W swojej interdyscyplinarnej twórczości posługuje się różnymi środkami wypowiedzi: fotografią, zapisami filmowymi, wideo, grafiką, słowem, dźwiękiem. Najważniejszym obszarem pracy artysty są jednak działania o charakterze performance. Reprezentuje jedną z najbardziej konsekwentnych i zarazem radykalnych postaw twórczych w polskiej sztuce - stawia znak równości pomiędzy sztuką i życiem. Złożoną postawę Dudka-Dürera cechuje synkretyzm religijny i duchowy. Prace artysty odwołują się do systemów religijno-filozoficznych Wschodu i Zachodu, jak również praktyk szamańskich. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich przedstawicieli performance i sztuki poczty na świecie. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Życie podporządkowane sztuce
Andrzej Dudek-Dürer debiutował pod koniec lat 60. XX w. Fundamentami jego rozwoju twórczego było z jednej strony zainteresowanie kulturą Wschodu, medytacja oraz wiara w reinkarnację, z drugiej – eksperymenty ze szlachetnymi technikami graficznymi i fotografią, badanie możliwości przedstawienia trójwymiarowej rzeczywistości w dwuwymiarowym obrazie. W tym czasie Dudek-Dürer podejmuje pierwsze próby wytwarzania papieru własną metodą i pierwsze eksperymenty z autorskim drukiem. Również w latach 60. artysta rozpoczął trwający do dzisiaj life-performance "Sztuka Butów – Sztuka Spodni – Sztuka Andrzeja Dudka-Dürera" (Żywa rzeźba). Odtąd jego życie całkowicie zostało podporządkowane sztuce.
W 1969 roku twórca odkrył, że jest wcieleniem Albrechta Dürera. Zaczął utożsamiać się z tym renesansowym artystą i rozpoczął realizację prac odnoszących się do Dürera na wielu płaszczyznach, począwszy od tematów podejmowanych przez niemieckiego drzeworytnika, poprzez odniesienia ikonograficzne do jego prac, a skończywszy na wątkach biograficznych. Oprócz powinowactwa duchowego i artystycznego istnieją między oboma artystami inne związki – m.in. silne podobieństwo fizjonomiczne. Najbardziej rozpoznawalne u Dudka-Dürera motywy korespondujące z dziełem mistrza z Norymbergi to idea autoportretu przepracowywanego na różne sposoby, wyobrażenia śmierci i warsztatowe mistrzostwo w posługiwaniu się technikami graficznymi.
Andrzej Kostołowski charakteryzuje postawę Dudka-Dürera jako poszukiwanie w samym sobie "najbardziej tajemniczego z tajemniczych zespolenia elementów duchowych z materialnymi". Pisze, że elementami duchowymi są:
kolejne stany ducha artysty a materialnymi – jego ubranie, otoczenie, komunikaty, dokumenty, czynności". Zdaniem krytyka celem artysty jest "stworzenie pewnego rodzaju układu odpowiedniości między tym, co duchowo przeżywane a tym, co materialnie komunikowane.
Fotografie
Zgodnie ze słowami Dudka-Dürera najważniejsze znaczenie w jego twórczości ma perfomance. Jednak jak zauważa Adam Sobota, z wszystkim tym, co w "działalności artysty można podciągnąć pod pojęcie performance, wiąże się ściśle użycie fotografii". Szczególne znaczenie stosowania fotografii (oraz zapisu filmowego jako jej pochodnej) u Dudka-Dürera związane jest według Soboty z możliwościami dokumentacyjnymi i kreacyjnymi tego medium, zdolnego do uchwycenia istoty działania artystycznego. To właśnie w fotografii, mającej wiele wspólnego z pracami graficznymi na papierze, uwiecznionych zostało wiele działań artysty.
Od 1973 roku powstają ważne prace Dudka-Dürera składające się na cykl "Ukrzyżowanie". Fotografie zrealizowane po śmierci brata i ojca artysty, na których przedstawiał siebie jako ukrzyżowanego Chrystusa, stały się osobistą wypowiedzią na temat cierpienia i sensu życia. Kolejnym cyklem są powstające w latach 1973-74 "Autoukrzyżowania" z nagim ciałem artysty w pozie Chrystusa na krzyżu. Cykl ten w odróżnieniu od wcześniejszych prac wzbogacony został o codzienne przedmioty, pojawiające się jakby przypadkowo. W 1977 roku powstaje seria fotomontaży ze zwielokrotnioną głową artysty z figurami Ukrzyżowania.
