Naukę gry na fortepianie rozpoczął pod kierunkiem matki. W latach 1923-27 studiował kompozycję u Romana Statkowskiego i Karola Szymanowskiego oraz grę na fortepianie w klasie Henryka Melcera w Konserwatorium Warszawskim, które ukończył dyplomem z wyróżnieniem. Dzięki stypendium Rządu Francuskiego w latach 1927-30 odbył studia uzupełniające z zakresu kompozycji w École Normale de Musique w Paryżu pod kierunkiem Paula Dukasa, Paula Vidala, Arthura Honeggera i Nadii Boulanger. W tym czasie przez dwie kadencje pełnił obowiązki sekretarza Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków.
Po powrocie do Polski zajmował się komponowaniem, publicystyką muzyczną i pracą społeczną. Był m.in. współorganizatorem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, wiceprezesem Stowarzyszenia Pisarzy i Krytyków Muzycznych, członkiem Zarządu Towarzystwa Miłośników Tańca Artystycznego i Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego. Pisał artykuły dla takich czasopism, jak "Ateneum", "Kronika Polski i Świata", "Kwartalnik Muzyczny", "Marchołt", "Muzyka", "Muzyka Polska", "Muzyka Współczesna", "Pion", "Prosto z mostu", "Tygodnik Ilustrowany", "Zwierciadło", a dla dziennika "ABC" - recenzje muzyczne. Zbierał także folklor muzyczny na Huculszczyźnie, Podhalu i Żywiecczyźnie.
Wybuch II wojny światowej zastał go na Morzu Śródziemnym. W 1940 dotarł do Brazylii i zamieszkał w Rio de Janeiro. Tu współpracował z lokalną rozgłośnią radiową. W 1943 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Przebywał najpierw w Nowym Jorku, później osiadł w miejscowości Sea Cliff koło Nowego Jorku. Uczył prywatnie gry na fortepianie, współpracował ze stacją telewizyjną Voice of America (przeprowadzał wywiady z polskimi artystami występującymi w Stanach Zjednoczonych), sprawował funkcję prezesa The Long Island Little Orchestra Society. W latach 1948-49 i od 1957 do 1969 był korespondentem "Ruchu Muzycznego", dla którego przygotowywał artykuły o życiu muzycznym Nowego Jorku, a także innych amerykańskich ośrodków muzycznych. W 1960 przeniósł się do Glen Cove, gdzie mieszkał do końca życia.
Michał Kondracki został w 1927 laureatem II nagrody za Partitę na małą orkiestrę (1926) na konkursie Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków, w 1932 - I nagrody za obrazek symfoniczny Żołnierze (1932) na Ogólnopolskim Konkursie Olimpijskim.
Ważniejsze kompozycje:
- Trzy utwory na fortepian (1923)
- A jeżeli nic na głos i fortepian (1924)
- Dwie pieśni na głos i fortepian (1924)
- Kołysanka Don Juana na fortepian (1924-26)
- Scherzo na fortepian (1924-26)
- Preludium i fuga na fortepian (1924-26)
- Kwartet smyczkowy (1925)
- Jaś i Kasia na głos i fortepian (przed 1926)
- Dziewczyna i pajacyk na głos i fortepian (przed 1926)
- Koncert fortepianowy nr 1 (1926)
- Partita na małą orkiestrę (1926)
- Marchołt, opera komiczna (1927)
- Metropolis, akcja symfoniczno-baletowa na orkiestrę (1929)
- Mała symfonia góralska 'Obrazy na szkle' na zespół kameralny 16 solistów (1930)
- Krasula, kantata humorystyczna na chór i orkiestrę (1931)
- Żołnierze (Parade), obrazek symfoniczny na orkiestrę (1932)
- Popieliny, 1-aktowe misterium ludowe (1933)
- Suita kurpiowska na orkiestrę (1933)
- Nokturn na orkiestrę (1934)
- Mecz na orkiestrę (1935)
- Koncert fortepianowy nr 2 (1935)
- Koncert na orkiestrę (1935)
- Trio na flet, klarnet i fagot (1935)
- Legenda czyli baśń krakowska, balet (1937)
- Cantata ecclesiastica na chór i orkiestrę (1937)
- Ptaszki św. Franciszka na chór a cappella (1938)
- Dziesięć piosenek ludowych na głos i fortepian (przed 1939)
- Toccata na orkiestrę (1939)
- Epitafia na orkiestrę (1939)
- Canção marcial da mocidade na chór a cappella (1941)
- Taniec brazylijski na fortepian (1942)
- Noites cariocas, Rio de Janeiro na fortepian (ok. 1942)
- Symfonia zwycięstwa na orkiestrę (1942-44)
- Psalm na orkiestrę (1944)
- Groteska na orkiestrę (1944)
- Concertino in C na fortepian i małą orkiestrę (1944)
- Taniec brazylijski na orkiestrę (1944)
- Taniec uliczników na orkiestrę (1945)
- Nokturn na orkiestrę smyczkową i harfę (1951)
- Pastorale na orkiestrę (1954)
- Hymn olimpijski 'Happy the Man' na chór i orkiestrę (1954)
- Kolęda na flet i orkiestrę smyczkową (1955)
- Moods na fortepian (1956)
- Hymn do Afrodyty na orkiestrę smyczkową (1958)
Autor: Małgorzata Kosińska, listopad 2007.