Elżbieta Cieślar z domu Dembińska, urodzona 3 grudnia 1934 w Warszawie, mieszka w St. Jeoire (Francja). Studia rozpoczęła w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, kontynuowała w latach 1956-1961 na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uzyskała dyplom z wyróżnieniem u prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. Po studiach pracowała jako projektant przemysłowy (1961-1968). W 1963 należała do współzałożycieli Stowarzyszenia Projektantów Form Przemysłowych.
Emil Cieślar, urodzony 22 maja 1931 w Rougemont le Château (Francja), mieszka w St. Jeoire (Francja). Studiował w latach 1953-1959 na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uzyskał dyplom z wyróżnieniem u prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. W tym samym roku podjął pracę pedagogiczną jako asystent prof. Oskara Hansena, którym pozostawał do 1964. Następnie w latach 1964-1976 prowadził samodzielną pracownię rzeźby na Wydziale Architektury Wnętrz macierzystej uczelni. Po studiach opracowywał liczne projekty dla przemysłu, głównie elektrotechnicznego i motoryzacyjnego. W 1963 był współzałożycielem Stowarzyszenia Projektantów Form Przemysłowych i członkiem jego władz.
Edukacja, jaką przeszli Cieślarowie w warszawskiej Akademii, wyposażyła ich w specyficzny, proto-konceptualny warsztat (Hansen) oraz w świadomość potrzeby wzbogacania go o wartości etyczne i ekspresyjne (Jarnuszkiewicz). Naturalny był w tej sytuacji wybór drogi kontynuatorów tradycji awangardy modernistycznej z jej etosem progresywnym, badawczym i społecznym zarazem. Tak też przebiegały pierwsze lata samodzielnej pracy twórczej obydwojga artystów. Indywidualne poszukiwania Elżbiety Cieślar charakteryzowało analityczne podejście do zagadnień wzajemnych stosunków elementów plastycznych w przestrzeni ("Czas, przestrzeń, materia", 2 wersje z lat 1957-1959). Prace Emila Cieślara z wczesnego okresu rozwijały możliwości zastosowania teorii Formy Otwartej Oskara Hansena w dziedzinie plastyki monumentalnej (projekt zespołowy "Pomnika Bohaterów Warszawy", 1959). Wspólnie sygnowane prace Elżbiety i Emila Cieślarów obejmowały studia prawideł budowy, kompozycji i wzajemnego oddziaływania czystych struktur wizualno-przestrzennych. Etap ten trwał do 1968, w którym to roku został podsumowany prezentacją instalacji świetlnej "Punkty" w Galerii Foksal.
Przełom w drodze artystycznej Cieślarów wyznaczyło przejęcie przez nich kierownictwa galerii Repassage w Warszawie w 1973. We wspólnych pracach, prezentowanych odtąd niemal wyłącznie w Repassage'u, nastąpiło znamienne przesunięcie. Obiekt rzeźbiarski przestał być polem dociekań czysto artystycznych, stał się natomiast elementem nawiązywania kontaktu z drugim człowiekiem ("Kalejdoskop - Popatrz przez rurę", 1972; akcja "Zbiór butów używanych", 1975, skierowana głównie do świata artystycznego seria działań Karuzela postaw, 1975-1976). W innej, równoległej w czasie grupie prac ("Wykroje krawieckie", 1972; "Słoń", 1973; seria "Labirynt", 1973-1974; "Camera obscura", 1974) uwaga została położona na stworzenie wizualnej metafory, zdolnej wywołać psychiczną czy emocjonalną reakcję widza. Wątkiem, który zarysował się w twórczości Cieślarów pod koniec ich pobytu w Polsce, były prace o wymowie interwencyjno-politycznej (koncert Elżbiety Cieślar "Wape rum", 1977; dyptyk performances "Dobrze-Stańczyk", 1977).