Technika fotograficzna z wpisanym w nią elementem przetwarzania rzeczywistości i możliwości zwielokrotniania wizerunków stała się dla artysty narzędziem do kwestionowania zagadnienia realności. Coraz częściej Andrzej Dudek-Dürer łączy różne konteksty czasoprzestrzenne. Adam Sobota zauważa, że artystę na różnych etapach pracy zajmuje sprawa "manipulowania" obrazem. Widać to szczególnie w seriach wykorzystujących zabieg multiplikacji, m.in. na przykładzie autoportretów:
Eksponowanie takich seryjnych, nieco tylko modyfikowanych wizerunków, wskazywałoby na to, że głównym celem artysty nie jest tylko osiągnięcie bogatszego efektu estetycznego, ale zwrócenie uwagi na fakt manipulowania środkiem przekazu.
Żywa rzeźba
Nieodłącznym elementem tożsamości artysty są jego buty, noszone od 1969 roku, reperowane, łatane, klejone. Podobnie ma się sprawa z jedną i tą samą parą spodni -również tą samą od kilku dekad. Elementy "kostiumu" konsekwentnie używanego przez Dudka-Dürera wiążą się organicznie z ideą "żywej rzeźby". Gdziekolwiek artysta się pojawia, tworzy life-performance. Po prostu jest. Obecność Dudka-Dürera jest okazją do spotkania z transcendentną tajemnicą, którą można przeżyć w miejscach oczywistych dla sztuki takich jak galerie czy muzea, jak również w przestrzeniach publicznych. Wspomniane buty, nieustannie łatane, Krzysztof Dobrowolski porównuje do żywego organizmu, symbolicznie ujawniającego reinkarnację, a te z kolei przyrównuje do ciała artysty:
Podobnym obiektem są naprawiane dżinsowe spodnie, a także sam artysta – jego ciało, broda, włosy, pieczołowicie zbierane i gromadzone przez lata, jako ślady obecności i upływu czasu aktem twórcy zmieniane w artefakty.
Performance
Wybrane performance Dudka-Dürera wykonywane są przed kamerą i rejestrowane fotograficznie lub filmowo, w sekwencjach i sposobach ukazujących kolejne etapy trwającego w czasie działania. Przykładem tego są m.in. prace "Życie" (1974) oraz "Tworzenie– Niszczenie" (1979) działanie realizowane we wrocławskiej galerii Katakumby. Zapis tego performance’u składa się z dwunastu obrazów fotograficznych. Akcja związana była z rytuałem medytacji, kreowaniem muzyki na własnoręcznie zbudowanym sitarze, na tworzeniu przez artystę rysunków i fotografii, a następnie ich niszczeniu.
Archiwum
Ważne dla twórczości Dudka-Dürera jest pojęcie "archiwum". Obecne jest ono m.in. w działaniu z 1974 roku polegającym na "wekowaniu" autoportretów w słoikach, "konserwowaniu" chwili, wpisanej w konkretne "tu i teraz". Podobną, ale powstałą w zupełnie innych realiach politycznych pracą jest "Apokalipsa w konserwie" (1981) zrealizowana w okresie stanu wojennego. Reprodukcje słynnego drzeworytu Albrechta Dürera – "Czterech Jeźdźców Apokalipsy" (figur wieszczących śmierć) zostały zawekowane w słoikach. Przykładem innego typu "archiwizowania" są "Worki metafizyczne" realizowane od 1974 roku. W foliowych przezroczystych torebkach artysta umieszczał materialne skrawki realności (fragmenty kliszy fotograficznej, korespondencji, tekstów oraz własnych wizerunków).
Sztuka poczty
W 1976 roku inicjuje swój udział w międzynarodowej sieci mail art poprzez akcję "Informacja – Dezinformacja – Działanie Metafizyczno-Telepatyczne". Odtąd uczestniczy nie tylko w obiegu prywatnej wymiany artystycznej z innymi twórcami z całego świata, ale również w wystawach sztuki poczty.
Sztuka poczty pozwala nawiązać artyście coraz to nowe kontakty artystyczne utrzymywane przez kolejne lata, które w przyszłości staną się okazją do odbywania podróży i realizowania prac za granicą. Tak jak wielu twórców sztuki poczty Andrzej Dudek-Dürer sygnalizuje swoje istnienie "na odległość", w skromnej formie i środkach (głównie prace na papierze) przekazuje aktualnie nurtujące go problemy artystyczne, emocje, stany ducha. W trakcie realizacji pierwszych działań z obszaru "mail art" wykrystalizował się jeden z najbardziej niezwykłych projektów przekraczających wszelkie granice. Najważniejszym aspektem działań metafizyczno-telepatycznych stała się komunikacja. Przedmioty kreacji schodzą tutaj na dalszy plan.
