Głównym bohaterem obrazów Aldony Mickiewicz pozostaje zatem czas. Artystka zdaje się jednak dążyć nie tyle do jego zatrzymania, co uobecnienia, urzeczywistnienia. Malarskie zapisywanie przez nią śladów przemijania jest bowiem zarazem zapisywaniem trwania - trwania w zniszczonym przedmiocie jego dawnego piękna i splendoru, a także jego użyteczności. Owa użyteczność nie wiąże się już jednak z pierwotną pragmatycznością, funkcjonalnością, ale nabiera znaczenia symbolicznego. Ten walor wyraźny jest zwłaszcza w kompozycjach, w których następuje zderzenie materii nietrwałej z trwałą, np. ptasiego skrzydła z kamieniem (Skrzydła, kamień, 1998). Odczytywany na tym poziomie charakter twórczości Mickiewicz można utożsamiać z jej wiarą w ład świata, a same obrazy, utrzymane konsekwentnie w zbliżonym klimacie, wydają się malarską próbą ocalenia tejże wiary. Wspomniana konsekwencja, żmudne powracanie do motywów z jednego obszaru tematycznego, dowodzi jednocześnie przekonania o istnieniu możliwości artystycznego wyartykułowania skomplikowanych treści. Ich bogactwo nie przekreśla faktu, że sztuka Aldony Mickiewicz pozostaje specyficzną manifestacją kobiecej wrażliwości, której przejawem jest zmaterializowana w pieszczonych z rzadką czułością drobiazgach pamięć tego, co najbardziej ulotne: intymnych, czasami głęboko skrywanych, emocji, m.in. związanych z relacjami między kobietą i mężczyzną (Wybebeszona, 1987; Obnażona, 1990; Otchłań, także 1990) oraz z macierzyństwem (Ex voto, 1994). Niektóre z kompozycji, zwłaszcza niewielkich rozmiarów, robią wrażenie swoistych totemów, relikwii codzienności, fetyszy, uświęcających domową, typowo kobiecą krzątaninę (Tarka, 1994).
Znaczna część twórczości malarskiej i rysunkowej artystki odwołuje się do ikonografii chrześcijańskiej (Wieża Babel, 1984; seria obrazów z motywem blaszanej balii symbolizującej arkę, z lat 90.). Niejednokrotnie Mickiewicz rezygnuje w nich z operowania szczegółem na rzecz łagodniejszego, bardziej miękkiego, swobodniejszego prowadzenia pędzla. Konstruuje kompozycje bardziej rozbudowane, bogatsze kolorystycznie (generalnie w jej malarstwie przeważa paleta chłodnych barw), a zarazem - paradoksalnie - bardziej sumaryczne, zwarte, intensywne, swobodnie dźwigające wizyjno-metafizyczne napięcie (Tłocznia, 1992; La scala mistica, 1993).
W cyklu obrazów "Et in Arcadia Ego" ("I ja byłem, żyłem w Arkadii") Mickiewicz podejmuje owiany tajemnicą motyw ikonograficzny sztuki nowożytnej: jedni uznają go za głos zmarłego Arkadyjczyka, inni za Śmierć, która uosobiona przez czaszkę sama o sobie przypomina. Artystka uznała ten niejednoznaczny motyw za doskonały punkt wyjścia do snucia dalszych, wizualnych opowieści o przemijaniu.
"Zacieranie granicy pomiędzy sztuką a życiem, dziełem sztuki a rzeczywistością wydaje mi się największym, w dodatku mało płodnym wykroczeniem sztuki współczesnej. To jakby stawianie tabliczek w otaczającym nas świecie: "to moje", "to jest dzieło sztuki" – bo ja tak chcę. Artysta niczego nie wyjaśnia, nie odkrywa, on tylko anektuje. Nie zajmuje się już formą, tylko zdobywaniem terenu dla siebie, jest w tym jakiś rodzaj barbarzyństwa" – mówi Mickiewicz w rozmowie z Krystyną Czerni dla miesięcznika "Znak". [więcej]
W czerwcu 2009 roku Mickiewicz została laureatką Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego, przyznawanej w imieniu Zarządu Okręgu Gdańskiego ZPAP, za: "wybitną twórczość malarską będącą świadectwem głębokiej świadomości artystycznej, mistrzostwa warsztatowego i twórczej, niezwykle intrygującej interpretacji tradycyjnych wątków ikonograficznych".