Kwestionowanie roli sztuki jako "instytucji" wyznaczającej granicę między artystą i odbiorcą było tematem pism teoretycznych Cieślarów (cykl tekstów pt. "Prasować? - Przejść ponownie? - Cerować" publikowanych w katalogach Repassage'u w latach 1974-1977; broszury: "Karuzela postaw", 1976; "O roli intuicji, twórczości i instytucji sztuki w życiu", 1976). Skupione wokół galerii Repassage środowisko, obejmujące artystów i nieprofesjonalistów, tworzyło jedno z najważniejszych ognisk odłamu kontrkulturowego polskiej neoawangardy lat 70.
W początku 1978 Cieślarowie wyjechali na stałe do Francji. W 1979 wystąpili z głośną kontestacją wystawy "Paris-Moscou" (akcja "Trumna Malewicza"), w której demaskowali zakłamanie obu oficjalnych partnerów tego przedsięwzięcia. Podobnie ostry polityczny wydźwięk miała akcja "Pokój olimpijski", powtarzana przed Centrum Pompidou w Paryżu przez cały czas trwania Olimpiady w Moskwie w 1980, podejmująca temat wojny w Afganistanie. W 1980 Cieślarowie włączyli się do prac francuskiego Komitetu Solidarności z "Solidarnością". Po wprowadzeniu stanu wojennego podejmowali działania artystyczne w związku z sytuacją w Polsce (akcja "Pochód i płyta" 24 grudnia 1981, kontestacja w Assemblée Nationale przeciw wizycie parlamentarzystów francuskich w Polsce w 1984, liczne plakaty, druki i ulotki). Na gruncie prywatnym kontynuowali wspólnie wątek działań społeczno-integracyjnych w gronie przyjaciół (np. "Portret Grupy", 1985) lub adresowanych do lokalnych społeczności ("Słoń" - realizacja II, 1988).
Indywidualnie od 1982 Emil Cieślar prowadzi studia nad barwami. W pierwszym etapie stworzył "Kolekcję kolorów" jako podstawę dalszych działań kombinatorycznych. W 1985 zaczął budować instrument "Muzyka barw", który kilkakrotnie udostępniał publiczności, również na wystawach w Polsce. Elżbieta Cieślar w latach 1985-1989 rzeźbiła zespół siedzisk "Karuzela sióstr", w 1990 "Karuzelę ty - tutaj - dzisiaj" i inne prace kontynuujące ideę "Karuzeli postaw" z lat 70. Wspólną realizacją obojga są "Schody pamięci" (1988-1989), reminiscencja ich kontaktów i przeżyć z okresu działań podejmowanych na rzecz podziemnej "Solidarności" w Polsce stanu wojennego.
W 1993 Cieślarowie przenieśli się spod Paryża do miejscowości Vallorcine, a następnie St. Jeoire w Alpach francuskich, gdzie zorganizowali otwartą pracownię artystyczną i powołali do życia stowarzyszenie "Art et Montagne", propagujące twórczość artystyczną wśród lokalnej społeczności. Indywidualnie Emil Cieślar w latach 1999-2000 rozwinął swój projekt "kolorystyczny" w skali monumentalnej, projektując świetlny koncert dla katedry w Bourges. Odniósł się w tym projekcie do symboliki Starego i Nowego Testamentu, wpisanej w program ikonograficzny gotyckiej katedry, którą zredukował do podstawowych form tęczy i krzyża. Jego koncepcja zmierza do stworzenia za pomocą światła i barwy uniwersalnej metafory. Artysta potwierdza tym samym niezmiennie swój związek z linią konstruktywistycznej awangardy XX wieku. Zainteresowania Elżbiety Cieślar w ostatnim okresie koncentrują się na rzeźbie w drewnie. Nie jest to jednak klasyczna rzeźba "w materiale". Poszczególne realizacje związane są ściśle z koniecznym dopełnieniem - osobą, która bądź uruchamia, porusza czy w inny sposób manipuluje obiektem ("Kamienna dróżka", "Przejście pionowe", 1995), bądź odwrotnie - swym ciałem ożywia rzeźbę, tkwiąc w niej czy stanowiąc jej integralną część ("A może stać się drzewem", 1995; "Stojąca", 1996, "Leżąca", 1997, "Skóra", 1997, "Na czworakach", 2000). Niezależnie od sposobu, w jaki dochodzi do kontaktu, zasadą jest interakcja. Elżbieta Cieślar okazuje się w tym nieodrodną dziedziczką Formy Otwartej. W 2001 Cieślarowie zaprezentowali wystawę retrospektywną w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
