Na zdjęciu: Marzena Pokrzywińska (modelka), fot. Mariusz Jabłoński
Multimedialna instalacja modowa, która ma być prezentowana w renomowanej przestrzeni Fundación Adolfo Domínguez w samym sercu Madrytu jest autorskim projektem Pauliny Połoz.
Kolekcję ubiorów zainspirowanych dziełem Stanisława Lema "Solaris", prezentowaną w oryginalny sposób, w zamkniętych obiektach z pleksi, dopełniać będzie specjalnie na ten cel skomponowana muzyka oraz niekonwencjonalne projekcje wideo. Projekt poprzez zastosowanie różnorodnych środków wyrazu, ma na celu przybliżenie twórczości Stanisława Lema, ukazanie problematyki podjętej w jego dziele "Solaris", integrację różnych dziedzin sztuki, a także zapoznanie z twórczością uzdolnionych polskich artystów młodego pokolenia.
Zdaniem autorki w twórczości Lema najważniejszy jest człowiek zagubiony między tym co poznane a poznawalne. Między wiedzą na temat tego, co odbiera zmysłami, a możliwością pełnego poznania. Człowiek, który posiada empiryczną wiedzę na temat obiektu, jednocześnie borykając się z intuicyjnym odczuwaniem świata, bez udziału świadomości. Odbierany przez niego obraz świata niejednokrotnie jest zniekształcany i deformowany. Ten zagubiony człowiek złudzenie bierze za prawdę i odwrotnie.
Główne pytanie jakie autorka stawia poprzez swoją instalację brzmi: "Czy istnieje możliwość nawiązania kontaktu z samym sobą, drugim człowiekiem, martwym obiektem, absolutem?" A co za tym idzie: "Jakie są i czy w ogóle istnieją granice poznania?"," Do jakiego stopnia i w jaki sposób są one związane z wiedzą na temat świata jaką posiada jednostka?"
"Nie istniejemy dla niego tak, jak dla siebie nawzajem. Powierzchnia twarzy, ciała, którą widzimy, sprawia, że poznajemy się jako indywidua. To jest dla niego przezroczystą szybą. Wnikał przecież do wnętrza naszych mózgów". Ten cytat pochodzący z "Solaris" stanowi motto do przestrzennej części instalacji, która skupia się na sferze powierzchowności. Zamknięte w obiektach z pleksi stroje są elementami spójnej kolekcji ubiorów mody użytkowej. Są rodzajem uniformu i maski. Odbiorca ma możliwość przyglądania się, zbliżenia, podpatrzenia z każdej strony, jego dostęp jest jednak ograniczony szybą z pleksi.
Część przestrzenną instalacji dopełnia część multimedialna, oparta na projekcjach filmowych. To płaszczyzna, która ma komunikować odbiorcę z "obiektami" zamkniętymi w pleksi. Filmy prezentują warstwę emocjonalną instalacji. "Więc on wziął to, co było najwyraźniej wytrawione w nas, najbardziej zamknięte, najpełniejsze, najgłębiej odciśnięte." To cytat z dzieła Solaris, który artystka obrała jako główną inspirację do stworzenia scenariusza. Bohaterami filmów są kobieta i mężczyzna, osadzeni w mrocznej scenerii Zabytkowej Łaźni w Zgierzu. Ubrani w poszczególne modele z kolekcji poddawani są ciągłej metamorfozie. Ostatecznie strój nie jest tylko maską i okryciem. Jest także sposobem wyrazu jednostki, zewnętrzną ekspresją wnętrza bohaterów oraz sposobem na identyfikowanie się z drugim człowiekiem. Jedyną stałą filmów jest zmienność, która utrudnia bohaterom nawiązanie kontaktu.
Medium łączącym przestrzeń obiektów zamkniętych w pleksi z wyświetlanymi filmami jest skomponowana specjalnie do instalacji muzyka oraz światło.
Za pomocą tych środków wyrazu, odbiorca będzie mógł "wędrować" zarówno wzrokiem jak i fizycznie w przestrzeni instalacji. Pomiędzy przestrzenią złożoną z obiektów z pleksi a projekcjami filmowymi będzie zachodziła ciągła interakcja.
Kolekcja Solaris łączy w sobie futurystyczny charakter z postpunkowym pazurem. Autorka stworzyła modele dla kobiet i mężczyzn. Dzięki bogatej propozycji zastosowanych fasonów i tkanin kolekcja nadaje się do całorocznego noszenia. Projektantka sięgnęła do klasyki po formy ramoneski i prochowca. Odzienia wierzchnie- męskie i damskie to wariacje na ich temat. Artystka łączy ze sobą ich konstrukcje tworząc autorskie formy oraz sporo eksperymentuje z tkaninami zastosowanymi w modelach płaszczy i kurtek. Futurystyczny charakter kolekcji podkreślają użyte gumowe tkaniny techniczne- matowe, błyszczące oraz transparentne oraz geometryczne cięcia tworzące na ciele ażury. Zastosowane moduły "ochraniaczy" przynoszą skojarzenia ze skafandrami kosmicznymi. Projektantka nie zapomniała o funkcjonalności ubrań, dzięki temu najbardziej odważne modele w jej kolekcji mogą służyć jako strój codzienny. Gumowe płaszcze i kurtki zostały wzbogacone o wysokiej jakości ręcznie barwione podszewki oraz system wywietrzników pozwalający oddychać skórze. Dzięki temu świetnie sprawdzą się jako oryginalne i eleganckie przeciwdeszczowe katany. Awangardowe ażurowe bluzy i spodnie są natomiast wykonane z przyjemnych bawełnianych dzianin. Wojowniczy, punkowy charakter nadają strojom nabite ćwieki i kolce oraz zastosowanie dużej ilości zamków błyskawicznych.
Dwie główne cechy tej kolekcji to eklektyzm oraz gra kontrastami. Projektantka klasykę przełamuje awangardą, punkową ostrą stylistykę zestawia z dzianinowymi sportowymi elementami oraz z subtelną kolorystyką nude, funkcjonalności przeciwstawia unikatowość. Jednocześnie dba o spójność kolekcji oraz możliwość dowolnego zestawiania modeli w jej obrębie. Każda z sylwetek jest wielowarstwowa, składają się na nią płaszcze, kurtki, spodnie, bluzy, tuniki, kombinezony oraz sportowa bielizna. Projektantka bawi się ażurami oraz transparentnością tkanin tworząc wielowarstwowe kompozycje. Wykorzystuje także naturalny kolor ciała modeli jako plamy barwne w miejscach ażurów. Nawiązuje tym samym do zastosowanej w kolekcji kolorystyki nude. O unikatowości kolekcji zdecydowały ręcznie barwione i preparowane podszewki oraz dzianiny, których wzory przynoszą skojarzenie z przestrzenią kosmiczną.
Miejsce: Fundación Adolfo Domínguez, Madryt.
Czas: 16-24 września 2011.
Organizator: Fabryka Sztuki w Łodzi.
Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.