Wyróżnikiem ich twórczości były wspólnie malowane obrazy. Pierwszych lekcji malarstwa udzielał im starszy brat, Józef. Studia artystyczne rozpoczęli w 1921 w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego. Od 1923 Menasze, a od 1924 także Efraim kontynuował naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach Władysława Skoczylasa i Tadeusza Pruszkowskiego. Obaj wstąpili do ukonstytuowanego w 1929 przez uczniów Pruszkowksiego, drugiego po Bractwie św. Łukasza, stowarzyszenia Szkoła Warszawska biorąc udział we wszystkich wystawach tej grupy. Ich debiut wystawienniczy przypadł na 1921.
Podczas studiów i na początku lat 1930. wykonywali i wystawiali swe prace oddzielnie, jednak stylistyka ich malarstwa nie różniła się znacząco; od 1933 eksponowali wspólnie tworzone dzieła sygnowane jedynie nazwiskiem. Swe obrazy prezentowali na wystawach w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1930, 1931); uczestniczyli też w Salonach Instytutu Propagandy Sztuki (1931, 1933, 1936, 1939). W 1933 przyłączyli się do zbiorowej manifestacji reprezentantów sztuki tradycjonalistycznej zorganizowanej w salach IPS - Wystawy Związku 5 Stowarzyszeń Artystycznych: Bractwa św. Łukasza, Formy, Ładu, Rytu i Szkoły Warszawskiej. W 1934 zostali członkami Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, który skonsolidował antyawangardowy front ugrupowań o narodowościowym i tradycjonalistycznym profilu programowym. Eksponowali ponadto swe prace za granicą, m.in. w ramach zbiorowej wystawy Bractwa św. Łukasza i Szkoły Warszawskiej w Musée Rath w Genewie w 1931, a także na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Edynburgu (1932), Wystawie Sztuki Polskiej w Moskwie (1933), XIX Biennale w Wenecji (1934) i Międzynarodowej Wystawie Sztuki Współczesnej w Brukseli (1935). Uczestniczyli także w ekspozycji College Art Association w Nowym Jorku (1933). Ich dzieła prezentowane były w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych. Indywidualne wystawy artystów odbyły się w Warszawie w IPS (1935) i Salonie Henryka Koterby (1936) oraz w Morawskiej Ostrawie (1938).
W 1932 bracia odbyli półroczną podróż do Francji, Włoch, Niemiec i Belgii. W połowie lat 1930. utrzymywali bliskie kontakty z lwowskim środowiskiem artystycznym, głównie z członkami ugrupowania "artes". W czasie okupacji hitlerowskiej przebywali we Lwowie, potem w Białymstoku. Przeżyli getto białostockie, po likwidacji którego zostali wywiezieni do obozów hitlerowskich, najpierw Stutthofu, potem Flossenburga. Obydwu zamordowano w przededniu zakończenia wojny. W 1948 ich obrazy były eksponowane na wystawie "Dzieła Żydowskich Artystów-Plastyków, Męczenników niemieckiej okupacji 1939-1945" w Warszawie. Na przełomie 1993/1994 miała miejsce w warszawskiej galerii "Kordegarda" monograficzna wystawa twórców; towarzyszył jej katalog ze wstępem Joanny Pollakówny.
