Teatr Dramatyczny w Legnicy powstał w 1977 roku. W 1999 roku scenie zostało nadane imię Heleny Modrzejewskiej.
Pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym legnickiej sceny został Janusz Sykutera. Na inaugurację zagrano Lato w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza w reżyserii Józefa Wyszomirskiego (1977). Później pokazano jeszcze m.in. Motyle są wolne Leonarda Gershe'a w reżyserii Janusza Mirczewskiego (1978), Marię Stuart Juliusza Słowackiego w inscenizacji Jerzego Uklei (1978) i najciekawsze przedstawienie z tego okresu - Rozmowy z katem Kazimierza Moczarskiego w reżyserii Sykutery (1978). Nie był to jednak dobry czas dla legnickiego teatru. Eklektyczny repertuar, nie najlepsze wykonanie i brak określonego oblicza artystycznego sprawiły, że na teatr pomstowała zarówno krytyka jak i publiczność.
W 1981 Sykuterę zastąpił młody reżyser Józef Jasielski. Do 1982 roku pełnił funkcje dyrektora i kierownika artystycznego. W 1982 roku dyrektorem naczelnym został Tadeusz Masojć, a kierownictwo artystyczne nadal sprawował Jasielski, któremu wkrótce udało się zintegrować zespół i zaproponować ambitny repertuar.
"Mało ambitny repertuar jest oznaką wzgardy dla widza" - mówił Jasielski - "wychodzi z założenia, że Szekspira to ten widz nie zrozumie, że Mickiewicz dla niego za trudny, a w sam raz to podkasana 'Jadzia Wdowa'." ("Teatr Dramatyczny w Legnicy 1977-1987", Legnica 1988)
W 1981 roku Jasielski wystawił Okapi Stanisława Grochowiaka. Później, z różnym efektem, wielokrotnie mierzył się z teatralną klasyką. Przygotował m.in. Don Juana Moliera (1981), Tango Sławomira Mrożka (1982), Makbeta Szekspira (1982), Wesele Stanisława Wyspiańskiego (1982), Żarty sceniczne wg jednoaktówek Antoniego Czechowa (1983), Pelikana Augusta Strindberga (1983), Balladynę Juliusza Słowackiego (1983), a także Przedstawienie 'Hamleta' we wsi Głucha Dolna Ivo Brešana (1981).
"Jasielski nie zamierzał po udanym, chociaż kontrowersyjnym 'Weselu' spocząć na laurach" - pisał Krzysztof Kucharski. - "Windował poprzeczkę coraz wyżej. Małymi kameralnymi formami szlifował warsztat w większości małego i niedoświadczonego zespołu aktorskiego." ("Teatr Dramatyczny w Legnicy 1977-1987", Legnica 1988)
W 1984 roku Jasielski przygotował Dziady Adama Mickiewicza z Marianem Czerskim w roli Gustawa-Konrada - ważne przedstawienie legnickiej sceny. W kolejnych latach nadal sam reżyserował większość pozycji, zapraszając innych inscenizatorów przede wszystkim do realizacji repertuaru dla dzieci. Jacek Medwecki wystawił tutaj m.in. Pinokia wg Carla Collodiego (1984), a Tomasz Szymański m.in. Gelsomina w kraju kłamczuchów Gianni Rodariego (1985). Powstawały kolejne premiery Jasielskiego, m.in. Lilla Weneda Słowackiego (1985), Wiśniowy sad Czechowa (1986) i Nie-Boska Komedia Zygmunta Krasińskiego (1986). W latach 80. z teatrem współpracowała także Alicja Choińska, która przygotowała m.in. Głosy umarłych Ireneusza Iredyńskiego (1986).
W latach 1987-1990 legnicką scenę prowadził Tadeusz Masojć, a później Łukasz Pijewski (1990-1992), Zbigniew Kraska (1992-1993) i Robert Czechowski (1993-1994). W teatrze nadal reżyserował Jasielski przygotowując przede wszystkim klasykę m.in. Hamleta Szekspira (1987), Operę za trzy grosze Bertolta Brechta (1988) i Antygonę Sofoklesa (1989). Z teatrem współpracował Maciej Korwin, który pokazał tu Henryka Pobożnego - Misterium wg Stanisława Wyspiańskiego (1991). Na scenie pojawiła się też najnowsza dramaturgia polska - w 1993 roku Paweł Kamza zrealizował dobrze przyjętą przez publiczność Armię Marka Pruchniewskiego.
Od 1992 roku kierownikiem artystycznym sceny był Jacek Głomb, który dwa lata później objął dyrekcję teatru. Legnicka scena zmieniła oblicze. Wkrótce stała się jednym z najciekawszych miejsc teatralnych w kraju. Głombowi udało się zintegrować zespół aktorski i zainteresować teatrem publiczność. Zespół zaczął przygotowywać przedstawienia w przestrzeni miejskiej - Złego wg Leopolda Tyrmanda w reżyserii Głomba zagrano w fabryce amunicji (1996), Młodą śmierć Grzegorza Nawrockiego w reżyserii Tomasza Sobczaka (1997) pokazano w dyskotece, a plenerowego Koriolana Szekspira w inscenizacji Głomba i Krzysztofa Kopki (1998) w pruskich koszarach. Większość spektakli, jeśli nawet nie były to przedstawienia wybitne, porażała zaangażowaniem i autentycznością wykonania. Najciekawszym przykładem odważnego dialogu z publicznością stała się przygotowana w 2000 roku premiera Ballady o Zakaczawiu wg scenariusza Macieja Kowalewskiego, Krzysztofa Kopki i Jacka Głomba zaprezentowana w nieczynnym już kinie "Kolejarz". Wielowątkowa, komiczno-liryczna ballada opowiadała o życiu mieszkańców Legnicy na przestrzeni ostatnich 50 lat. Głównym bohaterem był honorowy złodziej Benek Cygan, podobno autentyczna postać, o której w Legnicy do dziś krążą legendy.
Na scenie im. Modrzejewskiej w przedstawieniach o często publicystycznym zacięciu toczy się dyskusja o problemach dzisiejszej Polski. Głomb przygotowywał kolejne spektakle. Obuwatel M - Historyja Macieja Kowalewskiego o Leszku Millerze obrazowała karierę aparatczyka (2002), a Wschody i zachody miasta Roberta Urbańskiego poruszały m.in. problem tożsamości (2003). Przemysław Wojcieszek zrealizował własny tekst Made in Poland (2004). Z teatrem nadal współpracuje Paweł Kamza, który pokazał m.in. Wesele raz jeszcze Marka Pruchniewskiego (2000), a także przedstawienia wg własnych tekstów - współczesną tragifarsę Szpital Polonia (2002) i Wlotkę.pl o młodych ludziach przygotowujących rewolucję w internecie (2006). Kamza sięga także po klasykę, w legnickim teatrze zrealizował m.in. Kordiana Słowackiego (1999), Troję moją miłość wg Eurypidesa (2001) i Wysoką komedię wg Cypriana Norwida (2004). Po Koriolanie do zagadnienia mechanizmów władzy Głomb powrócił w Hamlecie księciu Danii Szekspira (2001). Na legnickiej scenie Lech Raczak pokazał Zonę inspirowaną filmem Andrieja Tarkowskiego Stalker (2003).
| Monika Mokrzycka-Pokora
maj 2006 | |
Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy
Rynek 39
59-220 Legnica
Tel: (+48 76) 72 33 500
Fax: (+48 76) 72 33 501
WWW: www.teatr.legnica.pl
