W 2003 roku otrzymała dyplom Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts w Paryżu w pracowni multimedialnej Christiana Boltanskiego. Współpracuje z paryską Galerie Frédéric Giroux. Od 1997 roku mieszka i pracuje w Paryżu.
Michał Jachuła dostrzega w pracach Markul"Angelika Markul jest artystką-wizjonerką. Z okiem artysty wideo, zawsze ma się na baczności i przypatruje się codziennemu życiu i światu, który ją otacza, w nieustannym poszukiwaniu obrazów. Z niekwestionowanym zapałem do pracy, używa te obrazy, które czasami są prostymi szkicami, a czasami skończonymi filmami wideo, do swoich prac i refleksji".Angelika Markul z pietyzmem konstruuje instalacje, których istotną część stanowią projekcje wideo. Szczególnie upodobała sobie działania in situ (jak w przypadku Szkoły nr 17). Instalacje buduje wykorzystując głównie materiały naturalne - zwłaszcza drewno (np. Les Oublies, 2006), ale także czarną folię. Ważnym ich elementem zawsze pozostaje światło, szczególnie często używa świetlówki. Punkt wyjścia poszukiwań artystki stanowi pełen tajemnic świat natury, ukryte przed ludzkim wzrokiem lub niezauważane przez człowieka sekretne życie roślin i zwierząt. Anne Laure Stolz twierdzi, że
"dążenie do odczuwania i chłonięcia różnymi zmysłami atmosfery lęku i niepokoju, stanów zawieszenia, niedopowiedzeń czy momentów krytycznych".
Angelika Markul, "Casela" (2006), Galerie Salvador Diaz, Madryt 2007 fot. Angelika Markul Prace wideo Angeliki Markul przyciągają uwagę frapującym niedopowiedzeniem, pozostawieniem otwartym pytania, czy obserwowane obrazy zostały zarejestrowane przez artystkę w naturze, czy też sztucznie przez nią wykreowane. Ta dwuznaczność obecna jest chociażby w filmie Ma nature (2005) przedstawiającym nadzwyczaj szybko wzrastającą, egzotyczną roślinę (dodatkowo wideo prezentowane było w niewielkim pomieszczeniu wysypanym wilgotną ziemią). Celem prac wideo Markul jest zawsze budowanie specyficznej atmosfery, budzącej jednocześnie poczucie zagrożenia i niepokoju oraz nieodpartej ciekawości (np. The Bath, 2004, wideo wyświetlane w trakcie Nuit Blanche w październiku 2005 roku na ścianach Uniwersytetu Pierre'a i Marii Curie w Paryżu).
Angelika Markul, "Ogień w wodzie", Prix Altadis, Cosmic Galerie, Paryż 2007 fot. Angelika Markul W 2005 roku w Spazio Culturale La Rada we włoskim Locarno, instytucji kulturalnej mieszczącej się w opuszczonej szkole, Markul powróciła do wspomnień z nauki w polskiej podstawówce. W klasach, pokoju nauczycielskim, na korytarzach, korzystając z pozostawionego na miejscu wyposażenia - wyzbytych swych pierwotnych funkcji regałów, ławek szkolnych, tablic, artystka wprowadziła swoje interwencje, tworząc z nich rzeźby, instalacje, nieznacznie zmieniając ich znaczenie i zastosowanie. Z odwróconych ławek i czarnej folii zbudowała pojemniki wypełnione kawałkami drewna, pod tablicą szkolną usypała sproszkowaną kredę, w zaskakujących miejscach umieściła projekcje swych filmów wideo. Anne Laure Stolz określiła Szkołę nr 17 jako
"strych z pamiątkami z dzieciństwa, szkolnych dni spędzonych w Polsce, marzeń snutych w szkolnej sali, które pomagały jej [artystce] uciec od wyzbytej gier i zabaw egzystencji w surowym i karnym systemie".
Interwencje Markul przywoływały atmosferę szkolnej dyscypliny, ale przełamanej światem wyobraźni.
Wideo-instalacja Pantagruel, powstała na wystawę w Turynie w 2006 roku, została umieszczona w niewielkim pomieszczeniu. Na jego suficie artystka wyświetlała projekcję wnętrza organu (sztucznego, stworzonego przez Markul w warunkach pracownianych), który nieustannie kurcząc się i rozdymając wykonywał swą pracę trawienia, przeżuwania. Widzowie wchodząc do pomieszczenia odnosili niepokojące wrażenie znajdowania się w jego wnętrzu.
