Wystawa prezentuje dzieła sztuki, filmy, fotografie dokumentalne i obiekty oraz rejestracje dźwiękowe – blisko 500 obiektów z dziedziny sztuk wizualnych, architektury, urbanistyki, teatru, filmu, designu, życia codziennego we Wrocławiu od lat 60. po współczesność. Jej historyczna narracja rozpoczyna się w połowie lat 60. i ma związek z osiedleniem się we Wrocławiu dwóch wielkich wizjonerów sztuki: Jerzego Grotowskiego, twórcy Teatru Laboratorium, oraz Jerzego Ludwińskiego – autora pionierskiej koncepcji Muzeum Sztuki Aktualnej we Wrocławiu i założyciela Galerii pod Moną Lisą.
"To najbogatszy okres w życiu artystycznym Wrocławia i czas intensywnego rozwoju. Ludwiński prowadził galerię przez kilka lat, ale jej oddziaływanie trwało o wiele dłużej" – opowiada dalej Monkiewicz. "Myślę, że w dużej mierze wynikał on z tego, że to było miasto osadników, a do głosu dochodziło pokolenie powojenne, które wniosło swoją energię.“
To także We Wrocławiu wykuł się polski konceptualizm i ruch poezji konkretnej, ze Stanisławem Dróżdżem na czele. Działali tacy artyści jak Jerzy Rosołowicz, Zdzisław Jurkiewicz, Jan Chwałczyk, Wanda Gołkowska, Natalia LL i Andrzej Lachowicz, Romuald i Anna Kuterowie. W teatrze – obok Laboratorium Grotowskiego – inne eksperymentalne działania prowadził Helmut Kajzar i Kazimierz Braun, współpracujący blisko z Tadeuszem Różewiczem.
Jedyne w Polsce Muzeum Architektury również znajduje się we Wrocławiu. To w nim w latach 70. odbywały się wystawy utopijnych projektów Terra, w których udział brali wówczas młodzi twórcy, a dziś gwiazdy światowej architektury: Arata Isozaki, Renzo Piano, Richard Rogers, Tadao Ando, Rem Koolhaas. Z wrocławskiej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych wyszło pokolenie "wrocławskiej szkoły plakatu" z Janem Sawką, Jerzym Czerniawskim, Janem Jaromirem Aleksiunem i Eugeniuszem Getem-Stankiewiczem. We Wrocławskiej Wytwórni Filmowej powstały filmy, które znalazły się w polskim i światowym kanonie: "Popiół i diament" Andrzeja Wajdy, "Pamiętnik znaleziony w Saragossie" Wojciecha Jerzego Hasa, "Zdjęcia próbne" Agnieszki Holland czy nieukończony film "Na srebrnym globie" Andrzeja Żuławskiego.
Oprócz tego we Wrocławiu odbywały się ważne międzynarodowe spotkania podczas kolejnych edycji Jazzu nad Odrą, Festiwali Teatru Otwartego organizowanych przez Teatr Kalambur czy warsztatów Laboratorium. W latach 80. tradycja akcji ulicznych zyskała nowe oblicze w działaniach Pomarańczowej Alternatywy, happeningach LUXUSU czy muzycznych performansach Kormoranów, legendy polskiej awangardy, którzy zaprezentują swój koncert na otwarciu wystawy w warszawskiej Zachęcie.
Ekspozycja "Dzikie pola" nie jest jednak opowieścią o sztuce Wrocławia, lecz o tym szczególnym mieście widzianym poprzez powstającą tam sztukę. O mieście wież kościołów gotyckich, budynków Maxa Berga, Hansa Poelziga, Ericha Mendelsohna czy Hansa Scharouna, do którego polscy przybysze wnieśli nowe wartości, ale przede wszystkim wlali w nie nowe życie.
Wystawa została przygotowana przez Muzeum Współczesne Wrocław we współpracy z Zachętą – Narodową Galerią Sztuki w ramach programu Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Pokaz premierowy odbywa się w Zachęcie, następnie wystawa będzie przeniesiona do Kunsthalle Koszyce, Museum Bochum oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Zagrzebiu.
"Dzikie pola. Historia awangardowego Wrocławia"
Zachęta – narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
19 czerwca – 13 września 2015
Komisarz wystawy: Dorota Monkiewicz, dyrektorka Muzeum Współczesnego Wrocław
Kuratorzy: Michał Duda, Anka Herbut, Anna Mituś, Paweł Piotrowicz, Adriana Prodeus, Sylwia Serafinowicz, Piotr Stasiowski
Aranżacja wystawy: Robert Rumas
Źródła: Muzeum Współczesne Wrocław, PAP, Gazeta Wyborcza, Culture.pl, oprac. AS, 19.06.2015