Kompozytor i dyrygent. Urodzony 3 października 1881 w Lublinie, zmarł 13 marca 1954 w Dubrowniku.
-
Od 7. roku życia próbował komponować. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie kompozycję u Zygmunta Noskowskiego i Romana Statkowskiego oraz dyrygenturę pod kierunkiem Emila Młynarskiego, uzyskując dyplom w 1906. Jeszcze w czasie studiów był drugim dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego "Echo". W latach 1906-07 kontynuował naukę u Arthura Nikischa (dyrygentura) i Hugo Riemanna (harmonia i kontrapunkt) w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku. Swoje muzyczne wykształcenie pogłębiał również w latach 1907-08 w Monachium, w latach 1908-09 w Rzymie, od 1911 do 1912 w Paryżu. W swoich zainteresowaniach nie ograniczał się tylko do muzyki - równocześnie zgłębiał takie dziedziny, jak biologia, psychologia doświadczalna, filozofia hinduska, okultystyka oraz plastyka.
W latach 1909-11 prowadził w Wilnie szkołę muzyczną dla organistów oraz założył pierwszą orkiestrę symfoniczną. W latach 1912-14 był kierownikiem muzycznym i dyrygentem orkiestry Teatru Nowoczesnego w Warszawie. W czasie I wojny światowej przebywał we Francji - w Paryżu i Villefranche sur Mer, gdzie poświęcał się kompozycji i dyrygował zorganizowanym przez siebie chórem, następnie zaś w Brukseli, gdzie również prowadził działalność koncertową. W 1919 napisał swój manifest artystyczny - "Muzyka przyszłości. Przyczynki i szkice estetyczne" (Lublin 1922). Od 1921 mieszkał w Warszawie. Tu w latach 1922-26 pracował jako kierownik muzyczny i dyrygent orkiestry w jednym z teatrów, pisał dzieła literackie, dokonywał przekładów oraz tworzył ilustracje muzyczne do sztuk wystawianych m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Małym, Teatrze Rozmaitości i Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego.
W grudniu 1926 Ludomir Michał Rogowski przeniósł się na stałe do Dubrownika. Żyjąc na obczyźnie nadal interesował się życiem muzycznym w Polsce. Dwukrotnie - w 1935 i 1938 - przyjeżdżał do Warszawy na koncerty. W 1938 został laureatem Nagrody Państwowej za całokształt twórczości muzycznej. Po 1939 władze miejskie Dubrownika ofiarowały mu pokój w dawnym klasztorze św. Jakuba oraz przyznały rentę. Nadal komponował, pisał opowiadania fantastyczno-okultystyczne, wspomnienia i pamiętnik zatytułowany "Mój klasztor".
Ważniejsze kompozycje:
- Suita nr 1 'Jedno z moich wspomnień' na 2 skrzypiec, wiolonczelę, flet i fortepian (1902)
- Suita nr 2 'Nastroje' na 2 skrzypiec, 2 wiolonczele i flet (1902)
- Conte merveilleux na altówkę i fortepian (1903)
- Hania, cykl 10 piosenek na baryton i fortepian (1903)
- Wariacje D-dur na kwartet smyczkowy (1904)
- Polonez na 4 głosy męskie (1904)
- A chto tam idzie na głos i fortepian (1909)
- Biełaruski piesiennik na głos i fortepian (1911)
- Obłoki, obraz symfoniczny na chór męski i orkiestrę (1912)
- Legionistka, operetka (1912)
- Méditation na 4 wiolonczele (1913)
- Pieśni ludowe na sopran, alt, bas, chór i orkiestrę (1914)
- Obrazki mojej córki na orkiestrę (ok. 1914)
- Opowieść romantyczna na orkiestrę (1915)
- Bibelots chinois na flet, czelestę i fortepian (1916)
- Chansons d'automne, 3 pieśni na mezzosopran i altówkę (1916)
- Obrazki słoneczne na różne instrumenty i orkiestrę (1918)
- Tamara, opera (1918)
- Villafranca, 4 obrazy symfoniczne na orkiestrę (1919)
- Kołysanka na mezzosopran i fortepian (1920)
- Trois poèmes de Yuan-Tseu-Ts'ai na sopran i fortepian lub orkiestrę (1920)
- Fantasmagorie na głos i orkiestrę kameralną (1920)
- Wielkie zmartwienie małej Ondyny, opera (1920)
- Symfonia nr 1 'Ofiarna' (1921)
- Serenada, opera-groteska (1921)
- Pieśni pogańskie na chór męski (1922)
- Trois caprices na sopran koloraturowy, altówkę i fortepian (1922)
- Na postoju, opera (1923)
- Suita polska na skrzypce i fortepian (przed 1925)
- Arietta na wiolonczelę i fortepian (1925)
- Syrena, komedia muzyczna (1925)
- Królewicz Marko, opera (1930)
- Poème du printemps na wiolonczelę lub skrzypce i małą orkiestrę (1931)
- Poème d'hiver na obój i małą orkiestrę (1932)
- Trzy groteski na orkiestrę (1932)
- Liturgija na chór mieszany (1932)
- Les Saisons, suita na orkiestrę (1933)
- Les Sourires na orkiestrę (1934)
- Stare dubrovacke kanzonete na 4 głosy męskie (1935)
- Opijelo na chór męski (1936)
- Poème du travail, 2 obrazy symfoniczne na orkiestrę (1936)
- Cinq moments lyrique na skrzypce i orkiestrę (1936)
- Kwartet smyczkowy nr 1 'Z równin mazowieckich' (1936)
- Symfonia nr 2 'Radosna' (1936)
- Pieśni do słów S. Długosza na głos i fortepian (1936)
- Zjawy, 7 legend polskich na orkiestrę (1937)
- Korowaj, balet-pantomima (1938)
- Hymn św. Antoniego na chór mieszany i orkiestrę smyczkową (przed 1939)
- Hymn św. Błażeja na chór i 3 puzony (przed 1939)
- Veni Creator na sopran, bas, chór mieszany i orkiestrę (1939)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1939)
- Legenda celtycka na orkiestrę (1940)
- Symfonia nr 3 (1940)
- Symfonia nr 4 (1943)
- Ave Maria na głos, skrzypce i harmonium (1943)
- A Little Joke na 2 skrzypiec i wiolonczelę (1944)
- Dwunastu chłopów, opowieść liryczna na chór mieszany i małą orkiestrę (1944)
- Rapsodia bośniacka na małą orkiestrę (1945)
- Rapsodia dalmatyńska na małą orkiestrę (1945)
- Rapsodia partyzancka na małą orkiestrę (1945)
- Concert bucolique na skrzypce i orkiestrę (1946)
- Šala (Żart) na mezzosopran koloraturowy i fortepian (1946)
- Pochód Dionizosa na orkiestrę (1947)
- Symfonia nr 5 (1947)
- Rapsodia białoruska na małą orkiestrę (1949)
- Symfonia nr 6 (1949)
- Dubrovacke impresije na orkiestrę (1950)
- Šta je sanjao Jadranko (O czym śnił Jadranko), bajka dla młodzieży na chór dziecięcy i małą orkiestrę (1950)
- Symfonia nr 7 (przed 1951)
- Wizje pogańskie na chór mieszany i małą orkiestrę (1951)
- Kokosza troska na głos solowy, recytatora i fortepian (1951)
- Błyski po morzu na orkiestrę (1952)
- Trzy pieśni ze starych dubrownickich liryk na baryton i fortepian (1953)
- Kad se mladost vratila, opera radiowa (1953)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, grudzień 2006.
Tytuł (nagłówek do zdjęcia)
Galaktyka polskiej muzyki