, że na "Ostatniej wystawie" się skończy?
Autor: Karol Sienkiewicz, listopad 2006; aktualizacja: marzec 2011.
Wybrane pokazy i wystawy indywidualne:
- 2002 - CSW Łaźnia, Gdańsk; Galeria Arsenał, Białystok; Galeria Entropia, Wrocław; Galeria Raster, Warszawa
- 2003 - Galeria Trafo, Budapeszt, Węgry; The House of Arts, Brno; Display Gallery, Praga, Czechy; "Wszystko już było" - Bunkier Sztuki, Kraków; Deutscher Künstlerbund, Berlin, Niemcy
- 2004 - Galeria Raster / Kino Luna, Warszawa; Sparwasser HQ, Berlin; Galeria Priestro for Contemporary Atrs, Bratysława, Słowacja
- 2005 - Era Nowe Horyzonty, festiwal filmowy, Cieszyn; WRO'05 Międzynarodowe Biennale Sztuki Mediów, Wrocław; "Les Figurants" - w ramach cyklu "W samym centrum uwagi", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2010 - "Idealna wystawa" - Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu", Toruń; "Lepiej być nie może" - Galeria Arsenał Białystok; "Ostatnia wystawa 1" - Goldex Poldex, Kraków
- 2011 - "Ostatnia wystawa" - BWA Awangarda, Wrocław
Wybrane pokazy i wystawy zbiorowe:
- 2002 - "Video Zone", 1st International Video-Art Biennial, Tel Aviv, Izrael; "Polish Video" - Kunsthalle, Wiedeń, Austria; 8th Baltic Triennial of International Art, Wilno, Litwa; "Rewolucja" - Galeria Raster, Warszawa; "Novart.pl", Festiwal Młodej Sztuki, Kraków; "4 pokoje" - Bunkier Sztuki, Kraków
- 2003 - Prague Biennale 1 - Galeria Narodowa, Praga, Czechy; "Fona", Festival of New Art - Multimedia Centre Ltd., Rijeka; "New Polish Video Art" - Atelier Nord, Oslo, Norwegia; WRO'03 - Międzynarodowe Biennale Sztuki Mediów, Wrocław; "Öffentliche Rituale. Kunst/Videos aus Polen" - Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig, Wiedeń, Austria; Transmediale 03 - Haus der Kulturen der Welt, Berlin, Niemcy; "Aktuelle Kunst aus Polen" - Museum Junge Kunst, Frankfurt n. Odrą, Niemcy
- 2004 - "De ma fenêtre. Des artistes et leurs territories" - Ecole Nationale Superiéure des Beaux-Arts, Paryż, Francja; "Motes in All Eyes" - The Ship Gallery, Londyn; "Video Zone", 2nd International Video-Art Biennial, Tel Aviv, Izrael; "Here & Now" - AARA, Bangkok; "New Video New Europe" - Tate Gallery, Londyn, Wielka Brytania; "4 róże" - Galeria Arsenał, Białystok; "BHP" - Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk; "Memoirs of Time of Immaturity" - Passage de Retz, Paryż, Francja; "Pod flagą biało-czerwoną. Nowa sztuka z Polski" - Estonian Art Museum, Rotermann Salt Storage, Tallin, Estonia; Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno, Litwa; National Centre for Contemporary Art, Moskwa, Rosja; Art Poznań - Targi Sztuki, Stary Browar, Poznań; "Palimpsest Muzeum" - Biennale Sztuki w Łodzi, Muzeum Historii Miasta Łodzi
- 2005 - "Boys" - Bunkier Sztuki, Kraków; Czas Kultury - Galeria Miejska Arsenał, Poznań; "Videozoom" - Sala Uno, Rzym, Włochy; "The Need to Document" - Kunsthaus, Bazylea, Szwajcaria; "Jak rozmawiać o sztuce współczesnej?" - Galeria Arsenał, Białystok; "Egocentryczne, niemoralne, przestarzałe" - Galeria Zachęta, Warszawa; "Positioning. In the New Reality of Europe" - The National Museum of Art, Osaka, Japonia; Museum of Contemporary Art, Tokio, Japonia (2006); Hiroshima City Museum of Contemporary Art, Hiroszima, Japonia (2006)
- 2006 - "Spojrzenia 2006" - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; "Mentality", Łódź Biennale, Łódź Art Centre; "Jeux Interdits" - Instytut Polski, Paryż, Francja; "Arsenał sztuki" - Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała; "Poza" - Hartford, Stany Zjednoczone
- 2007 - "Dowcip i władza sądzenia (asteizm w Polsce)" - Galeria Program, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; BWA Zielona Góra; "Random in Radom" - Muzeum Sztuki Współczesnej, Radom; "Kolekcja niemożliwa" - Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk
- 2008 - "Dowcip i władza sądzenia (asteizm w Polsce)", Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk; "Activity in the Gallery Field" - Korczynski Polish Concept Store, Paryż; "Efekt czerwonych oczu. Fotografia polska XXI wieku" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2009 - "Szczyt bohaterów" - Bunkier Sztuki, Kraków; "Energy Class B" - Ormeau Baths Gallery, Belfast; "Agent Absurd" - Golden Thread Gallery, Belfast
- 2010 - "...on the Eastern Front" - Ludwig Muzeum, Budapeszt; "Ostatni film" - Raster, Warszawa; "Minimal Differences" - White Box, Nowy Jork; "To nic ważnego, to tylko sztuka..." - Galeria Anaid, Bukareszt
- 2011 - "Transitland" - Centrum Sztuki Współczesnej WRO, Wrocław
