Śpiewaczka (sopran dramatyczny) i pedagog. Urodzona 16 stycznia 1923 w Warszawie, zmarła 5 października 1996 w Poznaniu.
W latach 1941-44 kształciła się w tajnym Konserwatorium Warszawskim u Stanisława Kazury. Swój głos doskonaliła pod kierunkiem Adama Didura (1945-46), Stefana Beliny-Skupiewskiego (1946-47) oraz Józefa Wolińskiego (1947-52), stopniowo przekształcając go z mezzosopranowego w sopran.
Na scenie zadebiutowała w Operze Śląskiej w Bytomiu w 1945 w roli Loli w Rycerskości wieśniaczej Pietro Mascagniego. Przez następne dwa lata występowała m.in. w Halce (Zofia) i Strasznym dworze (Jadwiga) Stanisława Moniuszki, Madama Butterfly Giacomo Pucciniego (Suzuki), Cyruliku Sewilskim Gioacchino Rossiniego (Bety), Traviacie Giuseppe Verdiego (Flora) i Carmen Georgesa Bizeta (Mercedes). W 1947 została zaangażowana do Opery w Poznaniu, gdzie śpiewała do 1979. Odniosła wielki sukces jako Halka w operze Moniuszki, w inscenizacji Leona Schillera pod batutą Waleriana Bierdiajewa (premiera 22 stycznia 1950), a jej kreacja Izoldy w Tristanie i Izoldzie - premiera 15 grudnia 1968 - stała się wydarzeniem artystycznym. Ponadto występowała także w takich rolach, jak Maryna w Borysie Godunowie Modesta Musorgskiego, Marta w Nizinach Eugena d'Alberta, Tatiana w Eugeniuszu Onieginie, Maria w Mazepie oraz Liza w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego, Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera, Balladyna w Goplanie Władysława Żeleńskiego, Cześnikowa w Strasznym dworze Moniuszki, Amelia w Balu maskowym, Desdemona w Otellu i Leonora w Trubadurze Verdiego, Jarosławna w Kniaziu Igorze Aleksandra Borodina, Kupawa w Śnieżce Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, Marzenka w Sprzedanej narzeczonej i Vendulka w Pocałunku Bedřicha Smetany, Magda Sorel w Konsulu Gian Carlo Menottiego, Lady Billow w Albercie Herringu Benjamina Brittena, Elżbieta w Tannhäuserze i Ortruda w Lohengrinie Wagnera oraz w partiach tytułowych w Carmen Georgesa Bizeta, Tosce i Madama Butterfly Pucciniego, Aidzie Verdiego, Katarzynie Izmajłowej Dmitrija Szostakowicza.
Antonina Kawecka w swoim repertuarze miała również cykle wokalne oraz pieśni, m.in. Moniuszki, Fryderyka Chopina, Karola Szymanowskiego, Franza Schuberta, Roberta Schumanna, Claude'a Debussy'ego, Maurice'a Ravela, Gabriela Fauré, Alberta Roussela, Zoltána Kodály'a, Manuela de Falli, Bohuslava Martinů i Albana Berga.
Artystka występowała gościnnie też za granicą (m.in. Czechosłowacja, Węgry, ZSRR, NRD, RFN, Włochy, Bułgaria, Rumunia, Chiny oraz Stany Zjednoczone). Na płytach ukazały się w jej wykonaniu arie i duety operowe, pieśni Chopina, Moniuszki i Szymanowskiego. Płyta z nagraniem Halki z 1953 doczekała się reedycji w Polsce (Polskie Nagrania) i za granicą (Chant du Monde, Colosseum, Bruno).
Antonina Kawecka od 1971 prowadziła klasę śpiewu w Akademii Muzycznej w Poznaniu, od 1993 na stanowisku profesora. Jej uczniami byli m.in.: Barbara Mądra, Wojciech Drabowicz i Marek Torzewski. Brała także udział w pracach jury międzynarodowych konkursów wokalnych w Sofii (1984), Antwerpii (1990), Warszawie (Konkurs im. Stanisława Moniuszki) i Bytomiu (Konkurs im. Adama Didura).
Otrzymała wiele nagród i odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1953), Nagrodę Artystyczną miasta Poznania (1956, 1968), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959), Nagrodę Państwową II stopnia (1973), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1982, 1989, 1994), Nagrodę Rektora Akademii Muzycznej w Poznaniu (1987, 1990), Nagrodę Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu (1993), medal Polonia Mater Nostra Est, przyznany przez Fundację Pamięci Narodu Polskiego (1996).
Została pochowana w Aleji Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Junikowie w Poznaniu.
Autor: Małgorzata Kosińska, czerwiec 2008.