Ukończył łódzką PWSSP (obecnie ASP), gdzie studiował w latach 1945-50 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej), następnie (od 1957) prowadził pracownię grafiki użytkowej, a później artystycznej. W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej; od 1975 pracował w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej. Już w czasie studiów łódzkich interesował się również teorią sztuki i zacieśnił swoją znajomość ze Strzemińskim, który wywarł znaczący wpływ na ukształtowanie się jego sztuki. Wspólnie opublikowali pracę teoretyczną "Widzenie gotyku" i współpracowali w realizacjach, jak sam artysta pisał, "o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz". Krygier pomagał również Strzemińskiemu w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do śmierci Strzemińskiego w 1952 roku. Krygier zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Samodzielnie zrealizował także projekty architektoniczne i urbanistyczne.
Podobnie jak Lech Kunka, Krygier był współzałożycielem powstałej w 1953 roku w Katowicach (ówczesnym Stalinogrodzie) Grupy St-53, która uznawana jest za najwcześniejszą zapowiedź nowoczesności w życiu artystycznym Górnego Śląska. W grupie znalazł się wśród młodych ludzi, poszukujących malarzy i poetów, zbuntowanych wobec obowiązującego w sztuce dyktatu realizmu socjalistycznego (należeli do niej również między innymi Urszula Broll, Hilary Krzysztofiak, Zdzisław Stanek, teoretykiem był Andrzej Wydrzyński). Zainspirowała ich lektura powielanej domowym sposobem "Teorii widzenia" Strzemińskiego, którą przywiózł do Katowic Konrad Swinarski, później znany przede wszystkim z reżyserii wybitnych spektakli teatralnych. W następnych latach Krygier wielokrotnie wystawiał swoje prace razem z innymi członkami grupy (między innymi w warszawskiej Galerii Krzywe Koło, 1959; wystawę indywidualną miał już trzy lata wcześniej w prestiżowym warszawskim Salonie "Po Prostu"). Brał też udział w ostatniej - III - Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1959), a później także w licznych spotkaniach i plenerach skupiających artystów eksperymentujących, jak puławskie sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" (1966), zielonogórskie Sympozja Złotego Grona (od 1967), Plenery Koszalińskie odbywające się w Osiekach (od 1968), Lubelskie Spotkania Plastyczne (1976).
We wczesnym okresie zajmowały go przede wszystkim relacje między sztuką dawną i współczesną. Pokazywał wówczas dekoracyjne kompozycje przedstawiające twarze kobiet; operował w nich mocnym witrażowym konturem i płaską plamą barwną ("Fragment I", "Fragment II"). Kolejne prace malarskie - z początku lat 50. - stanowiły próbę transpozycji inspiracji sztuką starożytnego Egiptu na język sztuki nowoczesnej. Krygier analizował zarówno matematyczny zmysł kompozycji płaszczyzny i bryły, jak kunszt konstrukcji cechujący starożytnych mistrzów architektury, reliefu i ceramiki. Poświęcił tym zagadnieniom liczne prace studyjne oraz rozważania teoretyczne. W sztuce egipskiej ujmowała go również jej dekoracyjność. Interesującym przykładem tych zainteresowań jest obraz "Egipcjanki" (1957), o którym Maria Rączaszkówna pisała, że "ujawnia zarazem gruntowne, rzetelne studium kubizmu". W roku 1966 artysta odbył podróż do Egiptu; stała się ona okazją do weryfikacji wyobrażeń na temat tego egzotycznego kraju i jego kultury. Szczególne wrażenie wywarł na nim pobyt w Dolinie Królów, co znalazło wyraz w serii kompozycji malarskich i reliefowych, stanowiących oryginalny przykład malarstwa materii. Ich wspólną, typową cechą była zróżnicowana faktura, obliczona na wykorzystanie efektów świetlnych, współtworzących ostateczny sens i wyraz dzieła.