Angelika Markul, "Sen muchy", Galeria Foksal, 2006, fot. Jacek Gładykowski Na wystawie "Sen muchy" w warszawskiej Galerii Foksal w 2006 roku artystka zaanektowała przestrzeń wystawową dla kreacji fragmentu enigmatycznego świata. Znacznie obniżyła wejście do galerii, w korytarzu we wnętrzach świetlówek umieściła zasuszone owady, zaś ciemne główne pomieszczenie zdominowała drewniana instalacja. Całość sprawiała wrażenie oglądania rzeczywistości pod lupą lub przez okular mikroskopu. O wystawie pisała Katarzyna Krysiak:
"Jest to kraina dziecięcej wyobraźni, baśni i strachów. Wypełniona wizjami pełnymi lęku, ale i swoistej poezji zwykłego życia. Widz zostaje tu skonfrontowany z rzeczywistością spychaną na margines, która istnieje blisko nas, a której zwykliśmy nie dostrzegać".
Na wiszącym w przestrzeni, cienkim ekranie oraz na monitorze schowanym wśród desek wyświetlane były dwa filmy Markul: Zapomniane (Les Oubliées) oraz Widziane (Choses vues) z 2005 roku. Pierwszy z nich przedstawiał opuszczony przez człowieka strych, który odżył na nowo za sprawą ptaków. Zasiedliwszy go pokryły drewnianą podłogę odchodami, ale wprowadziły też typową dla natury bezwzględną walkę o przeżycie. Film Widziane zmontowany został z krótkich sekwencji, także poświęconych zwierzętom, ich codziennym zmaganiom, toczącej się walce, wszechobecnej śmierci i rozkładzie (ptak rozszarpujący szczura, zwłoki gołębia, szamocząca się mucha, karaluch ze znalezionym martwym owadem). Świat owadów stanowił też główny motyw wystawy Parole d'insecte (2006). Na zbudowaną przez Markul instalację złożyły się m.in. sprawiająca wrażenie opuszczonej, drewniana szopa, rzucające zielonkawe światło, rozmieszczone w różnych punktach pomieszczenia świetlówki, wreszcie żywe owady. Dźwięki wydawane przez uwięzione cykady zostały elektronicznie wzmocnione. Motyw paralelnego świata owadów w otoczeniu człowieka jest też motywem często powracającym w rysunkach artystki.
Autor: Karol Sienkiewicz, grudzień 2007
Zdjęcia publikujemy dzięki uprzejmości Galerii Foksal.
Strona internetowa artystki www.angelikamarkul.net.
Wystawy indywidualne:
- 2005 - Szkoła nr 17 - Spazio Culturale La Rada, Locarno; The Promise - Teatr Chatelet, Paryż, Francja (z Olivierem Manoury);
- 2006 - Sen muchy - Galeria Foksal, Warszawa; Parole d'insecte, instalacja wideo - Galerie Frédéric Giroux, Paryż, Francja;
- 2007 - La Clarté Souterraine - Kewenig Galerie, Kolonia;
- 2008 - Iceberg, instalacja - Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu", Toruń.
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 2005 - Pantagruel Syndrome - Castello di Rivoli, Museo d'Arte Contemporanea, Turyn; J'en réve - Fondation Cartier, Paryż, Francja; I still Believe in Miracles - Museum d'Art Moderne Contemporain de la Ville de Paris, Paryż, Francja; L'Art. et la ville - Museum Luxembourg, Paryż, Francja; Young Artist's Works - Contemporary Art Exhibition, Paryż; Nuit blanche - Méta Zone, Paryż;
- 2006 - Prix Altadis Arts Plastiques - MK2 Bibliothèque, Paryż; FIAC - Grand Palais du Louvre, Paryż; Via Space - Trøndelag Senter for Samtidskunst, Trondheim, Norwegia; Nuit blanche - Canal St. Martin, Paryż; La Force de l'art - instalacja video, Hudson au Grand Palais, Paryż; Il Museo insostenibile - Spazio culturale La Rada, Locarno;
- 2007 - FIAC - Grand Palais du Louvre, Paryż; Ponowoczesność i życie wieczne - Galeria Miejska Arsenał, Poznań; Pamięć tej chwili z odległości lat, które miną - Fabryka Schindlera, Kraków; Les David - Paryż; Torno subito catto 2 - Substitut, Berlin; Art Brussels 2007 - Bruksela, Belgia; Galerie Salvador Diaz, Madryt, Hiszpania; Musée BankART LIFE à Yokohama; Cosmic Galerie à Paris; Biennale d'Issy les Moulineaux;
- 2008 - Póki my żyjemy... performance, Christian Boltanski, Jean Kalman, Franck Krawczyk, Angelika Markul, Reduta, Warszawa; organizacja: Galeria Foksal.
