Uzyskawszy wykształcenie prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim podjął w 1893 roku studia artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Naukę kontynuował od 1894 w Académie Colarossi w Paryżu. W latach 1898-1901 rozszerzył swą wiedzę o sztuce przebywając w Rzymie. Od 1903 mieszkał w Warszawie, przenosząc się okresowo do Paryża i Krakowa.
W 1906 wydał tekę barwnych litografii "Warszawa", w których czytelne są reminiscencje dekoratywnych kompozycji nabistów i drzeworytów H. Riviere'a; współpracował też jako ilustrator z elitarnym czasopismem "Chimera". W 1910 objął nadzór nad graficzną szatą miesięcznika "Sfinks"; w 1911 został kierownikiem artystycznym czasopisma "Sztuka". Należał do grona członków-założycieli (wraz z Ignacym Łopieńskim i Zofią Stankiewicz) powstałego w 1912 w Warszawie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Graficznych. W okresie I wojny światowej przebywał w Dornach koło Bazylei, gdzie pogłębiał znajomość zasad antropozofii Rudolfa Steinera; kierował też pracownią witraży przeznaczonych do "Goetheanum".
W 1919 osiadł w Warszawie, gdzie współorganizował Związek Polskich Artystów Grafików. Od 1930 wydawał czasopismo "Grafika". Uczestniczył w wielu międzynarodowych wystawach, m.in. we Florencji (1922), Sztokholmie (1923), Rzymie (1925), Brukseli (1925), Padwie (1931), Tokio (1930) i Buffalo (1931). W Paryżu brał udział w Salonie Niezależnych (1900, 1907) i Salonie Jesiennym (1906). W kraju prezentował swe prace w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (od 1900), warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (od 1901) i Salonie A. Krywulta. Swoje ryciny eksponował na wszystkich wystawach grafiki i ilustracji książkowej organizowanych przez Związek Polskich Artystów Grafików i Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. W 1928 odbyła się w Warszwie indywidualna wystawa artysty. W 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu otrzymał Wielki Srebrny Medal. Uzdolniony w wielu dziedzinach uprawiał malarstwo, grafikę oryginalną i ilustracyjną, oraz scenografię. Zajmował się działalnością literacką, należał do grona wpływowych krytyków sztuki.
Ikonografia Siedleckiego miała symbolistyczną genealogię; również środki ekspresji pokrewne były stylistyce europejskiego symbolizmu ewoluując z czasem w kierunku syntetyzacji i geometryzacji form. W zakresie grafiki artysta uprawiał techniki metalowe, barwną litografię i monotypię; rzadko stosował czystą akwafortę wzbogacając jej fakturę przy pomocy ruletki, suchej igły, miękkiego werniksu, mezzotinty i akwatinty. Eksperymenty na gruncie grafiki podjął w 1899 tworząc cykl "Le sexe" pozostający w sferze oddziaływania "metafizyki płci" Stanisława Przybyszewskiego, ekspresyjnej sztuki E. Muncha, świata wyobrażeń W. Blake'a i wizyjnej ikonografii O. Redona. Fascynację imaginacyjnym obrazowaniem Redona odzwierciedlają w rycinach Siedleckiego wizje formowania się uniwersum, ewokujące erotyczny niepokój korowody fantastycznych postaci ("Korowód", 1913) i motywy polatujących w przestrzeni głów ("Muza I", 1902). Pierwiastek boski materializuje się tu w promieniście przenikającym ciemność blasku gwiezdnych konstelacji, przybiera kształt emanujących wewnętrzne światło personifikacji gwiazd ("Dwie gwiazdy", 1914). Ich sylwety, przyobleczone w miękkie, utkane z pajęczych koronek i klejnotów szaty, zespalają się w pocałunku, wirują w uścisku lub trwają w nieokreślonej przestrzeni, pokrewne postaciom z obrazów G. Moreau ("Pocałunek wśród gwiazd", ok. 1912). Dekoracyjność kompozycji polegająca na mnożeniu i zagęszczaniu precyzyjnie określonych giętką, kapryśną linią szczegółów współgra w rycinach Siedleckiego ze sztucznością scenicznego upozowania postaci ("Wiosna", 1913; "Szalone siostry Szabrol", 1913). Treści historiozoficzne ewokuje akwaforta "Na krańcach horyzontu. Jadwiga i Jagiełło" (1902); wyłaniające się z ciemności postacie królewskiej pary wpisują wymiar istnienia jednostki i narodu w perspektywę kosmosu i odwiecznej cykliczności dziejów. Na synkretyczny rys twórczości artysty składają się inspiracje kulturą Egiptu, Asyrii, Indii, Grecjii i średniowiecznej Europy. Istotne miejsce w oeuvre Siedleckiego zajmowała sztuka religijna (cykl "Ojcze Nasz"). Mistyczny wymiar mają jego późne prace, "Medytacja" (1922), "Modlitwa" (1928), "Madonna" (1930), zaś fascynację wątkami kosmogonii i mitologii odzwierciedlają kompozycje "Plejady" (1922), "W przestworzach" (1926), "Harpie - ucieczka" (ok. 1928). Głęboko zakorzeniony w tradycji romantyzmu twórca wykonał serię portretów poetów romantycznych ("Juliusz Słowacki", 1910; "Cyprian Norwid w starości", ok. 1922) i ilustracje do dzieł Juliusza Słowackiego. Znane są też jego graficzne portrety F. Nietzschego, R. Steinera (1925) i J. W. Goethego (1926).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, maj 2004.