Fotograf, filmowiec i teoretyk fotografii. Związany z grupą artystyczną Zero-61 i Warsztatem Formy Filmowej.
-
W latach 1961-66 odbył studia konserwacji zabytków i muzealnictwa na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1963 należał do grupy fotograficznej "Rytm". Od 1964 członek grupy "Zero 61". Studia na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1969-1975), gdzie następnie był wykładowcą. Od 1970 do 1977 należał do Warsztatu Formy Filmowej, działającego w szkole filmowej w Łodzi. Od lat 60. do końca 90. związany był z łódzkim środowiskiem progresywno-awangardowym. Uczestniczył w jego w najważniejszych manifestacjach artystycznych. W latach 70. i 80. współpracował z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych, głównie o tematyce etnograficzno-antropologicznej. Członek ZPAF od 1966, a od 2002 członek honorowy.
Styl wyświetlania galerii
wyświetl slajdy
Stał się miłośnikiem, znawcą i zbieraczem ostatnich dokonań polskiej sztuki ludowej z zakresu malarstwa, rzeźby i ceramiki, gromadząc znaczącą kolekcję w skali ogólnopolskiej. Od początku lat 80. do ok. 1987 roku był uczestnikiem wielu manifestacji w ramach Kultury Zrzuty; wcześniej (1979) wpłynął ideowo na kształtowanie się powstającej grupy Łódź Kaliska. W końcu lat 80. i w 90. zainteresowany był przede wszystkim filmem, m.in. stworzył cykl obrazów dla telewizji polskiej pt. "Era Wodnika". Autor nagradzanych na wielu festiwalach filmów, w tym tak wybitnych, jak "Nieskończoność dalekich dróg", "Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet A.D. 1989" i "Fotograf Polesia" (2001) - poświęcony Józefowi Szymańczykowi (1909-2003).
Format wyświetlania obrazka
standardowy [760 px]
Andrzej Rózycki, 2011, Lublin, fot. Wojciech Pacewicz / PAP
Twórczość fotograficzna Różyckiego od początku miała istotne przesłanie antropologiczne o symbolicznym wyrazie. Jego twórczość z lat 60. należy do czołowych przejawów fotografii inspirowanej malarstwem młodopolskim (m.in. Jacek Malczewski), tradycją piktorializmu (Jan Bułhak) i grafizacji obrazu (Edward Hartwig), przechodząc coraz bardziej do specyficznie interpretowanej nowoczesności o ekspresyjnym zabarwieniu i literackich inklinacjach. W latach 70. mimo wpływów konceptualizmu pozostał wierny swym duchowym i egzystencjalnym pytaniom o naturę bytu, o tożsamość i mityczność świata. Można zaryzykować tezę, że jego twórczość fotograficzna łącząca dwa sprzeczne założenia (badania medialne i symbolizm antropologiczny) należy do najważniejszych w okresie WFF, jak i polskiego konceptualizmu dekady lat 70. XX wieku. Istotne dokonania miał także w latach 80. (pastisz oraz ironia i krytyka "państwa wojny"), na początku lat 90. w wyniku tęsknoty za sacrum oraz fascynacją autentyczną sztuką ludową przeszedł do twórczości jeszcze bardziej religijnej - "Moc sakralizacji" (1993), w której swe życie starał się połączyć z oddziaływaniem mocy Chrystusa - "Natury frasobliwe" (1991). Jego twórczość z lat 60. do 90. o istotnym składniku symbolicznym, w której ważną rolę odegrało zarówno malowanie, jak i wykorzystanie starej fotografii, należy do najważniejszych osiągnięć polskiej powojennej fotografii. Twórczość Różyckiego w znaczący sposób wpłynęła na szereg ważnych artystów, takich jak Wojciech Prażmowski, Waldemar Jama, Stanisław Woś. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Okręgowego w Toruniu i w Galerii Wymiany w Łodzi.
Najważniejszym monograficznym podsumowaniem jego twórczości była wystawa z 2004 roku "Andrzej Różycki. Chodzę swoimi drogami" w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie. Rok później w łódzkiej Galerii FF zaprezentował prace na wystawie "Fotografia nostalgiczna". Swoje podejście do sztuki scharakteryzował wówczas następująco:
Właściwie nigdy nie interesowała mnie fotografia ścigająca się z czasem, czy chociażby nawet ta równoległa z rzeczywistością. W większości wypadków interesował mnie czas zawieszony, niedookreślony i raczej zanużony w przeszłości.
Późniejszą twórczość określał mianem fotografii sakralnej. Od czasu wystawy obiektów fotograficznych "W hołdzie ś.p. fotografii analogowej" w warszawskiej galerii Art New Media mówił o sobie fotozof.
W listopadzie 2009 roku został odznaczony srebrnym medalem "Gloria Artis".
Format wyświetlania obrazka
standardowy [760 px]
Andrzej Różycki podczas Fotofestiwalu w Łodzi, czerwiec 2021, fot. Tomasz Stańczak / Agencja Wyborcza
Prace Andrzeja Różyckiego znajdują się m.in. w kolekcjach Muzeum Fotografii w Krakowie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Kinematografii w Łodzi, Galerii Wymiany w Łodzi.
Wybrane publikacje:
- Pejzaż frasobliwy, Warszawa 2000.
- Poleski Park Narodowy, Warszawa 2002.
Filmografia (scenariusz i reżyseria):
- Kaj cię niesie, 1997
- Nieskończoność dalekich dróg. Podsłuchana i podpatrzona Zofia Rydet, 1989
- Kalwaria Marii Wnęk, 1988
- Jarosława Furgały modlitwa w drewnie, 1986
- Konfekcja I – cynk, 1975
Wybrane wystawy indywidualne:
- Retrospektywna Wystawa Fotografii, Łódź 1971
- Fotografia relatywna, Łódź 1973
- Fotografia zamknięta, Łódź 1976
- Reguły gry, Lublin 1978
- Analityczna diagnoza w fotografii, Mała Galeria ZPAF, Warszawa 1979
- Dwie fotografie, Warszawa 1983
- Chodzę swoimi drogami, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, 2004
- W hołdzie śp. fotografii analogowej, Galeria Art New Media, Warszawa, 2009
- Przejęcia. Między zbieractwem a fotozofią, Fotofestiwal, Łódź, 2021
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi (2004), aktualizacja: MD (2021).