W 2010 roku Rodowicz wyreżyserował w Chorei spektakl Grotowski - próba odwrotu. Powstało ważne przedstawienie, w którym młodzi aktorzy swój indywidualny los konfrontowali z myślami Jerzego Grotowskiego, próbowali mierzyć się ze sobą, powołując się na jego refleksje i metody. Stawiali też pytania o istotę dzisiejszego namysłu nad dorobkiem twórcy idei "teatru ubogiego". Dla Rodowicza był to powrót do osobistych doświadczeń, spotkań i rozmów z założycielem Teatru Laboratorium, z którym przed wieloma laty, na początku swojej teatralnej ścieżki, współpracował i rozmawiał. Uczestniczył w treningowo-performatywnych działaniach organizowanych przez Laboratorium, był m.in. przewodnikiem jednej z grup podczas "Przedsięwzięcia Góra" w 1977 roku.
W tym samym roku Rodowicz dołączył do tworzonego przez Włodzimierza Staniewskiego Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice, z którym był związany do 2000 roku jako aktor i osoba odpowiedzialna za pracę nad dźwiękiem i muzyką. Brał udział w wyprawach antropologiczno-badawczych, wystąpił we wszystkich gardzienickich spektaklach. Po raz ostatni pod szyldem zespołu Staniewskiego zagrał w przedstawieniu dotykającym istoty przeżycia religijnego - Metamorfozach Apulejusza (1997). Wcielił się w główną rolę Lucjusza - młodzieńca, który zachowując ludzkie odczuwanie przemienił się w osła, a jego wędrówka po świecie przypadała na czasy cywilizacyjnego przełomu, kiedy starych, greckich bogów zastępowano Bogiem chrześcijańskim.
W 2004 roku Rodowicz, przy współpracy innych aktorów z Gardzienic: Doroty Porowskiej, Elżbiety Rojek i Macieja Rychłego, założył Stowarzyszenie Teatralne Chorea, które twórcy postrzegali jako swego rodzaju kontynuację pracy rozpoczętej w poprzednim zespole, m.in. przy takich projektach jak Orkiestra Antyczna, czy zespół Tańców Labiryntu. Jednocześnie Rodowicz przyznawał, że gardzienicki ośrodek stał się dla niego miejscem zanadto hermetycznym, a on szuka w teatrze otwartości i mocnej reakcji na współczesność. Poza tym chce działać w mieście, dlatego "miejscem zamieszkania" grupy stała się Łódź.
"Nie można się izolować - mówił. - Trzeba się otwierać i wystawiać na sytuacje, w których na spektakl przychodzą różni widzowie." ("Teatr" 2009, nr 7/8)
W Chorei, której nazwa oznacza starogrecką trójjednię dźwięku, słowa i gestu, nacisk położony jest na pracę zespołową i przygotowanie wszechstronnego aktora.
"Aktor współczesny - przyznawał Rodowicz - powinien być jednocześnie tancerzem, znakomicie realizującym tekst i śpiewającym. Nie ma jednych środków ważniejszych niż drugie, wszystkie są połączone w jednym aktorze, dysponującym sobą. (…) Chorea to wzór, do którego dążymy. Potykamy się, nieraz przewracamy. Czasem się nie uda, czasem jest więcej słów, czasem muzyki, ruchu czy tańca. W każdym spektaklu próbujemy zachować inne proporcje." ("Gazeta Wrocławska" 21 listopada 2010)
Łódzki zespół jest otwarty na współpracę z innymi grupami i artystami. Spektakle często były tworzone przy współudziale innych grup i artystów, m.in. walijskiego teatru tańca współczesnego Earthfall Dance Company, Teatru Kana ze Szczecina, grupy Limen z Warszawy oraz Pawła Passiniego, z którym w 2007 roku Rodowicz zakładał neTTheatre - pierwszą w Polsce scenę internetową.
Rodowicz tworzy teatr w przestrzeni współcześnie czytanego mitu. W Chorei razem z Jessicą Cohen i Jimem Ennisem z Earthfall Dance Company reżyserował antyczną trylogię, na którą złożyły się spektakle: inspirowany muzyką antycznej Grecji Hode Galatan (2004), Po ptakach według Ptaków Arystofanesa (2005) oraz Bakkus na motywach Bachantek Eurypidesa (2006). Antyczne korzenie naszej cywilizacji pokazywał w nich przez pryzmat dzisiejszych zdarzeń i wrażliwości, często łącząc różne porządki estetyczne. W ten sposób stawiał pytania o tożsamość ludzi dwudziestego pierwszego wieku. W komedii Arystofanesa opowiadał o terroryzmie zrodzonym z fanatyzmu, jego antyczny Bachus objawiał się ludziom w knajpie. Do Bachantek powrócił w spektaklu Śpiewy Eurypidesa, rozgrywając tragedię jedynie przy użyciu chórów i ruchu (2007).
"Dla Stowarzyszenia Teatralnego Chorea - notowała po spektaklu Marta Olejniczak - antyk staje się drogą, czy raczej pretekstem do wypracowania nowej jakości komunikacji." ("Nowa Siła Krytyczna" 27 sierpnia 2008).
Zderzenie odmiennych estetyk, tej wywiedzionej z antyku oraz japońskiego tańca butoh, można było oglądać w spektaklu Taniec lasu, który Rodowicz przygotował wspólnie z Kanem Katsurą, autorem choreografii (2006). Z kolei w 2008 roku sięgnął po teksty Zbigniewa Herberta, na podstawie których powstały Gry (w) Pana Cogito. Tytuł odzwierciedla ideę przedstawienia, bo poezję ujęto tu w formy gier. Zabawa słowem, wpisanym w gesty i ruch aktorów z towarzyszeniem dźwięków i muzyki, poskutkowała świeżym spojrzeniem na lirykę Herberta.
Od 2007 roku Tomasz Rodowicz jest także szefem artystycznym powstałej przy teatrze Fabryki Sztuki, w której realizowane są różne artystyczne przedsięwzięcia, od wystaw sztuki współczesnej, przez warsztaty aktorskie, po teatralne spektakle.
Odznaczenia i nagrody:
- 1995 - nagroda wojewody lubelskiego
2002 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Monika Mokrzycka-Pokora
kwiecień 2011