Artysta powraca w niektórych swoich pracach do abstrakcyjnego obrazowania, łącząc np. w dyptykach przedstawienia figuratywne z elementami abstrakcji (Aelita tam i z powrotem, 2006; Antonina Traczyk, awangardzistka w układaniu cegieł, 2006; Wyprawa Kapitana Blooda, 2006). Na dyptyk Aelita tam i z powrotem składa się niewielkie płótno przedstawiające scenę z Aelity, jednego z pierwszych radzieckich filmów science-fiction, wyreżyserowanego w 1924 roku przez Protazanowa. Tytułowa bohaterka jest księżniczką z Marsa, która pojawia się w snach konstruktora Losa, gotowego zrobić wszystko, aby ją spotkać. Zgubne w skutkach próby realizowania utopii przedstawia drugie, znacznie większe płótno z tej pary obrazów, na którym widać kontury sześcianu spadającego w czarną czeluść. Antoninie Traczyk, proletariackiej przodownicy pracy z 1949 roku, towarzyszy obraz nasycony diagonalnymi liniami bez końca i bez początku, zaprzeczenie logiki budownictwa.
Adam Adach bardzo często maluje swoje prace na podstawie znalezionego obrazu - wydobytego z historii, własnej biografii lub wykadrowanego obiektywem aparatu fotograficznego z dziejącego się przed naszymi oczami świata. Jego malarstwo nie jest krytyczne w rozumieniu sztuki krytycznej, która zmierza do wywołania społecznej dyskusji. Jest bardziej refleksyjne, a tym samym wydaje się powrotem artysty do samego siebie, sposobem na znalezienie świeżej, nowej relacji ze światem. Jest też dialogiem, a czasami nawet sporem, jaki malarz podejmuje z zastaną rzeczywistością. Dlatego często materiał wyjściowy, inspirujący Adacha do namalowaniu obrazu, jest przez niego przekształcany, deformowany, pozbawiany jednoznaczności i wzbogacany o rozbudowany kontekst. Czasami przybiera to wręcz formę gry z różnymi wizerunkami, które po zestawieniu ze sobą budują obszerniejszą wypowiedź, jak np. w poliptyku Prediction (2007).
Częste u Adacha łączenie wątków autobiograficznych z szeroką sferą kultury i historii powoduje, że jego malarstwo daje się czytać na wielu poziomach i obfituje w zakodowane sensy, które rozkodować może tylko komentarz odautorski. Sam artysta chętniej jednak buduje ze swoich prac nowe narracje, które tworzą na jego wystawach osobne opowieści:
"Tym, co mnie najbardziej interesuje, są relacje, jakie tworzą się między nimi. Nie chodzi przecież o jakieś arbitralne 'arcydzieło', tylko o napływ osobistych obrazów, które mieszają się z innymi, tkwiącymi niejako w pamięci kolektywnej".
Jego twórczość przywodzi na myśl naturę hipertekstu z jego nielinearną narracją i nieokreśloną strukturą, pozwalając uważnemu i wnikliwemu odbiorcy na satysfakcję z odnajdywanych nieoczekiwanych powiązań i "linków". Dzięki temu obrazy Adach wydają się bardzo aktywne w wielu wymiarach.
Uważny odbiorca dostrzeże np. na obrazie Utopia (2004), przedstawiającym opuszczony teren wesołego miasteczka z samotnie górującą, potężną konstrukcją diabelskiego młyna, nawiązanie do konstruktywistycznego projektu Tatlina Pomnik Trzeciej Międzynarodówki, zaś w serii śnieżnych pejzaży, namalowanych w latach 2002-2003, reminiscencje romantycznego klimatu emanującego z malarstwa K.D. Friedricha. Obraz z 2007 roku przedstawia przemysłową niszczarkę do papierów (Industrial Destruction of Documents), a więc akt, dokumentów, kartotek i innych śladów historii. Jej olbrzymia czarna czeluść przypomina limbo. Czyściec, a może internetowy system portalowy typu Open Source o tej samej nazwie, przypominające nieograniczone, niemal eternalne archiwum danych.
Obrazy Adacha są odbiciami obrazów przepuszczonymi przez filtr subiektywnego widzenia artysty. To widzenie rozumiane w szerszej kategorii sposobu komunikowania się ze światem. Zmiana optyki, mechaniczna czy świadomościowa, zawsze daje szansę dotarcia spojrzeniem do wieloznaczności obserwowanego obiektu lub zjawiska. Ale pozwala też na odkrywanie nieoczekiwanych podobieństw, jak to między wyalienowanym monumentalizmem budynków rządowych (Ministerstwo Komunikacji, Ministerstwo Edukacji, Ministerstwo Zdrowia, 2006), a przytłaczającą bramą do hurtowni towarów (Brama, 2007).
