Rozszerzone oczy potworów
Być może to rzeczywiście "opory, które wyczuwała w języku polskim" odwiodły ją od polszczyzny w kontekście dalszej kariery. Niewykluczone jednak, że przyczyniła się do tej decyzji także chłodna (by nie powiedzieć: sroga) recepcja jej młodopolskiego debiutu. Poza Walewską, która poczuła się oszukana żarliwym wstępem "Głodu życia", krytyczne opinie opublikowano także w "Chimerze" ("niekoniecznie o tych głodach i cierpieniach trzeba się [...] ludzkości zwierzać [...]", pisał ironicznie autor, wzywając do "miłosierdzia wobec biednego czytelnika"). Aureli Drogoszewski na łamach pisał, że "jakąkolwiek kartę otworzymy, powita nas zawsze ten piekielny uśmiech, spojrzą rozszerzone oczy potworów", jednocześnie jednak przyznając, że "ogólne wrażenie zbiorku jest bezwarunkowo dodatnie". Najcieplejszego odbioru Kalkowska doświadczyła jednak od Stanisława Brzozowskiego:
[...] ujawnioną przez nią silną struną jest wrażliwość na silne napięcia, na wyraźnie zarysowujące się załamania duchowe. Lubuje się ona w stanach duchowych o wielkim natężeniu. [...] Autorka »Głodu życia« posiada niewątpliwie zdolność i zamiłowanie myśli.
Brzozowski wprawdzie wytyka młodej autorce "ubóstwo" i "monotonję" leksykalną, ale jednocześnie twierdzi, że jest ona "stającym się talentem". Rozgłos w dalszych latach swojego życia i twórczości zyska jednak nie w Polsce, ale w Niemczech – to tam zadebiutuje jako dramatopisarka (interwencyjnym reportażem scenicznym "Josef" wystawionym w 1929 roku w słynnym Volksbühne, którego premiera zakończyła się… wtargnięciem autorki na scenę), to tam zyska popularność dzięki feministycznemu, antywojennemu manifestowi ujętemu w książce poetyckiej zatytułowanej "Dymy ofiarne" ("Idziemy wszystkie ramię w ramię. My – kobiety…", pisała Kalkowska w 1916, akcentując kobiecą kondycję w obliczu horroru Wielkiej Wojny). Do publikowania w języku swojego ojca nigdy nie wróciła. Dlatego też "Głód życia" jawi się dziś jako wyjątkowy zalążek zapomnianego w Polsce talentu, odkrywanego dziś w toku niemalże detektywistycznego researchu.
A. Dżabagina, “Kalkowska, Biogeografia”, Gdańsk 2020; E. Kalkowska, “Głód życia”, oprac. Anna Dżabagina, Gdańsk 2016; M. Skucha, "Głód życia – lęk śmierci. O młodopolskich nowelach Eleonory Kalkowskiej", [w:] “Śmiech i strach w literaturze i sztuce przełomu XIX i XX wieku”, red. H. Ratuszna, M. Kaźmierkiewicz, A. Łazicka, Toruń 2019; Jagoda Hernik Spalińska, Eleonora Kalkowska: przywracanie pamięci, [w:] E. Kalkowska, “Sprawa Jakubowskiego; Doniesienia drobne: dramaty”, Warszawa 2005; J. Ławnikowska-Koper, “W obronie sprawiedliwości: Eleonora Kalkowska – między Warszawą a Berlinem”, Roczniki Humanistyczne Tom LXIII, zeszyt 5 – 2015; polona.pl.