Studiował na Uniwersytecie Warszawskim (filozofię) oraz na Akademii Wychowania Fizycznego (osiągał dobre wyniki w skoku o tyczce). Jego debiut prasowy miał miejsce w roku 1966 na łamach miesięcznika "Poezja". W latach 1967-1971 należał do zespołu redakcyjnego czasopisma "Orientacje". Później, do 1978 pracował w miesięczniku "Nowy Wyraz", a w okresie 1983-1993 w miesięczniku "Literatura".
W roku 2008 otrzymał nagrodę Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych "Książka Lata 2008" za tomik poezji "Autostrady i konie". W lutym 2009 został uhonorowany Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta za całokształt twórczości. W 2013 został nominowany do Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej za tom "Dziennik rozbitka". W 2014 roku tom "Słoneczna balia dzieciństwa" znalazł się w finale Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego "Orfeusz". Nagrodę ten otrzymał dwa lata wcześniej za "Wiatrołomy". Poeta do wyróżnień podchodzi z dystansem:
"(...) nieważne, kto dostanie taką czy inną poetycką nagrodę. Nawet Nagroda Nobla może być powodem do wstydu. Arturowi Międzyrzeckiemu zawdzięczam opowieść o tym, jak Quasimodo, po dostaniu Nobla, na którego najbardziej zasługiwał wtedy Ungaretti, wychodził z sali, przemykając pod ścianą. Liczy się "hamburski obrachunek", tylko to. Na niepopularność trzeba sobie zapracować. Ja pracowałem na nią zbyt długo, żeby z niej rezygnować dla nagród" - mówił Jarosławowi Mikołajewskiemu ("Duży Format", 8.07.2015).
Poezja Karaska była identyfikowana jako przynależna do Nowej Fali, choć Karasek - jak sam wspomina - był z towarzystwa najstarszy i właściwie powinien był debiutować z pokoleniem '56. Cenili ją twórcy tacy jak Zbigniew Herbert i Ryszard Kapuściński. Późniejsze teksty rozwijają tę poetykę w kierunku większej elegijności, bardziej potoczystego opisu i wyciszenia efektów stylistycznych. Janusz Drzewucki twierdzi zresztą, że duża skala poetyckiego głosu i pewna niejednorodność cechowały tę twórczość od początku:
"Krzysztof Karasek nie był tylko poetą politycznym, […] poetą politycznym był najmniej. Liryka tego autora jest od zawsze polifoniczna, wielogłosowa. Poeta posługuje się najrozmaitszymi stylami, idiomami, poetykami. Bywa i publicystyczny, i refleksyjny, raz jest tradycjonalistą, innym razem awangardystą, bywa jednoznaczny i dwuznaczny, w otaczającym świecie interesuje go zarówno to, co fizyczne, jak i to, co metafizyczne."
Jego twórczość obejmuje dziedziny i stylistyki tak odległe, jak zaangażowanie w problemy społeczno-polityczne w debiutanckim tomie "Godzina jastrzębi" (1970), zawierającym słynny poemat "Rewolucjonista przy kiosku z piwem", refleksje o czasie i o kondycji ludzkiej w "Lekcji biologii" (1990) oraz poezja wchodząca w dialog z antycznymi, horacjańskimi wzorcami, zawarta w książce "Ody" (2009).
O jednym z nowszych tomów autora pisał we wstępie Grzegorz Kociuba:
"Słoneczna balia dzieciństwa niczego radykalnie w poezji Karaska nie zmienia. Ale też nie to stanowi o jej wartości. Siłą tej książki są… prywatność, kameralność, liryczność, także tradycyjnie rozumiana, chociaż autor nie raz wypowiadał się o niej z przekąsem. Powiedzmy, na koniec, i to. Słoneczna balia dzieciństwa nie jest kolejną książką kolejnego współczesnego autora. To książka nie tylko wybitnego, ale WIELKIEGO poety! A tacy nie rzucają: słów, zdań, strof, wierszy… na wiatr!