Elżbieta Cieślar w roku 2010 rozpoczęła pracę nad ankietą "Przestrzeń wolności i niewoli", która została zaprezentowana również w formie instalacji wraz ze "Słownikiem Elżbiety" zawierającym cytaty na temat wolności myślicieli kultury Zachodu. Ankieta była przeprowadzana wśród mieszkańców sześciu miejscowości we Francji w departamencie Drôm, a potem w 2013 roku w sześciu miejscowościach w okolicach Radomia, a w 2014 roku w Warszawie i w Paryżu. Wypowiedzi zaproszonych osób i ich fotografie wydrukowane na płótnie i włączane do instalacji były eksponowane we wszystkich miejscowościach, w których ją prowadzono, m.in.: od 15 czerwca do 31 sierpnia 2011roku w Muzeum Ruchu Oporu w Vassieux w Vercors, w dniach 19 – 28 września 2011 r. - w ramach w Die Festiwalu Wschód-Zachód czy w Domu Spotkań z Historią (4-26 czerwca 2014 roku).
W lipcu i sierpniu 2013 roku powstała ankieta artystyczna "Pod prąd rzeki Drôme", stawiająca pytania: "Dlaczego porządek? Dlaczego bunt?". Została przeprowadzona na plażach wiosek położonych wzdłuż biegu tej rzeki. Kilka miesięcy później powstał film dokumentalny pod tym samym tytułem. Rok później duet, w ramach poetycznej akcji mieszkańców miasta Die, stworzył instalację "Meteor 3".
Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, luty 2002; aktualizacja: maj 2015.
Wybrane wystawy i prace Elżbiety Cieślar:
- 2003 – "Wolność – Odpowiedzialność", wystawa autorska w Teatrze Academia w Warszawie i na Festiwalu Wschód-Zachód w Die we Francji w ramach Roku Polskiego we Francji
- 2004 - opracowanie "Słownika Elżbiety", jego publikacja na witrynie stowarzyszenia "Art et Montagne"
- 2005 - 2006 opracowanie i publikacja witryny "Wolność – Odpowiedzialność"
- 2006 – 2008 - cykl fotomontaży "Przechadzka z filozofami"
- 2010 – 2-gie Biennale Ars Polonia w Opolu, ankieta "Przestrzeń wolności i niewoli"
- 2013 - film dokumentalny "Pod prąd rzeki Drôme" (wcześniej ankieta)
- 2014 - prezentacja publiczna na skwerze "De la Comtesse" w Die oraz realizacja filmu dokumentalnego "Labirynt 2014"
- 2015 – "Gra o wspólną wolność" stworzenie gry w karty pod tym tytułem praktykowanej obecnie przez mieszkańców Die
Wybrane prace Emila Cieślara:
- 2000 – koncert świateł i cieni z interwencją muzyków jazz-u
- 2002 – Mantes La Jolie w lokalu "La reserve" koncert świateł
- 2010 – 2-gie Biennale Ars Polonia w Opolu koncert "Muzyka przestrzeni gwiezdnej"
- 2012 – stowarzyszenie Art et Montagne w miejskiej sali spektaklów, koncerty "Muzyka barw" i "Muzyka gwiazd"; czerwiec 2012 – improwizacja "Muzyki barw" do przypadkowych dźwięków w ramach festiwalu "Désert Numérique" w Saint Nazair le Désert
- 2012 – 2014 szereg koncertów w lokalu stowarzyszenia Art et Montagne w Die, Francja
- 2013 – "Cień i kolor" koncert w ramach tygodnia dźwięku w Bruxelli, sala La Belldone
- 2012 – 2014 Opracowanie "Solfeżu barw" i obraz "Interwały barw nr I"
- 2015 – obraz "Interwały barw nr II"