Kolorowe ptaki na tle "szarego" PRL-u. Ona przyciągająca wzrok, w oryginalnych strojach, czasem uszytych z okiennych zasłon, on elegancki, wycofany, zazwyczaj milczący. Twórczość jest dla nich wolnością, za komuny budują enklawę, swój własny świat, w którym estetyka dominuje nad polityką. Malują mozaiki, freski, wykorzystują materiał uznawany za brzydki - kamienie, potłuczoną ceramikę, bryłki szkła, by stworzyć kompozycje zmieniające oblicze Polski Ludowej. Gabriel ilustruje szereg czasopism oraz książek dla dzieci, wreszcie dojrzewa do malarstwa sztalugowego, które zdobywa ogromne uznanie m.in w Japonii.
Dopiero w 2011 roku szkice Rechowiczów zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie w Polsce, a przecież ślady ich twórczości istnieją w Łańcucie, Nałęczowie, i wielu innych miejscowościach.
Książka Maxa Cegielskiego - sama w sobie będąca mozaiką - to spacer śladami dzieł zagubionych w czasie. To także subiektywna historia Polski od roku 1920 do dziś, oraz historia relacji pomiędzy władzą a artystami. Opowiedziana przez Rechowiczów a także Andrzeja Wajdę, awangardowy duet KwieKulik, Szymona Bojko czy ucznia Claude'a Levi Straussa a zarazem przyjaciela bohaterów - Abrahama Zemsza.
Hanna i Gabriel Rechowiczowie zasłynęli w dziedzinie dekoracji plastycznych budynków użyteczności publicznej i pawilonów wystawowych. Od lat 50. XX wieku współpracowali z wieloma wybitnymi polskimi architektami: Bohdanem Pniewskim, Jerzym Hryniewieckim, Jerzym Baumillerem, Mieczysławem Gliszczyńskim, Marią i Kazimierzem Piechotkami. Sukces i uznanie przyniosły im wykonane na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych naścienne dekoracje w hotelu Bristol, w Domu Chłopa oraz we wnętrzu warszawskiego Supersamu. W portfolio artystów znajduje się blisko czterdzieści projektów zrealizowanych w latach 1957-1992.
W tworzonych w architekturze "obrazach" Rechowiczowie posługiwali się różnorodnymi technikami rzeźbiarskimi, mozaikowymi i malarskimi, często łącząc je w obrębie jednego dzieła. Indywidualnego charakteru kompozycjom nadawał rodzaj użytego materiału - starannie wyselekcjonowane rzeczne otoczaki, płytki lub odpady ceramiczne, które scalone cementową zaprawą tworzyły w efekcie abstrakcyjny relief - a także motywy zaczerpnięte z malarstwa sztalugowego i grafiki użytkowej Gabriela Rechowicza.
Gabriel "Gaber" Rechowicz (1920-2010) studiował malarstwo w paryskiej École des Beaux-Arts i gdańskiej PWSSP oraz architekturę na Politechnice Gdańskiej. Malarz, grafik, ilustrator, scenograf. Autor wielkoformatowych dekoracji plastycznych w architekturze. Jego prace malarskie eksponowano na indywidualnych wystawach w Budapeszcie, Sofii, Berlinie Wschodnim, Pradze i Bratysławie (1959), Londynie (1964, 1985), Lozannie (1965, 1977), Paryżu (1966-67), Caen (1968), Tokio (1972-1974), Brukseli (1975), Kolonii i Düsseldorfie (1976), Pulheim (1987), Auver-s-Oise (1989) i Brunoy (1990).
Hanna Rechowicz studiowała w gdańskiej PWSSP. Malarka, rzeźbiarka, dekoratorka wnętrz, scenografka teatralna i projektantka tkanin artystycznych. Wraz z mężem współautorka wielu dekoracji plastycznych w architekturze.
Max Cegielski (ur. 1975) - realizuje reportaże dla TVP Kultura i prowadzi programy w ALE KINO!, publikował m.in. w "Gazecie Wyborczej", "Le Monde diplomatique", "Dzienniku". Autor książek: "Masala" (W.A.B. 2002), "Apokalipso" (W.A.B. 2004), "Pijani Bogiem" (W.A.B. 2007) oraz "Oko świata. Od Konstantynopola do Stambułu" (W.A.B. 2009). Za tę ostatnią otrzymał Nagrodę im. Beaty Pawlak.
• Max Cegielski
"Mozaika. Śladami Rechowiczów"
Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2011
oprawa twarda z obwolutą
format: 13,9 x 20,2 cm
ISBN 978-83-7747-539-3
Źródło: informacje prasowe, www.wab.com.pl