Studia artystyczne odbył w latach 1905-1909 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera. Studiował ponadto historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Lata 1909-1913 spędził w Paryżu, gdzie zafascynowała go sztuka muzealna; kopiował obrazy dawnych mistrzów z kolekcji Luwru, oglądał renesansowe gobeliny w Musée de Cluny, poznawał sztukę orientalną w zbiorach Musée Guimet. Podróże do Włoch, jakie odbył w latach 1911-1914, pogłębiły jego znajomość sztuki renesansu. W Paryżu wykonywał projekty okładek, ilustracje i winiety dla promującego odrodzenie klasycznej tradycji czasopisma "Museion". W okresie 1914-1919 mieszkał w Szwajcarii. W 1920 uczestniczył jako ochotnik w wojnie polsko-sowieckiej.
Borowski był współtwórcą warszawskiego Stowarzyszenia Artystów Polskich RYTM propagującego w latach 1922-1932 estetykę nowego klasycyzmu; przez dłuższy czas działał w nim jako prezes. Od 1926 należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików RYT, zaś od 1932 do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W okresie 1927-1933 wykładał malarstwo i kompozycję w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie. Uczestniczył w wielu ekspozycjach zarówno w Polsce, jak i za granicą, m.in. w pokazach urządzanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, w weneckim Biennale (1920, 1930, 1932) oraz w wystawach okrężnych organizowanych przez Carnegie Institute w Stanach Zjednoczonych. Indywidualna prezentacja twórczości Borowskiego odbyła się w 1923 w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego. Do najbardziej prestiżowych nagród, jakie otrzymał, należą: złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), wyróżnienie obrazu "Łuczniczki" na Olimpiadzie w Los Angeles (1932) oraz złoty medal za obraz "Młodość" na Międzynarodowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu (1937).
Borowski był czołowym reprezentantem klasycyzującego nurtu w polskim malarstwie lat 20. i 30. Estetyka nowego klasycyzmu opierała się na antycznych i renesansowych wzorach komponowania obrazu, na które nakładały się impulsy płynące z Paryża: teoria nowego ładu klasycznego głoszona przez Maurice'a Denisa, akcentujące walory konstrukcji malarstwo André Deraina oraz dekoracyjność płócien Henri Matisse'a.
Borowski stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i syntetyczną, zwartą formę; podkreślał jakości rytmiczne – powolny, łagodny rytm linii i szybki, przerywany, pulsujący rytm świateł ślizgających się po powierzchniach. Walory rysunkowe zyskiwały w jego obrazach prymat nad stłumioną, pastelową kolorystyką. Formy wydobywał subtelny, światłocieniowy modelunek; bogata gradacja walorów dopełniała opisową funkcję konturów i linii ("W pracowni", 1932). Tej wyestetyzowanej stylistyce odpowiadał pogodny nastrój wyobrażonych scen harmonijnie wpisanych w idylliczny krajobraz, oddających jedność człowieka i natury ("W lesie", "Młodość", 1932). Zobrazowane wątki odsyłają często do mitologicznych treści bądź stają się alegoriami pór roku i etapów ludzkiego życia ("Diana", 1929).
Częstym motywem przedstawień Borowskiego są zakochani biesiadujący w rokokowych ogrodach, pasterze i żeńcy, zbieracze owoców cieszący się obfitością zbiorów, zadumani cyrkowcy i akrobaci, pielgrzymi i waganci zagubieni w opustoszałych miejskich zaułkach, muzykanci wsłuchani w melodię swych instrumentów. Lekka geometryzacja paralelnie biegnących fałdów szat, uproszczonych brył architektonicznych i umownie traktowanego listowia tworzy kompozycyjną dyscyplinę zarówno w rozbudowanych scenach figuralnych, jak i w skromnych martwych naturach ("Martwa natura z draperią", 1930). W okresie przynależności do Rytmu, więzi przyjaźni i artystycznego pokrewieństwa łączyły Borowskiego z Eugeniuszem Zakiem. Artyści opracowywali podobne motywy o idyllicznym wyrazie i lirycznym nastroju, z podobną konsekwencją stylizowali formy na podobieństwo mistrzów Quattrocenta i podporządkowywali je wszechogarniającej rytmizacji. We wczesnych latach 30. Borowski zintensyfikował barwy, rozjaśnił paletę i wzbogacił fakturę olejnych obrazów, różnicując niekiedy malarską materię za pomocą szpachli i noża.
Prócz malarstwa sztalugowego artysta uprawiał malarstwo monumentalne. Udekorował polichromią m.in. kaplicę rodziny Kościelskich w Miłosławiu w Wielkopolsce (1914), w Warszawie Zamek Królewski (sala obiadów czwartkowych; 1925), wnętrze kawiarni Ziemiańska na ulicy Mazowieckiej (panneau dekoracyjne; 1927), cztery kamienice na Rynku Starego Miasta (1928), gmachy Banku Gospodarstwa Krajowego (supraporty) i Prudentialu (panneau dekoracyjne) oraz wnętrza M/s Piłsudski i M/s Batory (1934-35). W 1929 ozdobił alegorycznymi malowidłami Pawilon Sztuki na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.
Zajmował się także projektowaniem plakatów. Uprawiał litografię jedno- i wielobrawną; wykonywał ilustacje książkowe, m.in. do "Anhellego" Juliusza Słowackiego (1929) i "Żywych kamieni" Wacława Berenta (1933). Jako rysownik współpracował m.in. z czasopismami "Skamander" i "Wiadomości Literackie". Z okresu wojny pochodzi cykl pasteli ilustrujących homerowskie poematy "Iliadę" i "Odyseę". Borowski był autorem projektów scenograficznych dla teatrów Warszawy, Poznania, Wrocławia, Łodzi i Częstochowy. Wieloletnia współpraca łączyła go przede wszystkim z warszawskim Teatrem Polskim. Po wojnie zajmował się także projektowaniem banknotów dla Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych w Łodzi.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, grudzień 2001.