Studia artystyczne odbył w latach 1904-1906 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego. Naukę kontynuował w Paryżu w okresie 1907-1910 i w Monachium w 1913 roku. Był współzałożycielem poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych; w 1914 wstąpił do Koła Artystów Wielkopolskich. W 1917 założył wraz z bratem Witoldem dwutygodnik literacko-artystyczny "Zdrój", którym kierował do 1922 ; pismo współredagował duchowy przywódca polskiego ekspresjonizmu Stanisław Przybyszewski.
Środowisko "Zdroju" cechowało silne zaangażowanie społeczno-polityczne i powiązania z lewicową ideologią berlińskich czasopism "Die Aktion" i "Der Sturm". W 1918 Hulewicz wstąpił do ugrupowania Bunt wysuwającego program pokrewny ideom niemieckiego ekspresjonizmu. Zasadniczym przesłaniem twórczości członków Buntu stało się duchowe posłannictwo sztuki. Poprzez religijną symbolikę podkreślali oni wagę moralnego odrodzenia ludzkości; zrewolucjonizowanie środków wyrazu artystycznego podporządkowali ukazywaniu dramatu ludzkiego życia w jego wymiarze egzystencjalnym i społecznym. Jako teoretyk grupy Hulewicz drukował artykuły programowe i propagował ekspresjonistyczną postawę na łamach "Zdroju". Należał ponadto do Związku Polskich Artystów Grafików i Koła Artystów Grafików Reklamowych.
W 1937 osiadł w Warszawie i podjął współpracę - jako redaktor działu literackiego - z czasopismami "Kurier Poranny" i "Zwierciadło". Założył ponadto prywatną szkołę malarstwa im. Z. Waliszewskiego. Swe prace prezentował od 1907 w Paryżu na Salon des Independants i Salon d'Automne. Brał udział w ekspozycjach Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. Uczestniczył w I wystawie Koła Artystów Wielkopolskich w Poznaniu (1914), oraz we wspólnych prezentacjach Buntu i Formistów w Krakowie (1918), Warszawie (1919, 1920), Poznaniu (1919/1920) i Lwowie (1920). Swe ryciny włączył do objazdowej wystawy współczesnej grafiki polskiej pokazywanej w 1920 w stolicach europejskich przez Związek Polskich Artystów Grafików. Swą sztukę graficzną eksponował m.in. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929, na wystawie poświęconej Goethemu w Lipsku w 1932. oraz na międzynarodowej wystawie drzeworytów w Warszawie w 1933. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w poznańskim TPSP w 1910 i 1916. Obszerne prezentacje jego twórczości miały także miejsce w krakowskim TPSP w 1907 i warszawskim TZSP w 1909 r. Spuścizna artystyczna Hulewicza uległa zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku.
Hulewicz malował wizyjne kompozycje wypełnione fantastycznymi istotami zapożyczonymi z ikonografii symbolizmu (Chimera, 1910), portrety (Portret S. Przybyszewskiego, 1916; Portret Emila Zegadłowicza, 1924), akty i pejzaże. Szczególne miejsce zajmowały w jego dorobku obrazy o tematyce religijnej, znamiennej dla nurtu ekspresjonistycznego (Św. Franciszek; Misterium - Budda w przekroju Chrystusa, 1921). W początkowej fazie swej twórczości pozostawał pod wpływem estetyki kubizmu i futuryzmu (Łucznik, Szarża, 1932); syntetyzował i geometryzował formy, nadawał paralelny rytm płaszczyznom, skalę barwną zawężał do tonacji brązów, zieleni i bieli (Kompozycja teatralna II, 1920; Leda z łabędziem, 1928). W późnych latach. 1930-ych większej wagi nabrało wzajemne oddziaływania barw i zróżnicowanie fakturalne (Akt wśród hiacyntów, 1938). Ok. 1917 Hulewicz skoncentrował się na twórczości graficznej, która swą awangardową formą dawała najpełniejszy wyraz ekspresjonistycznej postawie twórcy; pozostawała ona pod wpływem sztuki niemieckich grup Die Brücke i Der Blaue Reiter. W niektórych drzeworytach i linorytach Hulewicza synteza kształtów została doprowadzona do granic sztuki figuratywnej (Kuszenie Chrystusa, 1919; Chrystus, 1921). Całkowite spłaszczenie form, ostry kontrast czerni i bieli, brutalna geometryzacja konturów, dynamicznie zderzające się kompozycyjne diagonale i szczelne wypełnienie kadru pryzmatycznie pociętymi płaszczyznami stanowiły o awangardowym charakterze tych rycin (Krzyż, 1917; Dzwon, 1917; Salome, 1918; Święty Franciszek II. Portret Stanisława Przybyszewskiego, 1918, Wieża Babel, 1919). W kompozycjach akcentujących ekspresyjne walory konturu szkicowo zaznaczającego kształty na białym tle pobrzmiewa jedynie aluzja figuratywności (Akt IV, 1918; Kompozycja - Wojna, 1921). Stężony wyraz zachowały także grafiki Hulewicza powstałe w drugiej połowie lat 1920-ych (akwaforty: Łucznik, 1925; Dramat, 1926). W latach 1930-ych w czarno-białych kompozycjach artysty pojawiły się tendencje klasycyzujące (drzeworyty: Łuczniczka, 1933; Smutek, 1934).
Hulewicz projektował ponadto okładki i winiety "Zdroju", zajmował się ilustratorstwem (Genesis Z Ducha J. Słowackiego, Poznań 1918; Odejście Ralfa Moora E. Zegadłowicza; Legenda o św. Balbinie Nieznanej J. Iwaszkiewicza), ekslibrisem oraz rzeźbą. Był autorem dramatów, powieści i pism filozoficzno-estetycznych; uprawiał krytykę artystyczną.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, luty 2003.