Studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej w latach 1922-1928. Do 1939 roku pracował we Lwowie jako architekt i konserwator zabytków. W czasie studiów odbył roczny kurs (1927-1928) u słynnego piktorialisty Henryka Mikolascha. Krzywobłocki był współzałożycielem lwowskiej grupy Artes (1929-1935), do której należeli m.in. Henryk Streng (Marek Włodarski), Jerzy Janisch, Margit Sielska, Roman Sielski. Grupa prezentowała progresywne nastawienie, przechodząc od konstruktywizmu, połączonego z wpływami Fernanda Légera do stylistyki surrealistyczno-metafoprycznej z wpływami prymitywizmu.
Krzywobłocki w ramach Artesu wypowiadał się w fotografii eksperymentalnej, w tym w fotokolażu, oraz rzadziej w fotomontażu negatywowym (operowanie materiałem wycinanym z albumów graficznych i zdjęć). W jego fotografii zaznaczył się wpływ nowej rzeczowości, elementów konstruktywizmu oraz własnej oryginalnej interpretacji surrealizmu. Artysta, podobnie jak dadaiści (Man Ray) i surrealiści (np. czeska grupa DevĚtsil), posługiwał się specjalnie spreparowanymi przedmiotami z papieru lub elementami gotowymi (np. rama obrazu sztalugowego) wykorzystywanymi do zdjęć aranżowanych, poszukujących sfery surrealite, odbiegających od konwencjonalnego portretu. Z racji bardzo indywidualnego wykorzystania medium fotograficznego użytego do badania własnej podświadomości i sfery imaginacji można nazwać artystę najbardziej surrealistycznym twórcą polskim okresu międzywojennego. Interesował go problem zarówno przekraczania granic medialnych fotografii, jak też eksploracji dotyczących odmiany ludzkiej osobowości, tożsamości, poszukiwania alter ego oraz typowej dla modernizmu lat 20. i początku 30. analizy symbolicznej sfery dłoni (fotomontaż "S.O.S.", 1929).
Debora Vogel w tekście "Genealogia fotomontażu i jego możliwości" ("Sygnały" 1934, nr 12 i 13) pisała:
"Motyw ręki ludzkiej kończącej fragment architektoniczny kolumny lub wystający z muru jest bardzo częsty u Krzywobłockiego i stanowi element surrealistyczny. Równocześnie jest to motyw konstruktywistyczny, o ile jest użyty z punktu widzenia wzajemnego stosunku form, ich pokrewieństwa mimo odległości sfery, z której pochodzą."
Niestety twórczość artysty z okresu międzywojennego zachowała się jedynie w postaci kilku oryginalnych prac, ale całą jej problematykę znamy z reprodukcji autorskich ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. W zachowanym w Muzeum Narodowe we Wrocławiu tekście "Śladem spotkań i wspomnień" (maszynopis), napisanym w latach 1968-1970 Krzywobocki napisał:
"Ważny jest w momencie montażu [...] czynnik uczuleniowo-sublimujący, nastawienie na pewne formy, kształty, układy, emocje - przekazywane, emanujące w foto-elemencie - które, przy montowaniu całości jeszcze nasycam, wzmacniam w potędze wydobywanego wyrazu plastycznego".
Bardzo interesujące są jego "montaże z natury", czyli poszukiwania w trójwymiarowej rzeczywistości, sprowadzające się do fotograficznego performance (foto-performance).
W czasie II wojny światowej brał udział w ratowaniu dzieł sztuki we Lwowie. Od 1946 roku mieszkał we Wrocławiu, gdzie pracował jako konserwator zabytków. Od końca lat 40. do początku lat 70. działał na uboczu polskiej fotografii. W latach 1948-49 stworzył cykl dwudziestu jeden fotomontaży, którego część zaprezentował w 1948 roku we Wrocławskim Towarzystwie Fotograficznym. Przeważają w nim formy architektoniczne i rzeźbiarskie, wywodzące się z antyku. Głównym motywem są kamienne twarze-maski, posągi oraz fragmenty rzeźb greckich. W tle dominuje klasyczna architektura. Całości dopełnia miękka pofałdowana draperia. Niektóre z fotomontaży nastrojem i zestawem akcesoriów przypominają obrazy metafizyczne Giorgio de Chirico. Sporadycznie tworzył jeszcze fotomontaże w latach 50. i na początku 70. W 1970 roku został członkiem honorowym ZPAF.
W 1971 roku z powodów rodzinnych przeniósł się do Krakowa. Jego syn Wojciech jest znanym grafikiem, absolwentem i profesorem krakowskiej ASP. W 1975 roku odbyła się jedyna jak dotychczas wystawa retrospektywna "Aleksander Krzywobłocki: Fotomontaże" (Muzeum Narodowe we Wrocławiu). Wcześniej jego prace pokazano w 1969 na ekspozycji "Zrzeszenie Artystów Plastyków Artes 1929-1934". W latach 80. i 90. pokazywane były na najważniejszych ekspozycjach dotyczących powojennej sztuki polskiej okresu międzywojennego. Najistotniejsza część jego twórczości przypada na koniec lat 20. i początek 30. i wiąże się z działalnością grupy Artes. Cechuje go najbardziej konsekwentna wyobraźnia surrealistyczna zbliżona zarówno do postaci aranżowanych w plenerze przez Rene Magritte'a i jak też z kręgu Bauhausu (Umbo, Herbert Bayer) i przede wszystkim do oniryczno-fantastycznych wyobrażeń bliskich czeskim surrealistom z zakresu fotomontażu (Karel Teige, František Vobecký).
Prace Krzywobłockiego znajdują się w zbiorach: Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Muzeum Sztuki w Łodzi.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, czerwiec 2004.