Podróż
Twórczości i życiu artysty nieustannie towarzyszy motyw podróży, który można rozpatrywać jako "imigrację wewnętrzną", "tułaczkę wędrowca po świecie", czy "sekwencje trwania w czasie i przestrzeni". Od 1979 roku artysta rozpoczyna podróże po Polsce, uczestniczy w Plenerach Miastko i Osieki. Od 1983 roku, po zakończeniu stanu wojennego, podróżuje po całym świecie, a jego wyprawy rejestrowane są w formie zapisów fotograficznych (oraz filmowych), rysunkowych i graficznych. Widoczny jest na nich Dudek-Dürer, a jeszcze częściej – fragment artysty, czyli jego charakterystyczne buty. O danym miejscu świadczą elementy pejzażu kulturowego, bądź napis z nazwą miasta. Przykładem tego jest realizowana przez kilka dekad seria fotografii, na których tłem dla butów stały się żeliwne elementy studzienek kanalizacyjnych (m.in. z Nowego Jorku, Seulu, Calgary). Buty jako "wehikuł" prowadzący Dudka-Dürera przez sztukę niejednokrotnie stawały motywem i tematem prac fotograficznych z wykorzystaniem techniki montażu, zabiegu multiplikacji, fragmentacji, czy gniecenia – "Analogie" (2002), "Sztuka Butów 1969-1995 IIIb", "Sztuka Butów w Wenecji podczas 51 Biennale Weneckiego – Meta…Konfrontacja" (2005), "Autoobserwator I wersja III" (1999).
Muzyka
Istotnym wątkiem pracy Dudka-Dürera pozostaje muzyka. Początki jego zainteresowań kompozytorskich i performatywnych wiążą się z tradycją hinduistyczną i instrumentem sitar – jego dźwiękiem i medytacyjną aurą. Artysta po raz pierwszy w 1974 roku własnoręcznie wykonał sitar i odtąd niejednokrotnie wykorzystywał go w swoich performansach. Jego instrumentarium to również klasyczny fortepian, gitara, japońskie kota oraz instrumenty elektroniczne. Kompozycje artysty wydane zostały w albumach muzycznych, m.in. "Metaphysical Sitar Music" (1983), "Gregorian Chance with Mark Bloch" (1988), "Equivalent" (1996), "Transmutation" (1999), "Infiltration of the Timespaces" (2000), "Trans Trip" (2001), "Transmutation II" (2003), "Trans Power Music Project A. Dudek-Dürer" (2012), "Projection z Lucyanem" (2014).
Inskrypcja
Motywem powracającym jak refren w różnych dekadach długiej twórczości artysty jest inskrypcja "Copyright by ADD", wykorzystująca sygnaturę Albrechta Dürera. Występuje ona w różnych formach i kontekstach: na Murze Berlińskim (1984) w czasie podziału Niemiec, na planszach „informujących” o zakończeniu koncertu lub performansu artysty, czy też jako gigantyczna rzeźba z kręgu land art, np. w Nowej Zelandii (1989). Znak ten można interpretować zarówno jako flirt z prawem własności intelektualnej i polityką „nie dzielenia się”, wyraz silnej tożsamości artysty podkreślającego, że jest inkarnacją Albrechta Dürera, jak również jako pozostawienie śladu swojej osoby w różnych miejscach i przestrzeniach.
Andrzej Dudek-Dürer nieustannie poszukuje i eksperymentuje. Jego wielowymiarowa twórczość wymyka się schematom i próbom umiejscowienia w ramach kierunków i nurtów artystycznych, a także wybranych dyscyplin sztuki. Krzysztof Jurecki, badający od wielu lat sztukę Dudka-Dürera, pisze:
Trudno odpowiedzieć na pytanie, co jest istotą jego twórczości – performance, fotografia, grafika, wideo? Może on sam jako idea 'żywej rzeźby', która łączy wszystkie formy multimedialnej aktywności. Jego postawa moralna, nastawienie na transcendencję godne są najwyższego uznania. Z pewnością w wielu dziedzinach artystycznych, jak performance, grafika, fotografia czy wideo artysta znalazł nowe aspekty wypełniające świat jego sztuki, także formalne. W udany sposób rozwija odwieczne zagadnienia dyskursu artystycznego nt. powinności sztuki i artysty.
Prace i dokumentacje działań Dudka-Dürera znajdują się w wielu zbiorach prywatnych i publicznych, m.in.: w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Muzeum Miejskim we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, w Dolnośląskiej Zachęcie Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Centro de Arte Actual w Barcelonie, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum of Modern Art w Nowym Yorku, Tate Gallery w Londynie, City Art Institute Library w Sydney, The School of the Art Institute of Chicago.