Jej obrazy znajdują się w kolekcjach krajowych i zagranicznych m.in.: w Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia" w Radomiu, Muzeum Współczesnej Sztuki Religijnej "Dom praczki" w Kielcach, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Muzeum Diecezjalnym w Opolu, Augustinum Stiftung (Monachium) i w galerii portretów Opactwa Cystersów w Hauterive (Szwajcaria). Prezentowała je na ponad 30 wystawach indywidualnych w Polsce, Niemczech, Szwajcarii oraz we Włoszech, a także brała udział w ponad 100 wystawach zborowych.
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Instytut Historii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych, marzec 2002; akt. AW: czerwiec 2015.
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1986 - Galeria Saska Kępa, Warszawa
- 1987 - Galeria Inny Świat, Kraków; Galerie in Zabo, Norymberga (Niemcy)
- 1988 - Galeria św. Jacka, Gdańsk
- 1991 - Galeria KIK, Kraków
- 1992 - Galerie zur Alten Deutschen Schule, Thun (Szwajcaria)
- 1993 - Istituto Polacco di Cultura, Dipinti da Monte San Savino, Rzym (Włochy)
- 1994 - Galerie zur Alten Deutschen Schule, Thun (Szwajcaria); Galeria Krytyków Pokaz, Warszawa
- 1997 - Galeria non fere, Bydgoszcz
- 1999 - Galeria Krypta u Pijarów, Kraków;
- 2000 - Galeria SLO (wspólnie z T. Borutą), Wałbrzych; "Podmiot – Przedmiot?", Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa
- 2001 - Galeria Sztuki Sceny Plastycznej KUL, Lublin
- 2003/04 - Augustinum Stiftung, Zeit und Ewigkeit, (wspólnie z T. Borutą), Monachium (Niemcy)
- 2005 - Galeria ZPAP, Gdańsk
- 2007 - Sale ex Convento La Badessa, wystawa malarstwa (wspólnie z T. Borutą), Monte San Savino (Włochy)
- 2008 - Pfarrkirche St. Kilian, Leben werwundet (wspólnie z T. Borutą), Erftstadt-Lechenich (Niemcy)
- 2009 - "Stan rzeczy", BWA "Galeria Zamojska", Zamość; Muzeum Narodowe – Pałac Opatów, Gdańsk-Oliwa
- 2014 - "W rzeczy samej", Galeria Wspólna, Bydgoszcz; "Et in Arcadia Ego", Willa Decjusz, Kraków
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 1985 - Wrocław, BWA, Dyplom ‘84; "Czas smutku, czas nadziei", Kościół Matki Boskiej Bolesnej, Poznań
- 1986 - chiesa Santo Stefano Rotondo, SIAC '86, Rzym (Włochy); "MartwaNatura", Galeria SHS, Warszawa
- 1987 - Przegląd malarstwa młodych ‘87, Galeria Plastyka, Kraków; Polnische Kunst der gegenwart, Getynga (Niemcy)
- 1988 - III Biennale Sztuki Sakralnej BWA, Gorzów Wielkopolski
- 1990 - "Aus der Metapher heraus", Foyer-Galerie der Aktion Theaterfoyer, Darmstadt(Niemcy); "Raj utracony" Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa; "Cóż po artyście w czasie marnym?", Zachęta, Warszawa
- 1991 - Multifestival David '91, Barcelona (Hiszpania); "Zeitgenossische Malarei aus Polen", Galerie zur Alten Deutschen Schule, Thun (Szwajcaria)
- 1992 - "Time & Tide", Tokio (Japonia); Neue Kunst aus Alten Krakau, Staatstheater, Darmstadt (Niemcy)
- 1993 - Knstler der Galerie, Galerie zur Alten Deutschen Schule, Thun (Szwajcaria); Consument Art., Halle L, Messezentrum, Norymberga (Niemcy)
- 1994 - "Della Passione", L'Istituto di Cultura Polacca, Rzym (Włochy)
- 1997 - "Die Quelle", Moderne Kunstgalerie des Krakauer Hauses, Norymberga (Niemcy)
- 1998 - I barbari nel giardino, Complesso Monumentale di San Giovanni in Monte, Bolonia (Włochy)
- 2000 - "Obrazy śmierci w sztuce polskiej XIX i XX wieku", Muzeum Narodowe, Kraków
- 2005 - "Pamięć i uczestnictwo", Muzeum Narodowe, Gdańsk
- 2010 - "Pokolenie '80. Niezależna twórczość młodych w latach 1980-89", Muzeum Narodowe, Kraków
- 2012 - "Pokolenie '80. Polityczny protest? Artystyczna kontestacja?", Muzeum Okręgowe, Rzeszów