Napisane wiosną i latem 1918 roku w Elizawetgradzie "Cztery pieśni op. 41" kontynuują nurt pieśni w twórczości Karola Szymanowskiego nawiązujący do tematyki orientalnej, wyznaczony takimi tytułami, jak Pieśni miłosne Hafiza op. 26, czy Pieśni księżniczki z baśni op. 31. Tym razem jednak kompozytor sięgnął po przeniknięte erotyzmem wiersze indyjskiego poety, laureata literackiej nagrody Nobla z 1913 roku - Rabindranatha Tagore'a z cyklu "Ogrodnik" w niemieckim przekładzie Hansa Effenbergera. Na język polski teksty przetłumaczył kuzyn Szymanowskiego, w przyszłości znany pisarz Jarosław Iwaszkiewicz. Jak ważną rolę odgrywały dla kompozytora słowa pieśni, czytamy w jednym z listów:
"Pragnąłbym bardzo, by przekład był prozodycznie (metrycznie) wierny. Bo trudno sobie poradzić ze śpiewem i zmieniać trzeba wiele nut. Następnie by, o ile to możliwe, odpowiednie słowa (z akcentem psychologicznym) wypadały w identycznych miejscach".
W "Pieśniac" Szymanowskiego muzyka dostosowuje się do melodii i ekspresji słów, podążając za wyrażonymi w wierszach żarliwymi uczuciami, wyznaniami - o nastroju romantyczno-lirycznym (pieśń nr 1 "Mein Herz" / "Moje serc"), przepełnionymi tęsknotą (pieśni nr 2 i 3 "Der junge Prinz" / "Młody królewicz") oraz melancholią i smutkiem rozstania z ukochaną (pieśń nr 4 "Das letzte Lied" / "Ostatnia pieśń"). Stylistycznie kompozycję charakteryzuje prostota brzmienia i wyrafinowana harmonika, miejscami o kolorycie wschodnim (przede wszystkim w warstwie melodycznej). "Cztery Pieśni op. 41" zadedykował kompozytor swojej siostrze Stanisławie Szymanowskiej-Bartoszewiczowej. Utwór został wydany drukiem po raz pierwszyw 1920 roku nakładem Universal Edition.
Wśród kilku dostępnych nagrań utworu wyróżnia się interpretacja Dorothy Dorow i Rudolfa Jansena z 1990 roku (Etcetera [zob. Karol Szymanowski - Lieder] / Helikon) oraz jedna z ostatnich, z 2004 roku, Urszuli Kryger i Reinild Mees (Channel Classics).
Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, wrzesień 2007.