Na ukształtowanie się postawy artystycznej Seidenbeutlów najsilniej oddziałała koncepcja "umiarkowanego realizmu" propagowana przez Tadeusza Pruszkowskiego w murach warszawskiej ASP. Stworzenie polskiej szkoły malarstwa w oparciu o historyczną stylizację, przetwarzanie i łączenie konwencji stylistycznych sztuki dawnej było kluczową ideą programu nauczania profesora, który wypracował formułę eklektycznego realizmu odwołującego się do wzorów XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego, hiszpańskiego i włoskiego, oraz do konwencji obrazowania wczesnego renesansu. Pruszkowski na pierwszy plan wysuwał kunszt malarski i perfekcjonizm warsztatowy. Mimetyczne odtwarzanie form opierał na doskonałym rysunku i subtelnym modelunku walorowym; werystyczne ujęcie rysów postaci i przedmiotów było w jego malarstwie uwarunkowane z jednej strony przywoływanym wciąż kontekstem muzealnym, z drugiej zaś rzetelną obserwacją natury. W szerokiej gamie synkretycznych postaw i stylizatorskich gatunków jakie zaadaptowali uczniowie Pruszkowskiego Seidenbeutlów wyróżniała wyostrzona wrażliwość kolorystyczna. W ich twórczości, podobnie jak w sztuce innych członków Szkoły Warszawskiej, stopniowo słabły inspiracje sztuką dawną, częściej pojawiał się natomiast czysty pejzaż ("Barka na Wiśle", ok. 1930), motywy martwych natur ("Widok z okna", ok. 1930), a także tematyka współczesna ("Rowerzyści", 1934). Barwa była nadal podporządkowana mimetyzmowi ujęcia i narracyjności wątków, lecz wagi nabierały dekoracyjne i ekspresyjne jakości obrazów ("Pejzaż z Kazimierza", 1930).
Powracającym motywem w obrazach Seidenbeutlów była martwa natura oszczędnie skomponowana z kwiatów, owoców i wazonów, często ułożona na parapecie okiennym; otwierający się przez okno widok na ulicę dodawał głębi przestrzennej kameralnemu, fragmentarycznie uchwyconemu wnętrzu ("Martwa natura z fajką", 1930). Postrzegana z góry, zawężona przestrzeń obrazowa była trawestacją charakterystycznego dla sztuki japońskiej kadrowania z podwyższonego punktu widzenia. Takie źródło inspiracji potwierdzały widoczne na obrazach przyszpilone do ściany japońskie drzeworyty Kitagawy Utamaro i Kunisady Utagawa ("Martwa natura z japońskimi grafikami", 1930). Parafrazowanie formuł japońskiej estetyki przejawiło się także w wysmakowanej gamie zmatowiałych barw zdominowanych przez tony bieli, brązów i szarości, które dopełniały akcenty fioletów i żółcieni; blade, rozproszone światło ewokowało nastrój intymności i kontemplacji. Wydobyte miękką, subtelnie modulowaną plamą barwną formy obiegał wiotki kontur; farba kładziona była gęsto dla uzyskania zróżnicowanych efektów fakturowych.
Równie kameralny i wyciszony charakter miały malowane przez artystów pejzaże, widoki pospolitych, ubogich zakątków Warszawy, Krakowa, Gdyni ("Fragment portu w Gdyni", 1936), Helu ("Motyw z Helu", 1936) i Kazimierza nad Wisłą ("Widok na Farę w Kazimierzu", 1930). Malarskich motywów poszukiwali bracia także na Śląsku Cieszyńskim ("Motyw z zagłębia naftowego", 1938). Bryły domów, budowane spontanicznymi pociągnięciami pędzla, ulegały w ich obrazach upraszczającej geometryzacji i spłaszczeniu, ("Widok na Kazimierz nad Wisłą", 1930), barwy nasycały się intensywnymi tonami, kontrastowe zestroje kolorystyczne pogłębiały ekspresję. W sposobie ujmowania ludzkich wizerunków widoczny był w twórczości Seidenbeutlów wpływ sztuki Pruszkowskiego; rysy twarzy wydobywali swobodnie kładzioną plamą barwną i walorowym modelunkiem ("Kobieta sprzedająca jabłka", ok. 1930), akcentowali żywość gestu ("Na statku", ok. 1928), pogłębiali psychologiczną charakterystykę modeli ("Dziewczynka z gołąbkiem"). Malowali także portrety liryczne, wizerunki zadumanych postaci ujętych na niemal abstrakcyjnych tłach o rozmytych deseniach ("Dziewczynka z kwiatami", ok. 1938). Po 1932 nasiliło się w pejzażach artystów poszukiwanie barwnych harmonii, pogłębieniu uległa analiza zagadnień koloru i światła.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, luty 2005.