W swej wieloletniej twórczości zajmuje się fotografią, grafiką, rysunkiem oraz teorią sztuki. Pomysłodawca i komisarz Międzynarodowego Triennale Rysunku we Wrocławiu, organizowanego w latach 1978-1995.
W końcu lat sześćdziesiątych uprawiał twórczość metaforyczną, unowocześnioną pod wpływem tradycji awangardowej (seria Transplantacje, 1968, przedstawiała wielokrotnie naświetlane motywy splecionych dłoni tworzących abstrakcyjną formę o erotycznym wyrazie). Był współtwórcą neoawangardowej grupy i galerii "Permafo", powstałej w 1970 roku (należeli do niej m.in. Natalia LL i Zbigniew Dłubak), która istniała do 1981 roku. Działalność grupy reprezentowała jeden z nurtów polskiego fotomedializmu - skierowana była przeciw ekspresyjnemu malarstwu, a poprzez Dłubaka odwoływała się do refleksji konstruktywizmu polskiego, będąc jednocześnie jednym z przejawów konceptualizmu, który był głównym nurtem stymulującym rozwój sztuki modernistycznej tego czasu. Lachowicz brał udział w wystawie "Sztuka pojęciowa" ("Galeria pod Moną Lisą", Wrocław).
Od początku lat 70. wychodząc z refleksji konceptualnej zajmuje się badaniem języka wizualnego fotografii, wykonując instalacje fotograficzne, których celem była analiza formy i znaku oddziałującego na percepcję. Do ważnych tekstów teoretycznych z pewnością należy publikacja "Poziomy energetyczne sztuki" (1978) Andrzeja Lachowicza, która wywarła wpływ na polską teorię i praktykę artystyczną tej i następnej dekady. Autor twierdzi w niej, że sztuka posiada energię w podobny sposób, jak człowiek ciało oraz jest próbą uczestniczenia w absolucie, zaś zło i kłamstwo, czyli - według artysty - piekło, reprezentuje medializm, co wyraził w późniejszym tekście "Zwątpienie i nadzieja" (1986). Temu problemowi poświęcone były wystawy "Permart" (1971) oraz "Perswazja wizualna i mentalna", które realizowały program "sztuki permanentnej". Istotny był w nich moment "niekończenia się". Takim modelowym przykładem był portret Natalii LL, pokazany m.in. na wystawie "Fotografowie poszukujący", ukazujący bardzo małą formę twarzy, powiększoną następnie do skali ludzkiej, by manifestować "kosmiczne rozmiary" (określenie artysty).
Grupa "Permafo" wywarła wpływ na kilku młodych artystów (m.in. na Zdzisława Sosnowskiego).
W 1975 roku Lachowicz stworzył Znaki izomorficzne, w których analizie poddany został cień artysty, będący widmem/sobowtórem. Zabieg taki można odnieść do refleksji fotograficzno-filmowej André Bazina, który w antropologiczny sposób dokonał analizy medium fotograficznego, akcentując jego pamiątkowość i sakralność, choć w okrojonej już formie.
Na początku lat 80. Lachowicz zaprezentował wystawę "Energia upadku", w której w bardzo szeroki sposób - zarówno filozoficzny, jak i antropologiczny - analizował znaczenie słowa "upadek". W końcu lat 80. sięgnął po negatywy z lat 60. z wcześniejszego cyklu Transplantacja i na płótnie fotograficznym wykonał prace Topologie, które należą do kategorii autocytatu. Brał udział w wystawach "Polska fotografia" intermedialna lat 80-tych (BWA Poznań, 1988), gdzie obok fotografii zaprezentował filmy wideo, w których próbował formy poetyckiej oraz w zorganizowanej przez Józefa Robakowskiego w następnym roku w Łodzi - "Lochy Manhattanu".
W 1990 roku i w latach następnych Lachowicz pokazywał wystawy fotograficzne i malarskie zatytułowane "Energia luzu". Wykorzystywał w nich czarno-białe zdjęcia rodzinne, które reintepretował za pomocą abstrakcyjnych interwencji malarskich wprowadzających do chłodnej fotografii pewną formę życia. Na przełomie lat 1989/90 odbyła się wystawa, której był kuratorem (wraz z Adamem Sobotą) "Transgresje. Pogranicza fotografii" (BWA Wrocław), a w 1993 - "Transgresje II" (Muzeum Narodowe we Wrocławiu). Były to jedne z ciekawszych propozycji z tych lat, ukazujące przejście od konceptualizmu ku "fotografii inscenizowanej". W 2002 roku na wystawie "Wokół dekady. Fotografia polska lat 90-tych" zaprezentował nowe prace, m.in. serię martwych natur Wrocław 24.06.1997. Poranek w pracowni. Podjął w nich udaną artystyczną próbę przedstawienia kondycji własnej egzystencji, zbliżonej do stanu melancholii - zmagania się z przeciwnościami losu i chorobą.
Retrospektywna wystawa Lachowicza miała miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (2008). "Obserwacje i notacje" prezentowały najważniejsze kierunki twórczości artysty: od słynnego cyklu "Cień" z 1968 roku, który był kontynuowany w zapisach fotograficznych i filmowych powstałych w Danii – serii "Topologie" i "Transgresje", po późniejsze prace: "Energia Luzu", "Energia Upadku".
Większość z nich pokazuje pewną ciągłość, nieuchwytny proces, które wbrew naturze fotograficznego medium Lachowicz próbuje wyeksponować. Permanentność trwania rodzi się z chęci przedstawienia złożonego obrazu rzeczywistości, stąd bierze się pozorna powtarzalność gestów, zachowań, motywów.
Poza pracami znanymi lub takimi, które miały mniejszy czy większy wpływ na rozwój sztuki wizualnej w Polsce, ekspozycja przedstawiała mniej oczywiste oblicze artysty. Prace malarskie, twórczość liryczno-poetycka czy seria fotografii będąca reportażowo-dokumentalnym zapisem wydarzeń powstały niejako na marginesie głównych nurtów twórczości autora. Uzupełnieniem tej wystawy była prezentowana rok później "Reanimacja" w Bielsku-Białej.
Lachowicz został odznaczony Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" w 2009 roku, a także w tym samym roku otrzymał Nagrodę im. Katarzyny Kobro.
Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Obecnie mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, maj 2004; akt. AW, czerwiec 2015,swo styczeń 2016