Obok twórczości własnej Karasek aktywnie pracował nad popularyzacją autorów wcześniejszych, i to bardzo różnorodnych. Zredagował on wybory wierszy autorów tak różnych, jak Tadeusz Peiper, Anatol Stern, Daniel Naborowski, Gottfried Benn, Rafał Wojaczek i Tytus Czyżewski, a także antologię "Współcześni poeci polscy. Poezja polska od roku 1956" (1997). Jest też wciąż zafascynowany poezją młodych, jego głód literatury nigdy się nie wyczerpał. Jak mówił w rozmowie z Jarosławem Mikołajewskim:
"W ogóle w poezji ciekawią mnie dwie poetyki. Pierwsza to ta, kiedy wiersz jest wybitnie zrobiony, delikatny, wykaligrafowany. Jak u Herberta czy Ungarettiego. Druga jest taka, kiedy wiersz ma takie działanie, jak gdyby ci w tyłek ktoś wsadził prądnicę. Kiedy jest obdarzony energią i elektryzuje. A u młodych najważniejsza jest nieobliczalność. Czy są inni niż wszyscy. Czy się różnią. Czy mają własny głos. I jak biorę tomik młodego do ręki, za każdym razem mam nadzieję na nowego Rimbauda".
Autor: Paweł Kozioł, listopad 2010, aktualizacja: NMR, wrzesień 2016.
Twórczość:
Poezje:
- Godzina jastrzębi, Zrzeszenie Studentów Polskich, Warszawa 1970.
- Drozd i inne wiersze, Iskry, Warszawa 1972.
- Prywatna historia ludzkości, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979.
- Trzy poematy, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1982.
- Sceny Grottgera i inne wiersze, Przedświt, Warszawa 1984.
- Świerszcze, Czytelnik, Warszawa 1987.
- Lekcja biologii i inne wiersze, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1990.
- Poeta nie spóźnia się na poemat, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1991.
- Czerwone jabłuszko, Czytelnik, Warszawa 1994.
- Święty związek, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1997.
- Dziennik rozbitka, Magazyn Literacki, Warszawa 2000.
- Musi umrzeć, co ma ożyć w pieśni. Kronika, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2000.
- Maski, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2002.
- Dziennik rozbitka II, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2004.
- Gondwana i inne wiersze, Iskry, Warszawa 2006.
- Gry Weneckie, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2007.
- Autostrady i konie, Czytelnik, Warszawa 2008.
- Flary, Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, Rzeszów 2009.
- Ody, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2009.
- Lofoty i inne wiersze, Czytelnik, Warszawa 2010.
- Dziennik rozbitka, Instytut Mikołowski, Mikołów 2012.
- Słoneczna balia dzieciństwa, Instytut Mikołowski, Mikołów 2013.
- Wiedza radosna, Instytut Mikołowski, Mikołów 2015.
Wybory wierszy:
- Poezje, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1974.
- Wiersze i poematy, Czytelnik, Warszawa 1982.
- Prywatna historia ludzkości, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986.
- Poezje wybrane, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1986.
- Poezje, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1994.
- Święty związek, Więź, Warszawa 2007.
Proza:
- Wiosna i demony, Czytelnik, Warszawa 1980 (powieść).
- Poezja i jej sobowtór, Czytelnik, Warszawa 1986 (eseje).
- Autopsychografia, Przedświt, Warszawa 1993 (eseje).
Wywiady:
- "Poeci nie chodzą wspólnie..." Z Krzysztofem Karaskiem rozmawia Piotr Szewc, "Nowe Książki" 5/2006.
- "To co największe można zrobić w sztuce, to kogoś pogłaskać" - z Krzysztofem Karaskiem rozmawia Wojciech Kass, "Nowa Okolica Poetów" 22-23/2007.
Omówienia:
- Lesław Bartelski, Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon, PWN, Warszawa 1995.
- Wojciech Kaliszewski, "Poetom niebo spada na głowę", "Wyspa" 3(7)/2008 (Autostrady i konie).
- Grzegorz Kociuba, "Krzysztof Karasek czyli o związkach eremity i rozbitka", "Pobocza" 3 (29)/2007.
- Michał Larek, "W poszukiwaniu dobrej frazy", "Czas Kultury" 2/2008 (Gry weneckie).
- Krzysztofowi Karaskowi poświęcony jest monograficzny numer czasopisma "Topos" 4-5/2003.