Kontynuację tych poszukiwań stanowiły realizacje wykonane z metalowych płyt, pokrywanych warstwowo wieloma różnorodnymi elementami, co dawało iluzję niejednorodnej przestrzeni ("Przestrzeń dotykalna III", 1966). Był to efekt dążeń do stworzenia formy, która, jak mówił autor, miała być samą "emanacją przestrzeni". Ważnym elementem tych struktur stała się około 1963 roku forma łuku. Jak zauważyła Bożena Kowalska:
"[...] Krygier niemal wyłącznie za pomocą tego archetypicznie pojętego znaku [postanowił] wyrażać cały rejestr interesujących go problemów. Łuki wydłużone jak sierpy księżyca na nowiu, wysmukłe jak okna kościołów gotyckich, półkoliste na kształt romańskich tympanonów - wypełniają skrótowymi zarysami powierzchnie plansz graficznych, gromadzą się w ciasnych skupiskach, rozrzedzają swobodną płynnością, białe na czerni, czarne na bieli, [...] rozjarzające się światłem lub zagasające w ciemności. Tworzą ruchliwą przestrzeń".
Początkowo w kompozycjach tego typu dominował geometryczny rytm. Z czasem jednak autor wprowadził do nich kształty organiczne (nierzadko kojarzące się z zastygłą lawą wulkaniczną), tworząc dynamiczne, a zarazem integralne całości (serie "Kolineacje" i "Konflikty" z lat 60.-70, w tym np. "Konflikty X", 1970). Charakterystycznym dziełem tego typu jest - niejako sumujący dążenia artysty do syntezy form przestrzennych i malarstwa – "Ośrodek kondensacji formy" (1970), tak opisywany przez Andrzeja Ekwińskiego:
"[...] 'Ośrodek' Stefana Krygiera [...] przypomina układ struktur biologicznych, osadzonych na przestrzennych kwadratach, tworzących siatkę dopełniającą porządek rytmiczny struktur, stwarzając otwartą przestrzeń. 'Ośrodek' - centrum - nie jest zamknięty, ale ma jednak charakter scalający przestrzeń występującą poza 'Ośrodkiem'. Łącznie z centrum (o barwach: czarna, czerwona, biała) zaprojektowano małe kule - piłeczki dwukolorowe (czerń i czerwień) - rozmieszczając je w różnych miejscach, pozostawiając odbiorcy swobodę w doborze lokalizacji kulek, zestawienia ich w inne całości itp. [...] Centrum spełnia funkcję zakodowanych informacji plastycznych (przestrzeń, rytm, czas, proporcje itp.) i emocjonalnych pobudzających wyobraźnię. Piłeczki przyczepione do 'Ośrodka' i piłeczki [...] istniejące oddzielnie, poza układem centrum, stanowią łącznie jedną całość".
Sam artysta pisał krótko:
"Ośrodek kondensacji formy stanowi otwartą strefę przestrzenną. Jako zbiór kształtów o określonym charakterze jest on punktem odniesienia dla odpowiadających im formą elementów ruchomych, które mogą być rozprzestrzeniane poza obrębem ośrodka" (założenia teoretyczne i artystyczne projektu zostały opublikowane w roku 1972 podczas Sympozjum Form Przestrzennych w Ustce).
W latach 70. Krygier coraz bardziej konsekwentnie podejmował analogiczne poszukiwania, z jednej strony pozostające w sferze oddziaływania konstruktywizmu, z drugiej - zbliżone do konceptualizmu (por. obie realizacje "Ośrodka kondensacji formy" – w ramach VIII i IX pleneru w Osiekach, 1970 i 1971). Łączył je w czasie z próbami stworzenia formy idealnej – wielofunkcyjnej, która byłaby użyteczna w pracy malarza, rzeźbiarza i architekta.
W ostatnich latach życia powracał do swoich młodzieńczych fascynacji: ponownie wykorzystywał inspiracje sztuką egipską, cytował wielkich mistrzów włoskiego renesansu i obrazy wielkich Flamandów (odważnie łączył elementy iluzji przestrzeni z deformacją postaci). Stworzył między innymi serię portretów Strzemińskiego oraz wizerunki żony, własne i przyjaciół – Mariana Bogusza, Lecha Kunki, Stefana Wegnera.
Artysta został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1972) oraz Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1973).
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Instytut Historii Sztuki KUL, marzec 2005.