W młodości używał spolszczonej wersji nazwiska ojca - Puszet, potem powrócił trwale do formy Puget. W latach 1895-97 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie: malarstwo - najpierw u Tadeusza Axentowicza, następnie Jana Stanisławskiego, i rzeźbę - u Alfreda Dauna. Studiował równocześnie historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Początkowo w tej właśnie dyscyplinie rozwijał swe zainteresowania, których efektem było szereg publikacji oraz podróże do Niemiec. Z czasem porzucił twórczość naukową na rzecz artystycznej. W 1897 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych wystawił po raz pierwszy swoje rzeźby (w instytucji tej wystawiał wielokrotnie do 1938). W tym samym roku po raz pierwszy też odwiedził Paryż, w którym bawił ponownie w latach 1905-07, dużo czasu poświęcając na studia artystyczne. Po powrocie do Krakowa zapisał się na studia w Akademii Sztuk Pięknych do pracowni rzeźby Konstantego Laszczki. Udzielał się w krakowskim życiu - towarzyskim: w latach 1907-09 brał czynny udział w przedstawieniach Zielonego Balonika; i artystycznym: w 1901 został członkiem Polskiej Sztuki Stosowanej, w 1908 Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, zaś w 1910 był współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów Polskich Rzeźba (wielokrotnie uczestniczył w wystawach tych stowarzyszeń). Nadto w latach 1915-18 wykładał na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adama Baranieckiego. Od 1918 częściej mieszkał w Paryżu niż w Krakowie. Powrócił do Polski na stałe w 1928. Osiedlił się najpierw w Poznaniu, gdzie m.in. uprawiał publicystykę i założył kabaret literacki. W 1935 znów zamieszkał w Krakowie. W czasie wojny został zaaresztowany przez Gestapo, wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz i rozstrzelany. Profesję rzeźbiarza w rodzinie kontynuował syn Jacek.
Uprawiał głównie rzeźbę małych rozmiarów, wykonywaną w gipsie (często wielobarwnie patynowanym), ceramice (głównie w terakocie), brązie i drewnie - statuetki, popiersia, medale, kukiełki. Projektował też dekorację architektoniczną oraz meble. Pozostawił po sobie liczne szkicowniki. Duża część dorobku rzeźbiarskiego zaginęła. Zachowane dzieła znajdują się zarówno w zbiorach publicznych, głównie w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, jak i prywatnych.
Za najbardziej płodny i twórczy okres uchodzą lata tuż przed I wojną światową. Rzeźby z tego czasu cechuje stopienie różnorakich wpływów: nierówna powierzchnia, będąca źródłem bogatych efektów światłocieniowych, zdradza oddziaływanie impresjonizmu Rodina, z kolei niespokojny a zarazem dekoracyjny zarys form wiązać można z secesją. Liczne powstawały wtedy popiersia i statuetki, stanowiące przenikliwe studia portretowe, np. całopostaciowy Portret Olgi Boznańskiej (1912, terakota, Muzeum Narodowe w Warszawie). Wyróżniają się jednak rzeźby o tematyce animalistycznej, które zdradzają doskonałą znajomość nie tylko anatomii, ale także psychologii zwierząt, np. Pantera ogryzająca kość (1908, brąz, tamże).
W okresie tuż przed i w czasie I wojny światowej w rzeźbie portretowej Pugeta pojawiła się tendencja do uogólnienia i monumentalizacji formy oraz czytelne inspiracje tradycją sztuki, np. Santa Pinocchina (1912-13, zaginiona?). Zjawiska te nasiliły się w latach 20. XX w.: faktura rzeźb uległa wygładzeniu, a formy geometrycznej rytmizacji, np. Iracunda (ok. 1920, brąz, Muzeum Narodowe w Warszawie).
Puget brał udział w licznych wystawach w kraju, m.in.:
i zagranicą, m.in.:
- 1910 i 1914 - Biennale w Wenecji
- 1925 - Międzynarodowa Wystawa Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu.
Paweł Freus
październik 2008