Życie Frączkiewicza jest słabo rozpoznane. Od 1715 jest notowany w aktach Krakowa. W 1716 podjął prace dla klasztoru norbertanek w Imbramowicach, dla których pracował do 1732. W latach 1720-21 wykonał ambonę dla kościoła Św. Anny w Krakowie, zaś między 1723 i 1726 dekorację chóru muzycznego i prospekt organowy tej świątyni. W latach 1727-29 wykonywał dla misjonarzy kapitele, których jednak nie ukończył, zakon bowiem odstąpił od umowy. W czerwcu 1732 zawarł z misjonarzami umowę na wykonanie dwóch ołtarzy. Między 1733 i 1736 wykonywał szafy archiwalne dla kościoła Św. Anny w Krakowie. W 1738 odebrał zapłatę za ołtarz Świętych Bonifacego, Władysława i Benedykta dla kościoła kamedułów na podkrakowskich Bielanach. W testamencie z 31 maja 1741 Frączkiewicz wymienił swoje rzeźby dla Zawichostu i Tuchowa. Zmarł przed 9 czerwca 1741 roku. Jego uczniem był Michał Dobkowski (Dąbkowski), który przejął po Frączkiewiczu część narzędzi oraz wzory i modele.
Do potwierdzonych archiwalnie prac Frączkiewicza należą: posągi apostołów w ołtarzach bocznych kościoła norbertanek w Imbramowicach (koło Olkusza) - 1716-32, ambona w kościele Św. Anny w Krakowie - 1720-21, dekoracja prospektu i empory organowej - 1723-26, oraz szafy do archiwum (Kraków, Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego) tejże świątyni - 1733-36, rzeźby świętych w ołtarzach bocznych Św. Józefa (figury Józefa i Dawida), Św. Jana Ewangelisty (Edwarda i Jerzego), Matki Boskiej Różańcowej (Joachima i Anny) i Chrystusa Ukrzyżowanego (Weroniki i Longina) oraz dwa anioły do ołtarza głównego kolegiaty (obecnie katedry) w Kielcach - 1726-30, ołtarz do kaplicy Świętych Władysława i Benedykta w kościele kamedułów na Bielanach pod Krakowem - ok. 1737-38, ołtarze boczne Św. Kazimierza i Św. Wincentego a Paolo w kościele Misjonarzy w Krakowie - 1732-38, anioły w ołtarzu głównym, ołtarz Św. Barbary i ambona w kościele benedyktynów (obecnie parafialny) w Tuchowie pod Tarnowem - 1740-41, oraz rzeźby (zniszczone w 1944) w ołtarzu w kościele parafialnym w Zawichoście (koło Sandomierza) - 1740-41.
Nadto Frączkiewiczowi wraz z jego warsztatem przypisuje się liczne inne dzieła, zarówno na terenie Krakowa, m.in.: figury świętych Wojciecha, Stanisława, Wacława i Kazimierza na hełmie Wieży Zegarowej katedry - 1715-16, rzeźbiarską dekorację nagrobków Brzechffów i Branickich w kościele Świętych Piotra i Pawła - 1716 i ok. 1720, oraz dekorację empory muzycznej tej świątyni - ok. 1725, wystrój rzeźbiarski stalli chórowych w kościele Św. Anny - ok. 1730, rzeźby w ołtarzu Zwiastowania w kościele Mariackim - 1725, dwa anioły w ołtarzu Chrystusa Cudownego tamże - 1735, figury świętych Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty w ołtarzu głównym kościoła Św. Jana - 1730, cztery konfesjonały (z herbem Junosza) w katedrze - 1730-32, dekoracja ołtarza głównego i kraty komunikalnej w kościele Karmelitanek Bosych na Wesołej - 1725, kapitele fasady oraz krucyfiks w ołtarzu Św. Jana Nepomucena w kościele misjonarzy Św. Wincentego a Paolo - odpowiednio 1726-29 i ok. 1738, ambonę w kościele Św. Floriana - ok. 1734; poza Krakowem zaś: figury Ojców Kościoła w kościele Św. Trójcy (seminaryjnym) w Kielcach - 1724, figury świętych Joachima i Anny na bramkach przy ołtarzu głównym w kościele parafialnego w Zielonkach (koło Krakowa) - 1728, figury świętych Piotra i Pawła na bramkach przy ołtarzu głównym kościoła w Rakowie (koło Opatowa) - 1729, oraz tabernakulum i dwa relikwiarze w ołtarzu głównym kościoła pokamedulskiego w Rytwianach - ok. 1737-38.
Frączkiewicz pracował głównie w drewnie, posługiwał się jednak także stiukiem. Pierwsze dziesięciolecie jego twórczości upłynęło na współpracy z włoskim architektem Kacprem Bażanką, propagatorem rzymskiego baroku w Krakowie. Rzeźbiarz realizował projektowane przez architekta wystroje rzeźbiarskie, m.in. dla Imbramowic, może także krakowskich misjonarzy i kieleckiej kolegiaty. Następny okres, po śmierci Bażanki w 1726, to czas zdobywania samodzielności i wypracowywania własnego stylu, głównie w oparciu o rzeźby Baltazara Fontany w krakowskim kościele Św. Anny. Frączkiewicz powtarzał z niewielkimi niekiedy tylko zmianami układy kompozycyjne wielu fontanowskich rzeźb (np. w ołtarzach kolegiaty w Kielcach i u bielańskich kamedułów) do końca swej działalności. Przejął od Włocha gwałtowność ruchu postaci i idącą za nim dynamikę szat, lecz ją spotęgował, przydając figurom, znacznie bardziej mocarnym niż u Fontany, większej ekspresji. Bogate, obficie i twardo pofałdowane szaty, silnie poruszone, rozbudowują sylwetkę rzeźb Frączkiewicza i dają efekt niepokojącego migotania światła na nieodmiennie złoconej powierzchni. Jego postaci cechuje pewien wyraz skupionej siły, często malujący się na obliczach, zwłaszcza patriarszych.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007.