Ekspresjonistycznej deformacji ulegały w twórczości Krzyżanowskiego także motywy pejzażowe syntetycznie malowane szybkimi, szerokimi pociągnięciami pędzla, aluzyjnie tylko nawiązujące do form natury ("Chmury", 1906; "Widok Istebnej", 1906). Podobnie jak wielu polskich symbolistów artysta z zamiłownaiem konfrontował teatr nieba z wąskim skrawkiem ziemi lub morza (Chmury w Finlandii, 1908). W malowanych przez Krzyżanowskiego widokach wnętrz przestrzeń utraciła trójwymiarowość i statyczność by wraz z duktem pędzla rozciągać się i rozpływać na boki przeobrażając się w obraz "wnętrza duszy" (Pokój, 1902).
Portretowa formuła Krzyżanowskiego ewoluowała z czasem. Po 1903 artysta zaczął nadawać twarzom modeli cechy zmysłowości subtelnie różnicując modelunek karnacji ("Portret Aliny z Bondych Glassowej", ok. 1903; "Portret Janiny z Korsaków Dziekońskiej", 1908-1910); do kompozycji wprowadził też przedmioty, szkicowo potraktowane, lecz niekiedy decydujące o ekspresji obrazu ("Narzeczona przy lampie", ok. 1905; "Portret Romana Laskowskiego", 1905-1906).
Stopniowo charakteryzował fizjonomiczne rysy postaci z coraz większą uwagą zwiększając pierwiastek realizmu ("Portret Izabeli Buttowt Andrzejkowiczowej", ok. 1908; "Portret pani Makowskiej", 1914; "Portret Wincentego Drabika z żoną", 1921). Gamę barwną wzbogacił o tony mocne, niekiedy dysonansowo zestrojone, działające na dużych płaszczyznach dynamicznie kładzionych plam ("Wieczór w pracowni", ok. 1906; "Portret żony z kotem", 1912). Z czasem rozjaśnił paletę wprowadzając wyestetyzowane zestawienia bieli, różów, błękitów i żółcieni ("Portret żony artysty z pieskiem", 1911; "Portret Janiny Wilczyńskiej", 1912). W niektórych portretach starannie aranżował wystrój wnętrza ("Portret Józefa Piłsudskiego", ok. 1920). Późne malarstwo Krzyżanowskiego cechuje powrót do wąskiej kolorystyki i ostrych kontrastów światłocieniowych. Wizerunki z tego okresu stają się psychologicznymi studiami malowanymi szybko i zręcznie ("Portret Kazimierza Mazarakiego", 1921). Prócz uprawiania malarstwa olejnego i ilustratorstwa Krzyżanowski projektował witraże, m.in. do kościoła św. Stanisława bpa w Brześciu Kujawskim (1908).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, kwiecień 2004.