Urodziła się 1 grudnia 1955 roku w Krakowie. Ukończyła z wyróżnieniem dwa fakultety w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie – teorię muzyki (1981) i kompozycję (1987) w klasie Krystyny Moszumańskiej-Nazar. W latach 1986-87 swoje umiejętności w zakresie kompozycji doskonaliła w Folkwang Hochschüle für Musik, Theater und Tanz w Essen-Werden w Niemczech u Wolfganga Hufschmidta i Nikolausa A. Hubera. W latach 1983-86 brała udział w Międzynarodowych Kursach dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu nad Wisłą, podczas których miała okazję współpracować m.in. z Witoldem Lutosławskim, Iannisem Xenakisem, Witoldem Szalonkiem, Makoto Shinoharą i François-Bernardem Mâchem.
Podczas studiów, a także po ich ukończeniu współpracowała ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie oraz Studiem Elektronicznym Akademii Muzycznej w Krakowie. Współpraca ta zaowocowała twórczością w zakresie muzyki elektroakustycznej. Utwór Zawadzkiej-Gołosz, zamówiony przez Józefa Patkowskiego "Girarew" (1986) na perkusję i taśmę, reprezentował Polskę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w 1986 roku.
Jej kompozycje wykonywane były wielokrotnie w kraju, m.in. podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", Festiwalu Prawykonań w Katowicach, Śląskich Dni Muzyki Współczesnej i Dni Kompozytorów Krakowskich oraz zagranicą, m.in. w Belgii, Holandii, Finlandii, Norwegii, Japonii, Niemczech, Francji, Rosji, na Słowacji i Ukrainie.
W dorobku twórczym Zawadzkiej-Gołosz znajdują się utwory kameralne, symfoniczne i elektroakustyczne. Obecnie skoncentrowana jest w większej mierze na muzyce czysto instrumentalnej, która pozwala jej realizować zainteresowania przestrzennym aspektem narracji muzycznej oraz rozwijać własną koncepcję "harmonii barw".
– "Nie mniej interesująco [niż kompozycja Winter Fragments Tristana Muraila - przyp. AG] zabrzmiał utwór Anny Zawadzkiej-Gołosz zatytułowany Suita przestrzeni (2006) na siedemnaście instrumentów. Była to zresztą bodaj najlepsza, najbardziej interesująca kompozycja spośród wszystkich tegorocznych zamówień "Warszawskiej Jesieni". Zawadzka-Gołosz napisała utwór estetycznie bliski dziełom Muraila i Bouleza, nie naśladujący biernie ich zdobyczy, lecz twórczo i oryginalnie podejmujący problematykę faktury i barwy. Delikatność muzycznej tkanki, migotliwość brzmień, ruchliwość instrumentów złożyły się na muzykę niezwykle subtelną, abstrakcyjną i jednocześnie szalenie zmysłową. Mozaika barw, wśród których rozpoznać można było na przykład typowe dla Bouleza połączenia fortepianu, harfy, ksylofonu i fletu, pod koniec utworu zaczęła się nieco rozpadać, co jednak nie zepsuło bardzo dobrego wrażenia całości" – pisali o utworze Zawadzkiej-Gołosz Monika Pasiecznik i Daniel Cichy w relacji z "Warszawskiej Jesieni" dla dwutygodnika "Ruch Muzyczny".
Anna Zawadzka-Gołosz od momentu ukończenia studiów pracuje w Akademii Muzycznej w Krakowie jako wykładowca. W latach 2005-2012 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, od roku 2005 jest kierownikiem Zespołu Harmonii i Kontrapunktu w Katedrze Kompozycji. W jej refleksji naukowej ważne miejsce zajmuje twórczość Witolda Lutosławskiego oraz zagadnienia związane z percepcją dzieła muzycznego.
Wybrane kompozycje
- Synonimy na kotły i kontrabas (1974)
- A due na kontrabas i taśmę (1980)
- Pejzaż na dwie gitary i orkiestrę smyczkowa (1983)
- Senza na kontrabas (1986)
- Girare na perkusję i taśmę (1986)
- Esoterikos na sopran i kwartet obojowy (1987)
- Ingradimenti - obraz w pięciu ujęciach na chór i orkiestrę (1987)
- Papermusic na głos żeński (1988)
- Witraż II na klarnet, wiolonczelę, akordeon i wibrafon (1988)
- Improwizacje ornamentalne na dwoje skrzypiec, klarnet, wiolonczele, wibrafon i fortepian (1991)
- Źdźbła na perkusje (1992)
- Figury retoryczne na trzy kwartety smyczkowe, smyczki, obój, klawesyn i fortepian (1993)
- Poco a poco piu... na altówkę i fortepian (1994)
- Anafora na harfę (1995)
- Regina Poloniae na instrumenty dęte i orkiestrę smyczkową (1995)
- Trio contra punctum na flet, obój i fagot (1996)
- Glissbigliando na obój i taśmę (1997)
- Mozartkugeln na flet (1998)
- Mirrors na orkiestrę smyczkową (1999)
- Fantazja i chorał na fortepian (2001)
- Metafrazy na kwartet smyczkowy (2001)
- Cadenza na kwartet smyczkowy (2001)
- Concerto na ośmiostrunową gitarę i orkiestrę smyczkową z fortepianem (2002)
- Tanviolingo-metamorphrases na skrzypce i fortepian (2003)
- Szkice do czasoprzestrzeni na 2 fortepiany (2004)
- Tańce rezonansowe na wiolonczelę i kwartet smyczkowy (2005)
- Tercseptina na fortepian (2005)
- Solotutti na skrzypce solo (2005)
- Suita przestrzeni na 17 instrumentów (2006)
- Trzy myśli na cztery czwarte na flet i altówkę (2006)
- Miniballada Wroceńska na fortepian (2007)
- Studium ŚWIATŁO-cienia na flet i altówkę (2007)
- Epifrazy na flet, obój, klarnet, fagot i waltornię (2008)
- Zstępowanie na wiolonczelę i orkiestrę symfoniczną (2009)
- Sploty na wiolonczelę i organy (2011)
- Preludium i fuga na fortepian (2012)
- Teatr Ubogi na 3 zestawy perkusyjne (2012)
- Spettro na skrzypce, fortepian i orkiestrę symfoniczną (2013)
- Esej o ziemi i o niebie na wiolonczelę i fortepian (2014)
- Wieloświaty na fortepian na 4 ręce (2014)
- 3 Psalmy na wiolonczelę (2015)
- Chorały Traw na fortepian (2015)
- Al niente - dal niente na fortepian na cztery ręce (2016)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2003; aktualizacja: maj 2016.