Przepuszczone przez filtr fotografii czy reprodukcji prasowej zarejestrowane obrazy, które Adach tłumaczy na język malarstwa, tracą w tym przekładzie nabytą po drodze ulotność i doraźność. Zyskują zaś wyrazistość i rangę. Może na tym polega istotny sens, a także wartość powstawania tych prac. To także pewna forma twórczości krytycznej - w sensie angażowania się w aktualne debaty na temat władzy (Gabinet, 2007), rozliczeń z niedawną przeszłością (Aula, 2007) czy zagrożeń skrajnie prawicowymi nostalgiami (Wilk, Tania historia, 2007). Na obrazach z tryptyku Ministerstwa "tropi" ślady totalitarnych ideologii pozostawione w pomnikach architektonicznych i abstrahując je z kontekstu wskazuje na ponadczasową moc tych melancholijnych wizerunków. Nazwy ministerstw wskazują na obszary nastawione przede wszystkim na relacje z ludźmi. Jednak u Adacha budynki te przypominają raczej warowne twierdze, istniejące same dla siebie.
Gęsta intelektualnie twórczość Adacha zyskuje spójny i wyrafinowany przekaz artystyczny. Obrazy budowane ze zderzenia dwóch mediów, fotograficznego i malarskiego, są niejako beneficjentami obu. Intrygująca ulotność i pozorna przypadkowość fotograficznego kadru łączy się na płótnach Adacha z kolorem, któremu artysta nadaje wyrazistą, materialną jakość. Budowana subtelnymi tonacjami barw i światłem wewnętrzna przestrzeń obrazów zyskuje szklistą głębię i zarazem matową bliskość. Przyjemność obcowania ze sztuką Adacha wynika z satysfakcji odnajdywania na jego obrazach owego barthesowskiego punctum połączonej z rzadko spotykaną wrażliwością malarską.
W 1999 roku Adam Adach napisał:
"Olbrzymi wpływ na moje malarstwo mają dzieła Fra Angelico (freski w zakonie St. Marco we Florencji) podbudowane lekturą książek filozofa i krytyka sztuki Georgesa Didi-Hubermana. Trzy czerwone plamki malowane przez Fra Angelico na zielonym tle, są u niego kwiatkami w biblijnym ogrodzie, identyczne plamki kładzione na nogi Chrystusa stają się jego stygmatami. (...) W malarstwie moim poruszam m.in. zagadnienia amorfizmu i dynamiki symptomów, znaku i fenomenu, figuratywności i figury, nie tylko jako analogii, ale jako oczywistości homologicznej, translokacji miejsca, ekranu rzeczywistości itd."
Autor: Ewa Gorządek, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, listopad 2008.
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1990 - "Maison Arche", Ambleteuse, Francja
- 1995 - "Chosaland", Lyon, Francja
- 1999 - "A la merci", Galeria Laboratorium, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2003 - "Peintures", Gallery Jean Brolly, Paryż
- 2004 - Centre d'Art Contemporain, Château des Adhémar, Francja
- 2005
- Musée National Message Biblique Marc Chagall, Nicea, Francja
- Gallery nächst St. Stephan Rosemarie Schwarzwälder, Wiedeń
- Gallery D'Amelio Terras, New York City, USA - 2006
- "Stille Beobachtung", Galerie nächst St. Stephan Rosemarie, Wiedeń
- "Ivernia", Arndt & Partner, Zurich - 2007 - "Portrety i lustra", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa.
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 1999
- "Nous nous sommes tant aimés", ENSBA Paryż
- "Managers de l'immaturité", Centre National d'Art Contemporain Le Magasin, Grenoble
- "L'impromptu", Festival Improvisation et Ephémère, Château de Champdor, Francja - 1998 - "Granice malarstwa", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2000 - "Multipass", Yokohama Civic Art Gallery, Yokohama, Japonia
- 2001
- "Une boutique d'été", Paris Project Room, Paryż
- "Artistes Nomades", Galerie D. Nick, Aubais, Francja - 2002
- "Urgent Painting", Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- "Figuranci", Inner Spaces, Poznań
- "Kocham cię z daleka", Galeria Miejska Arsenał, Poznań - 2003
- "Voir en peinture", Le Plateau, Paryż
- "Une promenade en été", Galerie Jean Brolly, Paryż - 2004
- "Adam Adach, Gabi Hamm, Susan Turcot", Arndt & Partner, Berlin
- "Recent Acquisitions", Centre Pompidou, Paryż
- "Affinités électives", Centre Départemental d'Art Contemporain, Cimaise et Portique, Albi, Francja
- "Voir en peinture", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa - 2005
- "Otwarcie / Początek / Zmiana", Warszawa
- "Day Sleepers", Tresor, BA-CA Kunstforum, Wiedeń - 2006
- "Zurück zur Figur - Malerei der Gegenwart, Kunsthalle der Hypo-Kulturstiftung", Monachium; Museum Franz Gertsch, Bern (2006-2007)
- "Le mouvement des images", Centre Pompidou, Paryż
- "A Selected State", Emily Tsingon Gallery, Londyn
- "La Force de l'art", Grand Palais, Paryż
- "Bienvenue a bord", FRAC Alsace, Selestat, Francja
- "Profiles", Pera Museum, Istambuł.