Zainteresowanie językiem polskim, literaturą polską, historią i kulturą ma długą tradycję w Serbii. Naturalnie miejscem, w którym dowiadywano się o Polsce w latach 60. XIX wieku było Liceum (późniejsza Szkoła Wielka, a następnie Uniwersytet), w którym nasz znakomity uczony Đuro Daničić zapoznawał młodzież akademicką z podstawami języka polskiego i to w ramach znanych "Wykładów z filologii słowiańskiej". Między jego uczniami znaleźli się pierwsi tłumacze z języka polskiego: Stojan Novaković, Mita Rakić, Sima Popović i inni. Wobec ówczesnej świadomości oraz stanu nauki, które dotyczyły klasyfikacji i nazywania języków słowiańskich, Daničić podaje precyzyjne i systematyczne definicje języków słowiańskich (dialektów), a między nimi i języka polskiego. Pisze o nim: "Język polski; najstarszy jego zabytek pochodzi dopiero z XIV wieku - i jest to psalm - Polacy bowiem długi czas pisali tylko po łacinie." Ciekawym jest fakt, iż po wypowiedzianej konstatacji o najstarszych kontynuowanych zabytkach w języku polskim, na marginesie postawiony jest "?" (znak zapytania) "cf. de Courtenay" (chodzi o sławnego polskiego uczonego Jana Baudouin de Courtenay i jego znanym do dziś i bardzo cenionym w nauce dziele napisanym w języku rosyjskim, a wydanym w Lipsku 1870 roku pod tytułem: O drevne-polЬskom jazyke do XIV-go stolĚtija, soČinenie I. Baudouin de Courtenay). De Courtenay wprost pisze, że zabytkami danego języka nie muszą być kompletne teksty napisane w tym języku, lecz mogą to być również pojedyncze słowa, syntagmy, części zdań w tekstach w innym języku, np. w łacinie, jednakże sam przyznaje, że takich zabytków w języku polskim przed XIV wiekiem nie ma - pierwszym byłby Psałterz Floriański, który powstał w końcu XIV wieku, a następnie dochodzą do tego i inne znaczące zabytki napisane po polsku. Język tych zabytków, jego ortograficzno-graficzne cechy wskazują na starsze teksty, z których zostały przepisane, lecz które niestety nie zachowały się do naszych czasów. W tym czasie dużo się dyskutowało o tych problemach - możliwe jest, że sposoby pojmowania były różne, stąd też i zwątpienie Daničicia (znak zapytania) i powoływanie się na Jana Baudouin de Courtenay.
Przed rokiem 1895, kiedy w Szkole Wielkiej zaczął pracować znany i ceniony uczony Radovan Košutić, był wykładany w niej język rosyjski i inne języki słowiańskie. Dzięki wybitnemu uczonemu i politykowi, ministrowi edukacji narodowej - Stojanowi Novakoviciowi, który starał się sprowadzić na filologię słowiańską (Daničić przeniósł się do Zagrzebia) cenionego naukowca Vatroslava Jagicia, a kiedy ten się nie zgodził, zaproponował to miejsce Baudouinowi de Courtenay. Nie jest zupełnie pewne, dlaczego Baudouin de Courtenay nie przyjął zaproszenia, chociaż zaproponowano mu wyjątkowe warunki. Bez względu na niepomyślne zaangażowanie tych wybitnych uczonych, próby ministra mówią o tym, jak bardzo Novaković oraz jego ministerstwo przykładali wagę do nauczania języków słowiańskich i zapoznania się z ich piśmiennictwem. W roku 1898 ukazuje się Gramatyka języka polskiego Radovana Košuticia, za którą otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1901 opublikowane zostały Przykłady literackiego języka polskiego z bogatym słownikiem. Do II wojny światowej profesor Košutić prowadził naprzemiennie kursy z języków rosyjskiego i polskiego, które trwały 3 semestry, do tego czasu na Filozoficznym (późniejszym Filologicznym) Fakultecie powstała Grupa języków i literatur wschodnio- i zachodniosłowiańskich, na której jako główny przedmiot studiowało się rosyjski język i literaturę, natomiast inne języki słowiańskie (polski, czeski i serbski) były językami pomocniczymi. Po roku 1946 dochodzi do reorganizacji studiów slawistycznych - formują się 3 grupy studiów, gdzie są 3 języki słowiańskie - rosyjski, polski i czeski - i ich literatury wykładane są jako główne przedmioty. Po II wojnie światowej język polski wykładali znakomici slawiści: Krešimir Georgijević, Kiril Taranovski i inni.
Z całym uznaniem i szacunkiem dla wszystkich uczonych, którzy tworzyli podwaliny pod studia polonistyczne na Uniwersytecie w Belgradzie, należy jednak dodać, że dzisiejszy kształt polonistyka otrzymała dzięki wybitnym i cenionym profesorom Đorđowi Živanoviciowi i Stojanowi Subotinowi.
Księgi egzaminacyjne wykazują, że pierwszym dyplomowanym polonistą na Filozoficznym Fakultecie był właśnie prof. Subotin. Dyplom uzyskał w 1948 roku. W następnych dziesięcioleciach dyplom języka polskiego i literatury otrzymali znakomici naukowcy, tłumacze i publicyści: Svetozar Nikolić, Danilka Đurišić, Uglješa Radnović, Biserka Rajčić i inni.
Obecna grupa języka polskiego i literatury w ramach Katedry Slawistyki ma 2 profesorów (Gordana Jovanović i Petar Bunjak - Vera Mitrinović i Miroslav Topić od niedawna przeszli na emeryturę), jednego docenta (Ljubica Rosić), 3 asystentów (Mirjana Kostić-Golubičić, Predrag Obucina i Branislava Stojanović). Dydaktykę uzupełniali i byli drogocenną pomocą lektorzy z Polski: Stanisław Kaszyński, Grzegorz Łatuszyński, Władysław Lubaś, Aleksander Naumow, Alicja Danecka, Jerzy Gos, Bogusław Zieliński, Grzegorz Walczak, Zofia Kaleta, Renarda Lebda, Agnieszka Lasek i obecny lektor Sylwia Mańkowska.
Według danych działu do spraw studenckich Wydziału Filologicznego od 1948 do 2004 dyplom uzyskało 116 studentów. Przeciętnie zapisuje się od 10 do 20 studentów z tym, że ta liczba się waha. Tak np. w 1987 zapisało się 11 studentów, 1988 - 8, 1990 - 5, 1993 - 4 i od tego roku liczba studentów się zwiększa: 1994 - 10, 1997 - 16, 1998 - 19, 1999 - 24 itd. Od 1987 do 2004 zapisało się ogółem 216 studentów.
Myślę, że nasi studenci zdobywają dobre wykształcenie, oparte na wieloletnim doświadczeniu. Jednak wszyscy mamy nadzieję, że warunki ekonomiczne i polityczne w Serbii będą zmierzać ku integracji europejskiej i w ramach tego nasz Uniwersytet będzie włączony w sieć uniwersytetów europejskich, co umożliwi naszym studentom - a jest to wyjątkowo ważne - poznanie innych uniwersytetów, studiowanie na nich, tak, żeby byli przygotowani do pracy w instytucjach i strukturach współczesnej Europy, nie pomijając oczywiście, pracy naukowej, jak również translatoryczno-publicystycznej.